Sylvan Awe – Pilgrimage

Geschreven door op 14-01-2024 om 22:51.

Ik lust niet wat jij lust en vice versa. Dat is iets wat ik wel eens tegen mijn moeder zei aan de avonddis wanneer er iets weinig defineerbaars op mijn bord belandde. Toch opeten bleef dan toch steevast het devies. Och ja, ik ben er uiteindelijk niet aan overleden dus giftig zal dat spul niet geweest zijn. Waarom deze intro? Goh, gewoon iets waar jij graag naar luistert moet per definitie voor d’ander (stipuleerde Hans Teeuwen ooit) ook niet zo zijn. Ik merk op dat collega Henri de vorige plaat van dit Australische duo Sylvan Awe met name het album Transcend niet zo heel lekker vond. Van mijn kant moet ik opwerpen dat die blackmetalplaat nog wel eens vaker de revue passeert op mijn draaitafel en me dus aardig kon/kan bekoren. Een 65/100 is natuurlijk niet slecht in de ogen van een student, maar in de oren van een muzikant heb je toch liever wat hogere punten.

Mijn collega heeft natuurlijk wel een punt. Dit Australische duo haalt behoorlijk wat mosterd bij de Poolse vrienden van Mgła. Het gaat dan vooral om het muzikale aspect van deze band. Want voor de rest – op tekstueel vlak bijvoorbeeld – varen de Australiërs toch een wat andere koers. Ook qua voorkomen doen de heren dat. Het schrikt hen niet af om gewoon met een eigen tronie op bandfoto’s te verschijnen. De gekapte Poolse vrienden van Mgła denken hier dan weer heel anders over. Mag en kan allemaal natuurlijk.

Deze nieuwe plaat, Pilgrimage, kwam begin december uit via het Franse Drakkar Productions die voor de fans van deze band, en ja, daar rekening ik mezelf toch wel toe, ook de allereerste plaat, Offering uit 2015, even in een vernieuwd vestje uitbracht. Ik schafte ze prompt keihard alle twee aan.

Je kan gemakkelijk stellen dat het blackmetalfundament waarop deze twee heren bouwen nog altijd afkomstig is uit Polen. Luister je echter verder dan merk je op dat de band in vergelijking met de voorgaande platen  een goede evolutie heeft doorgemaakt. Waar Pilgrims Of The Sea een typisch nummer is, mag je stellen dat The Wolves Of Wilful Isolation ten dele een ander karakter heeft. Er wordt immers een drietal minuten uitgetrokken om een atmosferisch gelaagd landschap te schilderen met behulp van heel wat synththema’s en akoestische gitaren die in het midden en op het einde van dit veertien minuten durende epos nog eens terugkomen. Ze doen dit hand in hand gaan met een snerpende solo en indrukwekkende vocalen. De heren laten zich op Solus, Total Death wel vangen. De hoeken en kanten die je opmerkt bij het beluisteren van dit derde nummer doen me vanuit ritmisch oogpunt wel wat met mijn wenkbrauwen fronsen maar kom, ik heb al eigenaardigere zaken gehoord het voorbije jaar.

Sylvan Awe walst luttele ogenblikken later gewoon verder en blast zich voorzichtig een weg door Alleviate. Middels huilende gitaren trekken ze afdoende aandacht naar dit goed uitgebalanceerde nummer. Bijzonder wel, je zoekt naar die typische vocalen maar je vindt ze niet. Gelukkig neemt de heer Callinan de microfoon gewoon weer in de hand op Fossil en maar goed, want even verder in het nummer zit er een heerlijk melodisch lijntje verstopt.

Ik lust dit wel en collega Henri? Goh, ik zal het hem eens vragen. Voor mij is het derde album van dit Australisch duo, Sylvan Awe, gewoon een verderzetting. De heren wandelen verder op de ingeslagen weg en doen dit met behoorlijk wat verve. Pilgrimage is een stevig atmosferisch geladen, paganeske, melodieuze blackmetalplaat.

Score:

80/100

Label:

Drakkar Productions, 2023

Tracklisting:

  1. Pilgrimage Of The Sea
  2. The Wolves Of Wilful Isolation
  3. Solus, Total Death
  4. Alleviate
  5. Fossil
  6. Eternal Inferno

Line-up:

  • Stuart Callinan – Zang, gitaar, bas, synth
  • Adrian Horsman – Drum, synth

Links: