Ho hee wacht even. Wat de fuck is er met Silent Planet gebeurd? Na de eerste nummers moet ik even kijken of ik wel de juiste promo heb gekregen. Dat lijkt allemaal wel te kloppen, toch vertrouw ik het niet helemaal. Is dit dezelfde band die in 2018 indruk op mij maakte met de uitstekende progressieve metalcoreplaat Where The End Began? Ik heb de vorige plaat, Iridescent, weliswaar gemist, maar de band klinkt in ieder geval anders dan in de begindagen.
‘Vertel dan! Wat is er zo anders?’hoor ik u roepen. Nou eh; de band heeft besloten om niet een beker, maar een complete silo aan elektronica over de muziek heen te flikkeren. Evolutie heet dat dan? Ik snap het als een band niet keer op keer hetzelfde album wil maken, en Silent Planet doet dat zeker niet. Het is al lang niet meer de metalcoreband die het was, zo laat deze plaat wel duidelijk blijken. De band speelt op deze plaat namelijk veelvuldig met beats, elektronische geluiden en absurd dikke lagen synthesizers. De belangrijkste vraag is dan, zijn de nummers nog wel goed? Dat is een serieuze kwestie van smaak. De een zal het kitsch vinden, de ander zal ermee weglopen en toejuichen dat een band iets nieuws probeert.
De gemene deler is dat de nummers ongelooflijk catchy zijn. Dat zijn vaak de refreinen, maar ook vaak de elektronica die een bijna pop-achtige invloed geeft aan de muziek. Opener Offworlder is wat dat betreft wel een goed voorbeeld. Hier komt de band nog wel venijnig uit de hoek met de staccato gitaarpartijen en breaks, maar tegelijkertijd zitten er ook een hoop beats in en mondt het uiteindelijk uit in climax waar een complete archiefkast aan synths en beats over de muziek wordt uitgestort. Dat gebeurt vaker op de plaat. Het is wel fascinerend om de werelden van metalcore en elektronische dansmuziek samen te zien komen, maar de het luistert wel wat nauw. De band vliegt soms ook de bocht uit, doordat het geheel wel erg het glazuur van je tanden wegtrapt. Idols finalist Alejandro Armana uitnodigen om mee te doen op een nummer helpt in dat opzicht niet.
Maar bij Antimatter gaat de band wel een brug te ver, door onder andere het gebruik van een autotune. Het nummer is overigens uitgebracht als eerste single. Bekijk die videoclip eens, die op zijn minst opmerkelijk geacht mag worden geacht voor een metalband.
Het is de vraag of deze harde stukken de laatste stuiptrekkingen zijn van de band die nog iets van de trouwe achterban tevreden wil stellen, of dat de mengelmoes van dit geheel de nieuwe stijl is die de heren spelen. Het laat zich nog lastig raden. Want het geheel klinkt eigenlijk, nou ja, best goed. Het is bijna irritant hoe goed de nummers klinken en hoe ongelooflijk catchy sommige stukken in elkaar zijn gezet. Het nummer Collider bijvoorbeeld, dat wel wat aan Thornhill op steroïden doet denken. Hier vullen de gitaren, drums en de elektronica elkaar ook ongelooflijk goed aan. Waar het in sommige nummers nog wel eens willekeurig klinkt, lijkt het hier doordacht te zijn, ook omdat dit meer een functie krijgt als brug van het nummer en daarna de climax versterkt met dezelfde tonen. Het geeft het nummer een bombastische maar tegelijkertijd ook agressieve tint mee.
Niet elk nummer is raak, er staan ook een aantal niemendalletjes op, maar elk nummer maakt je wel weer nieuwsgierig naar wat er allemaal komen gaat. De band verrast in ieder geval wel, waar het op het ene nummer snoeihard uithaalt, begint het volgende nummer doodleuk met r&b beats en aalgladde vocalen. Het is een serieuze kwestie van smaak en die hard metalfans zullen hiervan gruwelen, doch kan ik het wel waarderen wat er op deze plaat gebracht wordt qua muziek. Wat in de band zijn voordeel spreekt is de tomeloze energie en enthousiasme waarmee het gebracht wordt. De band lijkt deze stijl ook echt te omarmen. Er is over de structuren nagedacht en de nummers zijn hoorbaar doelbewust volgesmeerd met de elektronica, gitaarlagen en samples.
De plaat voelt een beetje als kijken naar porno. Tijdens het kijken is het allemaal prima, maar als het eenmaal klaar is voel je je toch een beetje vies en betrapt. Ik heb dit overigens horen zeggen van een vriend.
Score:
75/100
Label:
Solid State Records, 2023
Tracklisting:
- Lights Off The Lost Coast
- Offworlder
- Collider
- Euphoria
- Dreamwalker
- Antimatter
- Signal
- Annunaki
- The Overgrowth
- Nexus
- Reentry
- SUPERBLOOM
Line-up:
- Mitchell Stark – Zang, gitaar
- Garrett Russel – Zang, gitaar
- Alax Camarena – Drums
- Thomas Freckleton – Zang, gitaar, keyboard
Links: