Het Franse Mourning Dawn vermengt zijn doom graag met wat black. Of zijn black graag met wat doom, het is maar net vanaf welke kant u het bekijkt. Ik zou er na de eerste luisterbeurten vooral de laatste typering aan toebedelen. Maar eigenlijk boeit het allemaal niet zoveel, wanneer u muziek in de midtempo en tragere regionen kunt waarderen. Voeg er nog wat dark metal aan toe en u krijgt een aardig idee van het geluid wat de Fransen te bieden hebben gedurende The Foam of Despair. Dit is overigens niet de eerste passage op de burelen van Zware Metalen. Neen, al eerder recenseerden we het zelf getitelde debuut Mourning Dawn in 2007. Daarna volgde For the Fallen … in 2009 en Les Sacrifiés in 2014. Vanaf die plaat lijkt de band zijn geluid te hebben gevonden en gedefinieerd. Als oorspronkelijke eenmansband van Laurent, heeft de band nu een volwaardige bezetting. Als laatste kwam de in 2017 verschenen EP Waste in aanmerking voor een beschrijving. Nadien vervolgde de band het ingeslagen pad met de twee albums The Dead Years (2017) en Dead End Euphoria (2021). Helaas zijn deze albums op Zware Metalen niet besproken. We pakken nu dus de draad weer op in 2024 met The Foam of Despair.
Zoals eerder gezegd een zwartgeblakerd werk, zonder ook maar een klein beetje warmte. Het is een vrij kil, soms wat machinaal (lees industrieel) album geworden. Het kille aspect komt dan met name naar voren in het gebruik van een aantal geluidseffecten en de streng gedeclameerde teksten in de Franse taal. Tel daarbij op een enorm gevoel voor neerslachtigheid en wanhoop in de composities. Ook hier is de Shining-referentie vanuit de voorgaande recensies duidelijk terug te horen, voornamelijk door de ziekelijke uitzinnige vocalen. De continu provocerende gitaar- en bastonen dwalen nog dagenlang door uw hoofd en wanneer u hier al te gevoelig voor bent zal de muziek u wellicht tot slaaf van uw eigen “ik” maken. Met name tijdens een track als het lang uitgesponnen Borrowed Skin blijft u beter met beiden voeten op de grond staan. Ik meen ook wat gitaarpartijen te horen die zo uit het Draconian-verleden zijn overgewandeld richting dit illustere drietal. Ach, het zal onbewust zijn of op toeval berusten, maar smaken doet het hier ook zeer zeker.
Stoor u maar niet teveel aan de bijnaam van vocalist Laurent, hoe ridicuul Pokemonslaughter ook klinkt, het doet in de verste verte geen recht aan datgene wat hij op deze plaat laat horen. Lang uitgesponnen, getormenteerde vocale erupties van teloorgang, waarbij iedere uithaal gemeend en vol wanhoop wordt uitgespuwd. Deze vorm van haat moet ergens diep van binnen worden opgewekt, mogelijk als katalysator voor een (on)bewust trauma. Doorgaans heb ik met deze lui maar weinig meelij, omdat zij onwillekeurig hun talent kunnen aanwenden voor dit soort muzikale hersenspinsels. Iets wat op zich al een bepaalde mate van (zelf)voldoening moet geven voor het individu. De bonustrack Midnight Sun vermengt nog wat industrial met black en aanverwanten om zo dit album tot een vrij geflipt einde te volbrengen. Indien u nog twijfelt of deze Franse band in staat is om uw gevoelswezen te beroeren of af te stompen, luister dan naar het hier toegevoegde Blue Pain. Misschien trekken de melancholische old-schoolriffs u wel over de streep.
Score:
86/100
Label:
Aesthetic Death , 2024
Tracklisting:
1. Tomber du temps
2. Blue Pain
3. Borrowed Skin
4. Apex
5. Suzerain
6. The Color of Waves
7. Midnight Sun (CD bonus track)
Line-up:
- Laurent “Pokemonslaughter” – Gitaren, vocalen
- Vincent “Toxine” – Bas
- Nicolas Joyeux – Drums
Links: