‘Puur Satanische black metal met het vintage gevoel van de grootse jaren negentig.’ Zo staat de muziek van Asagraum beschreven in het korte promotekstje dat is meegeleverd bij hun nieuwste occulte ritueel, het poëtisch getitelde Veil Of Death, Ruptured. En daarin ligt toch wel mooi de essentie van deze Nederlandse band rond mevrouw Obscura. Asagraum is inmiddels acht jaar oud en Veil Of Death, Ruptured zal te boek staan als album nummer drie. Ik heb het geluk gehad om in 2019 diens voorganger, Dawn of Infinite Fire, van een analyse te mogen voorzien en dat album kon me alvast heel erg bekoren. Voor wie de band nog niet zou kennen (wat eerder onwaarschijnlijk is als je blackmetalliefhebber bent in de lage landen…), even een korte voorstelling: Asagraum staat voor mid-tempo, occulte (satanistische) black metal zonder synths, met een modern, helder geluid, heel wat melodie die afkomstig is van de gitaren en netjes gestructureerde nummers. Obscura zelf is verantwoordelijk voor het vocale gedeelte, een heerlijk volle, rochelende grauw én het snaarwerk, terwijl A. Morthaemer haar sinds 2017 bijstaat op de drums.
Obscura beschrijft haar Asagraum als volgt: “De muziek van Asagraum en de rituele oproepingen die zich in de teksten bevinden creëren een geestelijke ruimte waarbinnen de demon Asag zich kan manifesteren. Langs deze weg kan de wijsheid van Satan bij de luisteraar binnenkomen.”
Asagraum gaat altijd voor puur. Geen gedoe, geen blabla, geen verrassingen, maar gewoon steengoede black metal. Dat is al zo sinds het (overigens opvallend sterke) debuut Potestas Magicum Diaboli (2017) en ook op Veil Of Death, Ruptured wordt het al snel duidelijk dat Obscura en A. Morthaemer hier niet van afwijken. Rechtlijnigheid wordt hoog in het vaandel gevoerd en wie zijn wij om dat niet gewoon toe te juichen?
Asagraum doet zoals gezegd geen moeite om zijn album in te leiden. De start van Ignem Purificat Lilitu is eerder rustig en volledig gestoeld op gitaren en drums. Er zit heel wat melodie in en de melodische lead die ontstaat wordt vervolgens prachtig geëvolueerd. Het openingsnummer is mooi uitgebalanceerd en werkt met een duidelijke refrein-strofestructuur, waardoor er heel wat transparantie ontstaat. De gitaren proberen met Scandinavisch aanvoelend tremolo vooral gestaag hun melodieën af te werken, maar de meeste furie komt desalniettemin van de vocalen. Naar het einde toe vergast Obscura ons nog op cleane vocalen, die klinken als bezweringen: traag, klaaglijk, licht fragiel ook. Het tempo gaat vervolgens mooi naar beneden in een subtiele fade out.
In vergelijking met Ignem Purificat Lilitu, neemt Fearless Dominance toch een scherpere start. Het nummer is ook iets zwaarder qua geluid, klinkt killer, kouder en is duidelijk Scandinavisch van aard. Het valt me op dat de vocalen van Obscura hier wat lijken op die van Shagrath (Dimmu Borgir), met dezelfde giftige, demonische overgave. Dat gevoel van toxiciteit blijft ook doorlopend in dit nummer hangen. Toch wel fijn om te horen hoe er zo vlot en moeiteloos van ritme kan veranderd worden. Het voelt aan als een soort eigengereide, onderkoelde kijk op In Sorte Diaboli, met nerveus tremolo in de hogere noten erbovenop. Het tweede deel van het nummer brengt nog een prachtige, heel melodische maar messcherpe lead die doet denken aan de tijd van Enthrone Darkness Triumphant, ook van Dimmu Borgir dus.
Opus Ad Errantem is een kort akoestisch intermezzo. Er is een voelbare dreiging aanwezig en een duidelijke opbouw van suspens. Toch is het daaropvolgende De Verloren Tijd, het eerste Nederlandstalige nummer trouwens, absoluut geen snelheidsduivel. De sfeer is eerder neerslachtig, melancholisch, met donker dreunende basresonanties en later diep bedroefde gitaarlijnen om dat te benadrukken. Het nummer gaat in eerste instantie ook stapvoets. De start doet alvast denken aan Gorgoroths Sign of an Open Eye. Het is een verhaal op muziek, vertelt in het Nederlands, wat het plots zeer tastbaar en toegankelijk maakt. Het thema is eenzaamheid en de dood. De tristesse kanaliseert zich plots richting woede, wanneer de cleane stem overloopt in een gemene krijs. De pompende, flapperige basdrums houden de spanning vast, die het verhaal ondersteunt. Obscura toont zich hier van haar meest getormenteerde kant. Het nummer wisselt zo even van stemming, maar blijft vervolgens grotendeels in hetzelfde tempo doorgaan, alsof zelfs Obscura zelf zich niet uit dit moeras van duistere gevoelens kan trekken. Het nummer laat je nét daarom niet meer los tot het onverbiddelijke einde.
Het was even wachten op het titelnummer, maar dat is dan ook het wachten waard gebleken. Na een aandringende en opzwepende aanloop, waarin vooral het drumwerk een belangrijke rol speelt in het opbouwen van de spanning en het opwekken van een gevoel van urgentie, ontvlamt Asagraum in een ontketende en extatische riffdrift, zoals we dat op de voorgaande nummers nog geen enkele keer te horen kregen. Met een ongeëvenaarde bevlogenheid vliegen de riffs je hier om de oren. Wat is het toch een fijn gevoel om, als gevolg hiervan, de adrenaline als een heilzame kracht door je heen te voelen stromen! Obscura raspt daar vervolgens haar giftige vocalen overheen, die heel prominent op de voorgrond gemixt zijn. Opnieuw hoor ik hier de combinatie van Dimmu Borgir met ijskoude tremolo terugkeren, een wisselwerking die duidelijk eigen is aan dit nieuwe album. Veil of Death, Ruptured is een ingenieus opgebouwd nummer dat duidelijk de geplogenheden van een moderne blackmetalsong volgt. Er is op het einde zelfs nog ruimte om het nummer met warme gitaarfinesses af te sluiten.
Veil Of Death, Ruptured is met zijn speelduur van net iets over het half uur eerder aan de korte kant, maar elke noot is hier wel essentieel en relevant. Album nummer drie toont veel meer samenhang in stijl en sfeer dan zijn voorgangers en heeft met het titelnummer ook een echt geanimeerd hoogtepunt in huis. Wie vooral op gevoel luistert, kan zich dan weer tegoed doen aan de troosteloze melancholie van De Verloren Tijd of De Waanzin Roept Mijn Naam, de twee nummers in de eigen landstaal. Ik zou durven stellen dat Veil Of Death, Ruptured het beste is wat Asagraum al heeft uitgebracht en de overgave die Obscura op verschillende momenten tentoonspreidt is het mooiste bewijs van de eigen overtuiging over de kwaliteit van het geleverde werk. Het album komt uit via het Noorse Edged Circle Productions, dat ook al diens voorganger onder haar hoede nam.
Score:
91/100
Label:
Edged Circle Productions, 2023
Tracklisting:
- Ignem Purificat Lilitu
- Fearless Dominance
- Opus Ad Errantem
- De Verloren Tijd
- Impure Fire
- Veil of Death, Ruptured
- Opus Ad Aeternum
- De Waanzin Roept Mijn Naam
Line-up:
- Obscura – Stem, gitaar, basgitaar
- A. Morthaemer – Drums
Links: