Het Italiaanse Deadly Carnage zag het levenslicht in 2005 en startte als een blackmetalband. “Het doet wat Grieks aan, met een sausje Alcest of Agalloch.” vatte collega Joris het treffend samen in zijn recensie van de heruitgave van het debuutalbum Decadenza (2008). Het daarop volgende Sentiero II – Ceneri (2011) werd ook niet heel warm ontvangen: “Misschien dat de band alles wel op een rijtje krijgt voor het volgende deel in het verhaal“. Manthe (2014) bleek niet alleen maar vol met zwartgallige black te staan: wederom kwam de naam van Alcest voorbij. Collega Bart sprak daarom een onmiskenbare wens uit naar het Italiaanse viertal: “Nu maar hopen dat ze stoppen met gokken op dat half-romantische paard.” Hoop doet leven…
… maar het ziet er toch echt naar uit dat ze je advies volledig in de wind hebben geslagen, Bart. Het half-romantische paard is niet uitgegroeid tot een veelzijdige, bonkige, hardwerkende Fries, die met grote, zwarte, droevige ogen de wereld in kijkt, maar is eerder verworden tot een dartelend, speels veulen, dat frivool door het weiland springt. Op hun vorige album Through The Void, Above The Suns (2020) – deze glipte er bij Zware Metalen doorheen – kondigde deze muzikale koers zich al aan. Dat is een album dat vol staat met een mix van post-black metal en atmosferische doom. Ondanks dat je daarop zeker nog donkere, verbeten nummers tegenkomt, is er ook heel veel aandacht voor betoverende melodieën, intrigerend drumwerk en beklijvende riffs. De eerder genoemde zwartgalligheid was slechts nog sporadisch aanwezig.
Het zal je dan ook vast niet verbazen dat die muzikale lijn op Endless Blue, het vijfde volledige album van de band uit Rimini, wordt doorgetrokken. Emotioneel geladen melodieën, aansprekende gitaarlijnen en dromerige vocalen bepalen het geluid. Deze krijgen hun weerslag in geschakeerde nummers, die een etherisch, gevoelig sfeertje uitademen. Op momenten zet het viertal nog wel wat donkerder en zwaarder aan en bepalen tremolo’s en blastbeats het geluid (Sublime Connection, Moans, Grief and Wails), maar net zo makkelijk wordt er geschakeld naar luchtigere gedeeltes die bewogen post-metal en post-rock ademen. Het keyboard pleistert daar een dikke laag aan dromerige sfeer overheen; dat doet het niet alleen als de band rustige momenten opzoekt, maar ook als de aanzet wat rauwer is. Raspende, grauwe vocalen kom je niet tegen; die hebben plaats moeten maken voor harmonieuze vocalen en soms wat gesproken woorden (Sublime Connection). Het sluit naadloos aan bij de muzikale koers die de band vaart. Explosief snel, levendig aangezet, gevoelvol vooruit kabbelend en flinterdun en langzaam (Blue Womb). Het viertal heeft de dynamiek op het album levendig en gevarieerd in weten te vullen. Het geregeld gebruiken van akoestische gitaren en een piano en het aanbrengen van allerhande kleine details (bijvoorbeeld het gezang van een walvis in zowel Sublime Connection als Blue Womb, de kabbelende golven in Dying Sun en het afsluitende, instrumentale Unknown Shores, en het geschreeuw van de meeuwen aan het einde van Mononoke) dragen ook bij tot de enorme afwisseling – een kracht van het album – op Endless Blue.
Japanse folklore vormde de basis van dit conceptalbum; Endless Blue is geïnspireerd op de legende van Urashima Tarō. Elk van de acht nummers staat in het teken van een geest uit dit sprookje uit de 8e eeuw van het land van de rijzende zon. Om de Japanse termen maar aan te houden: Yōkai, Oni en Yurei. Je komt dan ook verhalen tegen over bijvoorbeeld drakengod Watatsumi, de mens-vis Ningyo, de in een witte schelp verborgen demon Sazae-Oni, de wraakzuchtige, uit de diepten van de zee afkomstige stormgeest Isonade en Bake Kujira, een oude en gevreesde geest. De gedetailleerde uitwerking komt ook terug in de vormgeving van de albumhoes en bijgaand boekje, waarin van elk nummer, en dus van elke geest, een aparte tekening is opgenomen.
Endless Blue is een boeiend, gevoelvol album geworden. Ben je op zoek naar het geluid van de band uit hun beginjaren, dan kom je hier bedrogen uit en kun je dit album probleemloos overslaan. Ben je wars van dat half-romantische paard? Sla dit ritje maar over. Maar sta je open voor de ontwikkeling die de band gemaakt heeft en/of houd je van bands als bijvoorbeeld Alcest, Amesoeurs, (het recente werk van) Deafheaven, Heretoir of The Foreshadowing, dan heb je hier een album aan om in je armen te sluiten.
Score:
82/100
Label:
ATMF, 2023
Tracklisting:
- Dying Sun
- Sublime Connection
- The Clue
- Blue Womb
- Mononoke
- Swan Season
- Moans, Grief and Wails
- Unknown Shores
Line-up:
- Alexios – Vocalen, gitaar
- Dave – Gitaar, piano
- Adres – Basgitaar
- Marco – Drums
Links: