Blackbraid – Blackbraid II

Geschreven door op 02-08-2023 om 22:46.

‘Wat goed is, komt snel.’ Dit citaat van de Nederlandse sportjournalist Joris van dan Bergh gaat niet alleen op voor de sporter op wie hij doelde, maar is op van alles en nog wat van toepassing. Zo ook in de wereld van muziek. Het uit de Adirondack Mountains, New York afkomstige Blackbraid is ongetwijfeld een goed voorbeeld. In 2021 kwam een eerste teken van leven van dit project voorbij, maar officieel opgericht in 2022 ging het hard met de band. De hype rondom de atmosferische black metal band kent bijna geen grenzen. Zeg nou zelf: een blackmetalartiest waar de New York Times een volledig artikel aan wijdt? Een album dat doodleuk de Billboard Top 100 (VS) haalt? Dat deze aandacht niet alleen waardering en lof oogstte, maar ook op de nodige aversie en zelfs nijd kon rekenen, zal je… ach, laat ik daar maar geen aandacht aan besteden. Ik beoordeel een band graag op zijn muziek en dat ga ik nu dus ook weer doen.

Elf maanden na het uitkomen van het debuutalbum Blackbraid I keert het inheems blackmetalsoloproject al terug met een opvolger. Ook dit Blackbraid II staat vol met donkere, melodieuze lijnen, de op hoge snelheid beukende drums en het intens, zwartgeblakerd, verbeten gegrom en geschreeuw van Sgah’gahsowáh. Gedragen door een strak geluid worden nummers als The Spirit Returns en The Wolf That Guides The Hunters Hand met een verschroeiende intensiteit gebracht. Maar het is niet alleen maar kolkend venijn waar het album van overstroomt. Zo kent A Song Of Death On Winds of Dawn een wat loggere eerste minuut, voordat de boel ontvlamt. Halverwege neemt een akoestische gitaar, gedragen door het ruizen van de wind en onderbroken door een inheemse fluit, het nummer voor een minuut of tweeënhalf over, waarna verzengende drums en snijdende riffs de vurigheid doen herbranden. Twilight Hymn Of Ancient Blood kent een wat ingehouden, loggere insteek; pas op de helft zwelt het nummer aan, om weer wat ingetogener te eindigen. En dan is er Sadness And The Passage Of Time And Memory nog, dat een melancholischere benadering kent.

Het album is – had je anders verwacht dan? – ook nu weer volledig gericht op de inheemse Amerikaanse cultuur. Het betekent ook dat kleine Native American folk accentjes, zoals het huilen van een wolf aan het begin van The Wolf That Guides the Hunters Hand, het roepen van een uil in Spells of Moon and Earth en het gebruiken van een inheemse fluit in A Song Of Death On Winds Of Dawn, heel secuur zijn aangebracht. Mijn kritiekpuntje op het vorige album, dat ik die elementen graag wat frequenter en nadrukkelijker op het album terug had horen komen, blijft ook nu staan. En er zijn meer dingen bij hetzelfde gebleven: Neil Schneider is ook op dit album verantwoordelijk voor de rake klappen op het drumkit en hij heeft zich ontfermd over het opnemen, de mix en mastering van het album. De bijdrage die gitarist Randy Storm (Spiritworld) levert op Twilight Hymn Of Ancient Blood is dan weer iets nieuws.

Op Blackbraid I werd veelvuldig gebruik gemaakt van akoestisch intermezzo’s en die zijn ook op dit album aanwezig; drie komen we er tegen. Opener Autumnal Hearts Ablaze trekt je meteen de enigszins mystieke, donkere sfeer van het album in, Spells Of Moon And Earth is een fraaie, sfeerverrijkende opmaat naar de twee langere, meer dan tien minuten durende nummers Moss Covered Bones On The Altar Of The Moon en A Song Of Death on Winds of Dawn en Celestial Passage is een mooie omschakeling naar de laatste drie nummers van het album. Waar de twee akoestisch intermezzo’s op het eerste deel maakten dat dat album daardoor toch een beetje als een EP aanvoelde, is dat hier helemaal niet het geval. Hier dienden ze hun doel: ze brengen niet alleen een extra laag ambiance aan, maar leiden vooral tot samenhang. Het zijn mooie rustmomenten tussen alle grimmige intensiteit; heel even waan je je dolend tussen dennen, sparren en lariksen die het merendeel van het zicht bepalen van de bossen van het Adirondack massief.

Blackbraid II ademt dezelfde geestdrift als dat het vorig jaar uitgekomen debuut deed. “Indigenous black metal as untamed as the mountains from whence it came”, riep Sgah’gahsowáh destijds. Deze keer worden er geen woorden van deze strekking gebruikt, maar ze zijn ook nu volop van toepassing. Om het misschien meer in de thematiek van de band te houden: Blackbraid toont zich op Blackbraid II als een adelaar die zijn weg zwevend, cirkelend op de wind, licht zwierend en vredevol vervolgt. Hoog boven iedereen uit toornend trekt het zijn eigen plan. Er zijn mensen die deze zweefvlucht er aantrekkelijk, indrukwekkend, ijzersterk en machtig uit vinden zien, anderen vinden het wellicht net even te gericht op vertoon en afkomst. Ik weet tot welke groep ik mezelf reken. En jij?

Score:

88/100

Label:

Eigen beheer, 2023

Tracklisting:

  1. Autumnal Hearts Ablaze
  2. The Spirit Returns
  3. The Wolf That Guides The Hunters Hand
  4. Spells Of Moon And Earth
  5. Moss Covered Bones On the Altar Of The Moon
  6. A Song of Death On Winds Of Dawn
  7. Celestial Passage
  8. Twilight Hymn Of Ancient Blood
  9. Sadness And The Passage Of Time And Memory
  10. A Fine Day to Die (Bathory cover)

Line-up:

  • Sgah’gahsowáh – Gitaar, basgitaar, fluit, zang en compositie
  • Neil Schneider – Drums (sessie drummer)

Link: