De dagen worden momenteel langer en warmer. En ondanks het feit dat een deathdoomalbum voor het gevoel beter past bij het donkere jaargetij, herfst of winter, blijven we jaarrond de behoefte houden om dramatische en melancholische muziek tot ons te nemen. Vraag mij niet waarom, het zal wel iets te maken hebben met het kanaliseren van emoties. Zonder hier al teveel een psychologische analyse op los te laten, horen we de klanken van muzikaal therapeut Ian Goetchius en zijn band Post Luctum aan. Met The Indifference of Time: I is de Amerikaan toe aan zijn tweede sessie(plaat). Het debuut met de pakkende titel Acceptance is niet door ons gevolgd. We gaan dus direct op voor een diepteonderzoek, zeker als we de titels aanschouwen van de nummers op dit album. Want zeg nu zelf: titels als The Pain of Hope, When Mourning Comes en Eternally Quiet voorspellen niet veel goeds. En laat dat nu net datgene zijn waar de gemiddelde deathdoomfan naar op zoek is. Het doorgraven van genietbare, droevige muziek, om zo de psyche weer eens te stimuleren. Een tranendal als masochistisch opium of zoiets dergelijks.
We zijn van mening dat het deathdoomgenre nogal wat sterke uitgaves heeft voortgebracht de laatste jaren. En in 2023 lijkt daar vooralsnog geen einde aan te komen. Het mooie is dat er binnen het genre ook sprake is van een grote afwisseling aan stijlen en invloeden. Vanuit de promo worden de volgende bands ter referentie meegegeven: Swallow the Sun, Ghost Brigade, Paradise Lost, Wolfheart. En de langgerekte en uitgesponnen melodieën, waarmee een band als Swallow the Sun zichzelf op de kaart heeft gezet, horen we tijdens het beluisteren van The Indifference of Time: I dan ook zeker terug. Een andere constatering is het feit dat Post Luctum, evenals enkele van de genoemde bands, gebruik maakt van sfeervolle akoestische gitaarpassages. Deze integratie zorgt ervoor dat de impact van de versterkte stukken des te groter is. Ian Goetchius heeft zijn vocalen tweemaal opgenomen. Deze bestaan uit een eerder hese, niet al te diepe grunt en een vocaal die wat meer blackmetalnuances in zich heeft. Het behoeft wat ons betreft geen nadere duiding dat dit de variatie alleen maar ten goede komt.
Er is slim gespeeld met het toetsenwerk, afkomstig van een keyboard of synthesizer, zo te horen. Het blijft onmiskenbaar een uitstekend instrument om sfeerversterkend in te zetten. En waar nummers als Avoidance, The Pain of Hope en When Mourning Comes heel nadrukkelijk het rustige (haast funeral doom) speeltempo opzoeken, horen we tijdens Don’t Fear The Fading Light dat de band ook wel raad weet met een sneller stuk metal. Overigens krijgen we daar meer blackassociaties bij dan deathmetalpulsaties. Het korte Moment of Silence is hier vooral aan toegevoegd om de luisteraar even wat rust te laten ervaren, zoals de titel al doet vermoeden. Met slechts wat getokkel en sferische inzet door toetsenwerk voelen we ons weer helemaal fris en fruitig voor het afsluitende nummer Eternally Quiet. En dat is hoog nodig ook, want wat een bak vuile bedorven doom stort de heer Goetchius over ons uit! Dit is een nummer waar de misère vanaf druipt. Grillige gitaarriffs, langzaam aanzettende drums en een dreunende bas, afgewisseld met de eerder gehoorde akoestische gitaarpartijen. Ellende kan echt schitterend aan de oppervlakte komen, wanneer de muzikant in kwestie hier zijn gevoel in weet te leggen. Die opzet is over de gehele linie van dit album dubbel en dwars geslaagd! En dan zijn we in de wetenschap dat The Indifference of Time: I slechts het eerste deel is van een trilogie. Wat staat ons nog allemaal te wachten? We kijken in ieder geval met buitengewoon veel interesse uit naar het tweede en derde deel.
Score:
90/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- In Avoidance
- The Pain of Hope
- Don’t Fear the Fading Light
- When Mourning Comes
- Moment of Silence
- Eternally Quiet
Line-up:
- Ian Goetchius – Alles
Link: