Robert Berry – The Dividing Line
Frontiers Records, 2008
Het is maar zelden dat je een sterker aan masturbatie grenzende muzikale uiting tegenkomt als de nieuwe schijf van Robert Berry. De muziek en tekst schrijven, alle instrumenten bespelen, zingen, opnemen, produceren en mixen, alles deed de man zelf. Slechts op één nummer, en op de bijgevoegde videoclip, komen er ook anderen aan te pas. De naam Robert Berry zal niet bij iedereen direct de bellen doen rinkelen. Niet geheel terecht, want meer op de achtergrond heeft dit heerschap een behoorlijke bijdrage geleverd aan de rock historie. Bovendien mag de solo cd die hij nu uitbrengt er absoluut zijn. Het draait niet allemaal om het feit dat we hier een behoorlijk bekende naam te pakken hebben, ook niet dat hij alles zelf doet, het knappe zit ’em er juist in dat de plaat fris en nieuw klinkt, en er niet te horen is dat hij al het werk alleen deed. Voorwaar een uitermate knappe prestatie!
Robert Berry maakte reeds in 1978 zijn debuut met de band Hush. Met die band maakte hij drie albums, om zich daarna al te wagen aan een eerste soloproject. Inmiddels waren Emerson en Palmer hun maatje Lake kwijtgespeeld, en was men op zoek naar een vervanger. Berry leek daarvoor de ideale kandidaat. Helaas werkte de samenwerking niet. Men wilde teveel van de eigen kwaliteit stoppen in slechts één schijf. Gevolg: een overgeproduceerd en nauwelijks toegankelijk stuk muziek. De plaat flopte grandioos, en zo kwam er al snel weer een einde aan deze samenwerking. Robert ging weer solo, begon te produceren voor Magna Carta en trad toe tot de band Alliance. Daar werden vier platen mee gemaakt, en ook dit jaar nog verscheen een nieuw album van de band. Verder beperkte hij zich tot het schrijven en produceren voor Magna Carta, ook al heeft hij wel een aantal pogingen gedaan om met andere muzikanten projecten van de grond te tillen. De laatst bekende poging van Berry om solo aan de weg te timmeren is naar mijn weten de schijf die Berry maakte onder de naam The December People. Leuk dus, dat er nu weer een nieuwe cd verschijnt van zijn hand, bij Frontiers records.
De val waar Berry in zijn muzikale verleden al vaak is ingetrapt is dat hij teveel wil, en daardoor teveel doet om een mooi muzikaal werkstuk te maken. Gelukkig heeft hij zich in weten te houden. The Dividing Line is mede daardoor, vanaf het begin, een buitengewoon boeiend album. De man neemt je mee op een reis langs de betere hard rock uit het verleden en weet daar toch iets heel eigen aan toe te voegen. Geen platgetreden paden, maar een open en eerlijk rock album met betrekkelijk lage tempo’s, zonder dat het al te traag wordt. Ik zou er niet raar van op kijken als er ook hitmateriaal van deze schijf getild kan worden. Qua instrumentatie valt op dat er geen zwakkere instrumenten bij zitten, zoals bij de meeste multi-instrumentalisten wel het geval is. Bovendien is hij op vocaal gebied ook bijzonder sterk te noemen en heeft Robert voor de gelegenheid de productieknop ook niet al te ver open gedraaid.
Een moedige, mooie en lekker luisterbare poging om muzikaal weer aan de bak te komen. Dat is The Dividing Line geworden. Robert Berry verdient gewoon de nodige aandacht met deze plaat. Dat geef ik hem dan ook graag, want ik ben behoorlijk onder de indruk, ook al ligt voor mijn persoonlijke smaak het tempo een beetje te laag om het helemaal geweldig te maken.
Tracklisting:
- The Dividing Line
- One Good Man
- Listen To The People
- Faith
- This Life
- A Life Worth Livin’
- Can’t Let Go
- I Gave You The Best of Me
- Young Hearts
- Wait
- Life Is On Fire
- Wait (bonus Multi Media Video)
Line-up:
- Robert Berry – All Instruments and Vocals
- Gary Pihl – Guitar (on A Life Worth Livin’)
- David Lauser – Drums (on A Life Worth Livin’)
Links: