Ne Obliviscaris – Exul

Geschreven door op 04-03-2023 om 19:00.

Hoera, het nieuwe album van Ne Obliviscaris is daar! Ik voel een explosie van endorfine wanneer de promo van Season of Mist mijn mailbox bereikt. We hebben vanwege bekende redenen maar liefst zes jaar lang moeten wachten op het vervolg op Urn. Ondanks alle moeilijke omstandigheden en dankzij de gedeelde liefde voor muziek is de band toch doorgegaan en presenteert met gepaste trots het vierde album genaamd Exul. Wederom een technisch hoogstandje dat zich kenmerkt door een fascinerende gelaagdheid. Ga er dus goed voor zitten met je ruis onderdrukkende hoofdtelefoon en dompel jezelf onder in de genre overstijgende, extreme metal met viool van deze ongeëvenaarde progressievelingen.

Equus (Latijn voor paard) is vergezeld door een indrukwekkende video als eerste single uitgebracht en de reacties waren universeel lovend. Dit nummer is opgedragen aan alle dieren die zijn omgekomen tijdens de grote bosbranden in Australië drie jaar geleden. Moeder Aarde staat in brand er daar zijn wij, als mensheid, debet aan. De ijzingwekkende screams van Xen en de cleane vocalen van Tim Charles blijven elkaar complementeren en dit unieke samenspel bewijst zich nog altijd als een krachtig middel om de luisteraar in vervoering te brengen. De gitaarsolo richting het einde weet ook een gevoelige snaar te raken. Zoveel emotie heeft Ne Obliviscaris zelden in zijn muziek weten te verweven. De dynamische mix door Mark Lewis biedt de baslijnen van Martino Garattoni daarnaast volop ruimte en dat is niet onverdienstelijk. Het moet ook gezegd worden dat de productie, eveneens door Mark Lewis, resulteert in een kraakhelder geluid.

Het tweeluik Misericorde maakt als een ware massage voor je trommelvliezen mogelijk nóg meer indruk dan Equus. Deel 1, het gitaar gedreven As The Flesh Falls, gaat over de oorlog die je innerlijk voert. Een vioolsolo op een bedje van blastbeats stelt de rijke contrasten van Ne Obliviscaris subliem tentoon. Het valt daarbij op dat er meer dan op andere albums ruimte wordt geboden aan meerdere lagen viool. Deel 2, Anatomy of Quiescence, blaast me omver met zijn cinematografische compositie. De viool in combinatie met piano ontroert de luisteraar subiet. Laagje voor laagje wordt er complexiteit aan het werk toegevoegd. De gitaarsolo met uithalen à la David Gilmour maakt het voor mij compleet op het moment dat er een overgang komt naar een zinderend stuk. De hihat voert de spanning op en op de voorgrond van een repetitieve gitaar straalt het vioolspel van Tim samen met zijn zus Emma in al zijn pracht. Dit is een van de meest bijzondere crescendo’s die we te horen gaan krijgen dit jaar. En dan die diepe uithalen van Xen. Wat een opbouw, wat een emotie. Compositorisch meesterschap van de bovenste plank. Je bent van steen als dit stuk je onberoerd laat.

Goed, door naar Suspyre. Het motto dat we niets zijn en de dood erven wordt vergezeld door cello en akoestische gitaar hierin bezongen. Een diepe, langgerekte scream van Xen trapt dit tien minuten durende nummer af. Op precies de juiste momenten wordt meer zwaarte toegevoegd, vooral dankzij de drums van oudgediende Dan Presland, die helaas begin vorig jaar op vriendschappelijke wijze de band heeft verlaten. Vervolgens zet de viool een verraderlijk opbeurende melodie neer bij de start van Graal, want wat volgt is een tempeest van sonisch geweld. Het technisch vernuft van gitarist Benjamin Baret is met zijn solo’s op zijn minst imposant te noemen. De vioolsolo geeft je geheid ook kippenvel, vooral wanneer je de clip erbij kijkt en de dochter van Tim, de tienjarige Amélie, ziet schitteren met haar strijkinstrument. Wat kan muziek toch mooi zijn.

Anhedonia tekent met de zang van Tim, piano en viool de outro van Exul, als een cooldownfase voor deze intense reis vol schone tristesse. Want hoewel de abstracte teksten van Xen vaak verschillend te interpreteren zijn, verwijst de titel Exul naar allerlei manieren waarop je verbannen kunt worden. Exul gaat over ongewenst vertrek in de zin van verstoten zijn (persoonlijk of religieus), ontheemd zijn van je normale leven (door pandemie, oorlog of klimaatverandering) of omgaan met het concept van sterven.

Hoewel ik het niet voor mogelijk had gehouden, heeft Ne Obliviscaris met Exul zijn vakmanschap naar een hoger niveau getild. De Australiërs brengen als geen ander eenheid in diversiteit op waarlijk virtuoze wijze. Exul is een zowel kleurrijk als gitzwart boeket van uitstekend uitgewerkte ideeën van individuen uit verschillende continenten. Exul is een zowel extreem als elegant album met meerdere kippenvelmomenten. Exul is zowel verheffend als verpletterend. Vergeet dat niet.

Score:

90/100

Label:

Season of Mist, 2023

Tracklisting:

  1. Equus
  2. Misericorde I – As the Flesh Falls
  3. Misericorde II – Anatomy of Quiescence
  4. Suspyre
  5. Graal
  6. Anhedonia

Line-up:

  • Xen – Vocalen
  • Tim Charles – Vocalen, viool, keyboard
  • Benjamin Baret – Gitaar
  • Matthew Klavins – Gitaar
  • Martino Garattoni – Basgitaar
  • Dan Presland – Drums

Links: