Wat is folk metal? Ik stem voor fluitjes. Als je geen fluitjes in je muziek hebt mag je het geen folk noemen. Het mag overdadig, het mag met mate. Het Zweedse Elfaerd gaat voor de categorie fluitjes in zeer beperkte mate. De Zweden uit Östersund maken folk metal, met symfonische elementen.
Het is een eerste EP, en best een aardige moet ik zeggen. Opener Själafrid heeft vooral aandacht voor het gezongen refrein. Het rustige intermezzo na drie minuten is iets te uitgestrekt, waardoor het tempo uit de track wordt gehaald. De keelzang is wel van toegevoegde waarde, en doet met denken aan Hulkoff. En natuurlijk zijn er fluitjes. De gitaar is wat weggestopt in de mix. Het klinkt nu als een zacht bedje van compressie, maar ik had wel iets meer peper willen zien in het gitaargeluid. Deze muziek kan dat wel hebben. Afsluitend doet Elfaerd nog een keer dat refrein, waarbij het drumwerk in positieve zin opvalt.
Titeltrack Skymningsland is heel andere koek. Tremolo picks en snelle drums starten de track. Een melodieuze brug wordt ingezet en vervolgens gaat de vaart er weer in. Het refrein wordt nog heftig ingeluid met een stuivende drumfill, maar het lukt niet helemaal om je van je stoel te laten vallen. Het refrein klinkt te soft met keyboards die het geluid dragen. De complexiteit van tonen lijkt soms ook een echte harde riff, die de luisteraar onder zijn reet schopt, in de weg te zitten. Bij Djupa Skogars Hav merk je dat de band nog op zoek is naar zijn geluid. Niet omdat het geen goed nummer is, maar omdat er weer andere tonen worden opgezocht. De zang heeft een heel andere invulling, en hier klinken invasieve violen. Ik vind het een beetje verwarrend, en ook het refrein geeft erg veel prikkels af. Er zit iets episch in, maar het is als constipatie: het komt er niet helemaal uit.
Zoals je al hoort staat het hier bol van de structuurtjes, en dat maakt het goed te volgen. Huldran begint alsof het een nieuw nummer van De Kast is. U weet wel, De Kast, Syb van der Ploeg. Ik frons er geeneens bij. De poprock van het intro wordt wreed verstoord met een racend stuk black/folk. Een lekker walsje op de drums wordt ingezet, waarna de boel weer afzwakt met een laf trompetstukje op het keyboard. De drummer is nog altijd bezig zijn voetenwerk te laten horen. Gezien hij verder maat weet te houden met zijn fills is dit in zijn geheel acceptabel. Het nummer zelf is daarentegen echt langdradig. Die afwisseling tussen snelle en kalme stukken is een beetje vermoeiend, vooral omdat het keyboard een heel eigen nummer verzint.
Soms heb je EP’s waar echt geen ruk over te vertellen is. Skymningsland is een EP met een verhaal. Een prima verhaal, dat soms wat inconsistent en soms vermoeiend is. Eldfaerd is goed op weg om een volwaardige band te worden. Hier en daar moet er nog wat meer stelligheid en eenduidigheid in de songwriting. Dat voorkomt dat elke speler zijn eigen ding aan het doen slaat. Voor een eerste EP vind ik het knap werk. Duidelijke structuren, sterke drums en bij vlagen interessante ingevingen om een gevoel van intensiteit te creëren. Vooral de eerste twee tracks zijn de moeite waard. Het is een band die makkelijk te begrijpen is, en die niet forceert. Elfaerd heeft de Noorderzon in de genen, zoveel is duidelijk.
Label:
MDPR, 2023
Tracklisting:
- Själafrid
- Skymningsland
- Djupa Skogars Hav
- Huldran
Line-up:
- Kvasth – Vocalen, grommen, keelzang
- Gorm – Gitaar
- Glød – Basgitaar, vocalen
- Erik – Drums, orkestratie
- Fýr – Gitaar
Links: