David Readman – Medusa

Geschreven door op 12-11-2022 om 21:41.

Toen Medusa van David Readman even terug in de lijst met mogelijk te recenseren albums voor Zware Metalen verscheen, ging er een klein belletje rinkelen. Een kleintje, absoluut geen grote kerkklok. De info die me werd toegestuurd deed de bel luider rinkelen. David Readman is gewoon een hele gevestigde waarde in het genre als begenadigde zanger van Pink Cream 69 en Voodoo Circle.

Met Medusa maakt hij een solo-uitstap. Niet voor het eerst trouwens, ook in 2007 liet hij een soloalbum op de wereld los. Je hebt al eens artiesten die daarbij een ander muzikaal paadje willen bewandelen. Niet zo bij Readman: op Medusa grossiert hij in de oerdegelijke traditionele en melodieuze hardrock waar hij zich al jarenlang in wentelt, misschien net iets steviger dan wat je van hem gewoon bent. Met in de hoofdrol natuurlijk zijn krachtige stem. Een stem die al lang wordt vergeleken met die van David Coverdale (Whitesnake), wat op Medusa mooi wordt bevestigd.

Opvallend is – en dat staat even los van het muzikale – dat de in Nederland wonende David Readman een beroep deed op crowdfunding om dit soloalbum mogelijk te maken. Een album in eigen beheer dus. Een bewuste keuze of was er geen platenmaatschappij geïnteresseerd in deze onzekere tijden? Geen idee. Het resultaat is natuurlijk dat Readman er zijn volledige ziel in kon leggen. Bovendien kent hij stapels mensen in de muziekwereld wat hem de mogelijkheid bood een hele resem gast- en sessiemuzikanten uit te nodigen. Teveel om op te noemen. Het beïnvloedt de algemene stijl van het album totaal niet, maar de nadruk kan per nummer wel wat anders liggen.

Opener Madame Medusa (met vocale assistentie van Jessica Conte) vliegt als een bezetene uit de startblokken door een snelle en furieuze riff. Alleen het refrein houdt het wat rustiger met meer ruimte voor een synthesizer op de achtergrond. De gitaarsolo klinkt als Bruce Kulick (ex-Kiss) maar de synths nemen kort de solo over. Ook The Fallen heeft een snelle openingsriff en klinkt over het algemeen net iets harder dan de rest van het album. Een beetje de stijl van Jorn hier. Voor mij een van de beste nummers van het album dat zich flink tussen de oren weet te nestelen. Prima en vlot gitaarwerk hier.

Door de ritmegitaar doet Generation Dead me terugdenken aan We’re Stars, maar ook aan de Kiss-sound van de jaren 90. Laat dit inzingen (op het refrein na) door Paul Stanley en je hebt een prima Kiss-nummer. Turned To Black tapt uit een ander vaatje: enerzijds een intro à la Dio en een synthesizergeluid zoals bij Deep Purple, maar anderzijds ook een soulgevoel. We zijn nog maar vier nummers ver en dat levert vier meer dan degelijke songs op!

Daarna klinkt het allemaal iets meer poppy, is er minder plaats voor de riffs die in die eerste vier nummers zwaar de bovenhand hadden. Voorbeelden daarvan zijn Change The World of Shelter For The Storm. Mary Jane is dan weer een Kiss-achtig midtemponummer met een heel melodieus refrein. Een pseudoballade was ook te verwachten, hoewel Summer Wine toch vrij stevig kinkt.

Het mag duidelijk zijn dat een ervaren man als David Readman met zijn tweede solo-album Medusa een meer dan degelijk hardrockalbum aflevert. Hou je van riffs, melodie, krachtige stemmen, leuke solo’s dan verdient Medusa zeker een plaats in je platenkast.

Score:

80/100

Label:

Eigen beheer, 2022

Tracklisting:

  1. Madame Medusa
  2. The Fallen
  3. Generation Dead
  4. Turned To Black
  5. Shelter From The Storm
  6. Change The World
  7. Mary Jane
  8. Children The Thunder
  9. Summer Wine
  10. King Who Lost His Throne

Line-up:

  • Vocalen: David Readman
  • Gitaar: Zibby Krebs, Roland Grapow,  Simone Mularoni
  • Drums: Michael Kolar, Bodo Schopf
  • Keyboards: Julien Spreutels
  • Bas: Roxana Herrera

Link: