In Flames – A Sense of Purpose
Nuclear Blast, 2008
Bij een nieuw In Flames album is het altijd weer even billen knijpen. Het Zweedse gezelschap heeft het gezegde ‘in het verleden behaalde resultaten, bieden geen garantie voor de toekomst’ een eigen invulling gegeven en haalde zich daarmee meermaals de woede van vooral de vroege In Flames fans op de hals. Na een aantal matige albums (Clayman– Soundtrack to Your Escape) kwamen de heren in 2006 met het verrassend sterke Come Clarity op de proppen, een kleine herleving van oude glorie. Met de EP The Mirror’s Truth, die vooraf ging aan het nieuwe album, leken de heren de ingezette goede lijn vast te houden; sterke en agressieve songs, die zeker de moeite waard waren. Het album A Sense of Purpose kan echter nu al bestempeld worden als de teleurstelling van 2008.
Het openingsnummer The Mirror’s Truth is niet indrukwekkend, maar werd op de EP ten minste gecompenseerd met sterke aanvulling. Op het album is daar geen sprake van. Sterker nog, de nummers worden niet beter naarmate de plaat vordert, maar blijven op hetzelfde middelmatige niveau of duiken daar zelfs onder. Het album wordt gedomineerd door de zeikerige (cleane) vocalen van Anders Friden, die de grootste wanprestatie in de (zang)geschiedenis van In Flames neerzet. Ongetwijfeld is het allemaal heel gevoelig bedoeld, maar er spreekt een overtuiging van 0,0 uit. Daarbij ontbreekt het aan een gezonde dosis agressief tegenwicht om de boel interessant en in ‘balans’ te houden.
Dat A Sense of Purpose zó matig klinkt is natuurlijk niet alleen de schuld van de voorman zelf. Zijn mede-Flamers laten hem namelijk grof in de steek met een album vol vervelende tweederangsriffs en uitgekauwde melodieën. Het ultieme dieptepunt wordt bereikt als de cd-speler nummer 8 aangeeft, The Chosen Pessimist. Het is werkelijk om te janken. Eerst wordt je als luisteraar tweeënhalve minuut verveeld met dezelfde riff en vervolgens gooien de heren de diepe put van muzikale en vocale ellende open om het nog erger te maken. Een kwelling van acht minuten en dertien seconden. De daaropvolgende nummers zijn beter, maar bij lange na niet sterk genoeg om dit album nog te redden.
Een veelbelovende EP schroefde de verwachtingen hoog op, maar dat het zo erg tegen zou vallen is een totale verrassing. Bij elke luisterbeurt, en het zijn er een hoop geweest, sloeg de verveling na het openingsnummer weer toe en stelden de Zweden mij weer teleur. Het lijkt erop dat de teksten van A Sense of Purpose kenmerkend zijn voor het album; ‘we’re not even trying’, ‘feels like shit’ en ‘this is how is to reach to bottom’.
Tracklist:
- The Mirror’s Truth
- Disconnected
- Sleepless Again
- Alias
- I’m the Highway
- Delight And Angers
- Move Through Me
- The Chosen Pessimist
- Sober And Irrelevant
- Condemned
- Drenched In Fear
- March To The Shore
Line-up:
- Anders Fridén – Vocals
- Jesper Strömblad – Guitar
- Björn Gelotte – Guitar
- Peter Iwers – Bass guitar
- Daniel Svensson – Drums
Links