Scald – Fluke
Midhir Records, 2008
Ik ben persoonlijk altijd wel te porren voor een vervreemdend, beklemmend of experimenteel moppie muziek. Het houdt het recenseren van muziek spannend zegmaar. Met die wetenschap in het achterhoofd kwam plots een schuimbekkende, hevig bezwete Remi aan mijn spreekwoordelijke fiets hangen. Of zijn kaalheid nou in korte tijd extra had doorgezet of dat hij uit frustratie zijn haar had uitgetrokken weet ik nog niet. Maar wat ik wel weet is dat ik sindsdien een donders interessant plaatje rijker ben.
Dat ik iets vreemds in huis heb is al duidelijk voordat de cd zijn hoesje verlaten heeft. Toegevoegd bij de promo zit namelijk een Hostie met het logo van Scald. Tsja, wat nou echt de toegevoegde waarde hiervan is ontgaat me een beetje. Volgens mij is het bedoeld om hun felle afkeer tegen de katholieke kerk te benadrukken, want het boekje zit ook boordevol met duistere symboliek die hiernaar refereert. Maar ergens heeft het ook wel iets grappigs. Helaas voor de band gaat de liefde van bovengetekende niet door de maag, enkel door de portemonnee en de lever. Bonuspunten zal het de band dus helaas niet opleveren. Sterker nog, het gaat hier om een EP, dus van punten is helemaal geen sprake.
Afijn, de muziek. Dit Noord-Ierse drietal laat op de ep twee gezichten zien. Enerzijds vult het de eerste vijf nummers met een bizarre mix van (black) metal, grind en (crust)punk. Mijn collega’s van Terrorizer Magazine spraken zelfs van post-grind (alwéér een nieuw subgenre). Als luisteraar krijg je een stortvloed van opzwepende tromroffels, rammelende bass en hectische vocalen over je heen gestort. Ergens klinkt het allemaal best leuk en aardig, tot de screams voorbij komen. Die gaan werkelijk dusdanig door merg en been dat ze het geheel omtoveren tot een nummer dat je niet voor je lol op zet. Te zonde voor woorden, want verder rock ‘n’ rollt het best aardig.
De andere muzikale kant die Scald laat zien is het afsluitende nummer Passera. De band laat hier zijn ambient-gezicht zien en is daar naar mijn mening een stuk beter in geslaagd. Het lied is opgebouwd uit vervreemdende preken van priesters, duistere klanken en is kort door de bocht genomen best enigmatische en beangstigende muziek, die net als alle andere dark-ambient helemaal tot zijn recht komt in totale duisternis.
Wat duidelijk mag zijn is dat Scald geen muziek voor de massa zal zijn. Uiteindelijk moet in concluderen dat ik ook tot die massa behoor, wat voornamelijk te wijten is aan het rommelige karakter van de eerste vijf nummers. Maar dat maakt het niet zozeer een afrader, ik wil dan ook zeggen, probeer het zelf eens!
Tracklist:
- Larva
- Cocoon
- Lumbricoid
- Trematoid
- Helminth
- Passera
Line-up:
- Pete Dempsey – Vocals, Bass
- Mick Tierney – Guitar
- Paul McCarroll – Drums
Links: