Het Gentse vijftal Cobra The Impaler komt met debuut Colossal Gods op de proppen. Progressieve sludgemetal om U tegen te zeggen is dit volgens mij, maar de infofiche noemt sterke invloeden van de New Wave of American Heavy Metal en Mastodon. Gitarist Tace DC (Haester, Ex-Aborted, Horses On Fire) rekruteerde eerst Dirk Verbeuren (Megadeth, ex-Soilwork) op de drums om dit project vorm te geven. Later gaf hij de drumstokken door aan Ace Zec (Haester, Customs). Hierbij kwamen ook Mike Def (Horses On Fire), Manuel Remmerie (Von Detta, Majestic Sun) en James Falck (BEAR) de rangen versterken. Een ware all-starbezetting als het gaat om Belgische metal. Of durf ik het zeggen, goddelijk?
Colossal Gods begint met eenzame gitaarriff die doet denken aan toen STAKE nog vooral post-metal speelde. Wanneer de gehele band dan invalt, is de parallel met Crack The Skye van Mastodon al snel gemaakt. Dit wordt enkel versterkt wanneer de zang invalt met die scherpe nasale trek die Brent Hinds ook heeft, of de stevige melodische brul – moet ik zeggen ‘burl’? – van Troy Sanders. Als de twee zangers dan ook nog eens over elkaar gaan zingen is de kous helemaal af. Sludge, sludge, sludge! Tempest Rising bevat die schelle screams die we van de vroege Mastodon kennen. Voeg daaraan toe dat de zanglijnen zich sterk in je hoofd nestelen als een lifter die je met plezier meeneemt, maar op zijn bestemming niet wil uitstappen – zie Demigods of Blood Eye. ‘I’ll face you tyrant!‘ wordt er gebulderd op Blood Eye. ‘Fuck ja!’ denk ik dan, laat die tiran maar komen. De zangproductie is wat mij betreft perfect en degene die dit verzorgd heeft, is een held in mijn oren. Het verheft de plaat meteen naar een hoger niveau.
Qua gitaren is er ook genoeg om van te houden. Het album is doorspekt met vele lekkere gitaarriffs. Een Sjakie en de chocoladefabriek van gitaaraanbidding, shredding, riffs en vuige solo’s is het. Blood Eye – het beste nummer – kent een waanzinnige progressieve breakdown gevolgd door een chugparade in typische heavy metal stijl. Afsluiter Mountains geeft nog een lesje in hoe je met progressieve riffs een groot publiek kan aanspreken. In de brug wisselen stemmen die sterk doen denken aan Queens of The Stone Age zich af met een gitaarprogressie die uit de vingers van Gojira hadden kunnen komen.
Cobra The Impaler, een nieuwe eenheid op het strijdtoneel, maar zonder groen achter de oren. Ervaren rotten die als een glinsterend baken door hun precisie en daadkracht het veld van Belgische metal zullen domineren en definiëren. Als enige kritiek van toepassing zou zijn is dat de gitaren soms een beetje braaf klinken. Ik had de oversturing net iets verder getrokken. De band heeft daarbuiten voor één dominerende klank gekozen qua instrumentarium en daar kon net iets meer variatie inzitten op deze acht nummers. Hetzij door meer contrast in de productie tussen de nummers te leggen, hetzij te experimenteren met meerdere gitaren voor andere klanken. Maar ach, ik ben hier mieren aan het neuken. Dit is gewoon een ijzersterke plaat. Standje elf en gaan met die slangenkop! Tot zeer snel live! Progressieve sludgemetal om U tegen te zeggen!
Score:
89/100
Label:
Listenable Records, 2022
Tracklisting:
- Colossal Gods
- Blood Eye
- Tempest Rising
- Spirit of Lyssa
- Scorched Earth
- Spawn of the Forgotten
- Demigods
- Mountains
Line-up:
- James Falck – Gitaar
- Tace DC – Gitaar
- Manuel Remmerie – Bas, zang
- Dirk Verbueren – Drums
- Mike Def – Zang
Links: