Er zijn weinig bands die live al zo’n indruk op me gemaakt hebben als het Japanse Mono, en dit puur door de dromerige landschappen die de heren en dame weten aan te reiken. Daar zijn ze zich ook duidelijk van bewust, aangezien de heren Yoda en Taka steeds plaatsnemen op een stoel als ware het een jamsessie. Het is ideaal voor deze muziek, want buiten de ritmische bewegingen van bassiste Tamaki Kunishi heb je eigenlijk niets nodig om volledig weg te dromen bij deze band.
Dat is al vele jaren een constante, wat maakt dat een nieuwe plaat steeds lastig te beoordelen valt. Eigenlijk moet je wachten op de impact die je live krijgt, of die komt als je hem echt lang hebt laten rijpen. Ongetwijfeld geldt dit ook voor nieuwkomer Pilgrimage of the Soul, die bij lange na niet genoeg rondjes gedraaid heeft, zelfs niet na een luisterbeurt of twintig. Wel is het genoeg om te voelen dat Mono het roer weer lichtjes heeft omgegooid in vergelijking met voorganger Nowhere Now Here en zeker met Requiem For Hell. Dat heeft mogelijk wat met het tienjarige jubileum van Hymn to the Immortal Wind te maken, wat voor mij nog steeds de beste Mono-plaat ooit is. De dualiteit in die plaat voel ik ook terugkeren hier, maar toch geeft het een heel ander gevoel.
Mogelijk mikten de bandleden dus wat op de sereniteit en atmosferische kracht van die plaat, zonder in de herhaling te vallen. Het valt op dat er mooie adempauzes genomen worden die wat nostalgisch aanvoelen, zoals op Heaven in a Wild Flower of het prachtige Hold Infinity in the Palm of Your Hand, dat meteen ergens in mijn hoogtepunten van dit jaar opgenomen wordt. Ondanks de simpliciteit van het nummer, raakt het me immers bijzonder en is de overgang naar het serene piano-einde And Eternity in an Hour ook uiterst mooi gebracht. Het opzwepende karakter van Mono verbleekt op deze plaat dus wat. Nummers als Riptide, Innocence of The Auguries hebben een kenmerkende opbouw, maar de band breekt niet met het atmosferische kader van de nummers en klinkt veel minder disruptief, zoals dat wel gebeurde op Requiem For Hell of Rays of Darkness. Een nummer dat wel opvalt is Imperfect Things, dat met een leuk, haast speels ritme ongetwijfeld live een wegdromer zal worden.
Minder experimentele input dus (ook geen zingende Tamaki) en de duisternis is wat weggeëbd. Het verhaal dat gebracht wordt met Pilgrimage of the Soul draagt echter de stempel van de typische Mono-expertise. Spelen met atmosferische golven, hier en daar een gemikte versterking en afsluiten met melodieën die je ziel echt wel raken. Niet in de mate van tien jaar geleden, maar dat hoeft ook niet.
Score:
82/100
Label:
Pelagic Records, 2021
Tracklisting:
- Riptide
- Imperfect Things
- Heaven in a Wild Flower
- To See a World
- Innocence
- The Auguries
- Hold Infinity in the Palm of Your Hand
- And Eternity in an Hour
Line-up:
- Takaakira “Taka” Goto – Gitaar
- Hideki “Yoda” Suematsu – Gitaar
- Tamaki Kunishi – Bas, gitaar, piano
- Dahm Majuri Cipolla – Drums
Links: