Ophidian I – Desolate

Geschreven door op 15-07-2021 om 20:17.

IJsland: het land van vuur en ijs. En wat doet ijs als het in contact komt met vuur? Juist, het smelt. De eerste ijskristallen verliezen hun vaste vorm en worden weer vloeibaar. Al snel worden meerdere druppels een stroompje. Een stroompje wordt een klein riviertje en meerdere van die kleine riviertjes komen samen tot een heuse snelweg van water. Woest, stroomversnellingen, watervallen. Alles op zijn weg vernietigend. Ophidian I slaat het eerste gedeelte gemakshalve over en gaat direct over tot allesvernietigende destructie op de hoogste versnelling. Tech death zoals je oren nog nooit gehoord hebben. Wees voorbereid uw verstand te verliezen.

Waanzin! Simpelweg pure waanzin. Dat is de eerste gedachte na het beluisteren van Desolate. Zoals enkele commentaren op een al te bekende videodienst treffend weergeven: staat mijn geluid wellicht op anderhalf keer de normale snelheid? Welkom in de wereld van Ophidian I, waar getracht wordt te tarten met de natuurkundige en muzikale wetten. Snelheid van het licht? Gedegenereerd tot het slakkentempo van het universum. Ophidian I is de nieuwe maat. Het is zoeken naar houvast, maar telkens als je denkt die gevonden te hebben, glipt dat samen met een spervuur aan drums en watervlug gitaarspel dwars door je handen.

En daarmee vinden we tegelijkertijd de grote kwaliteit en zwakte van dit album. Technisch gezien zit het album namelijk bizar goed in elkaar. De productie is helder en in zeker zin foutloos. De individuele instrumenten zijn goed te onderscheiden en daarmee wordt de welbekende brij aan geluid enigszins voorkomen. Ondanks de grote snelheid en totale overrompeling weet Ophidian I de nummers zeer hoog in melodie te houden, wat al een prestatie op zichzelf is. Dan de keerzijde. Echte traditionele songstructuren ontbreken, gekoppeld aan een duizelingwekkende snelheid en plotselinge wisselingen in tempo, ritmes en gitaarlijnen maken het geheel ook behoorlijk chaotisch. Bij vlagen kun je totaal opgaan in de muziek, maar zelfs na meerdere luisterbeurten lukt het me niet om het album in één keer van begin tot eind te beluisteren. De individuele nummers staan fier overeind, maar tien van deze krachtpatsers na elkaar zijn zelfs voor het geoefende oor aan de uitdagende kant.

Dit Desolate is een moeilijk album om te verteren. De complete beheersing van de instrumenten staat als een rots boven het IJslandse oceaanwater. Onder de oppervlakte bevindt zich echter een stroomversnelling die zich moeilijk laat temmen. Het voelt als een ultieme showcase van de muzikanten om te laten zien waartoe zij in staat zijn (en dat blijkt verrekte veel te zijn). Het luistergenot lijkt hier echter op de tweede plaats te komen en dat komt de totale ervaring van dit album niet altijd ten goede.

Score:

74/100

Label:

Season of Mist, 2021

Tracklisting:

  1. Diamonds
  2. Spiral to Oblivion
  3. Storm Aglow
  4. Unfurling the Crescent Moon
  5. Sequential Descent
  6. Captive Infinity
  7. Enslaved in a Desolate Swarm
  8. Dominion Eyes
  9. Jupiter
  10. Wither on the Vine

Line-up:

  • John Olgeirsson – Zang
  • Daníel Máni Konráðsson – Gitaar
  • Simon Thorolfsson – Gitaar
  • Þórður Hermannsson – Bassgitaar
  • Ragnar Sverrisson – Drums

Links: