Geschreven door Bart Al Foet op 14-06-2021 om 18:50.
Album nummer tien voor Borgne, de Zwitserse band rond frontman en schepper Bornyhake. De zes voorgaande albums kregen allemaal een plaats in de top van mijn jaarlijst. Meestal in de top drie, maar zelfs een eerste plaats werd verzilverd. Industriële black metal, symfonische black metal, furieuze black metal, elitaire black metal. Je leest het na in Y, in [∞], in Royaume des Ombres en alle andere reviews die we gemaakt hebben van Bornyhake-releases. Daarbij zijn er ook van andere bands waar de beste man in (mee)speelt, zoals Pure en Enoid. Er moeten in ieder geval al hele rare dingen gebeuren wil Borgne niet weer schitteren in de ondergrond. Er moeten nog veel vreemdere dingen gebeuren indien Borgne niet weer in de linkerhelft van mijn jaarlijst te vinden is.
Deze keer zijn we terecht gekomen in een soort van post-apocalyptische, dystopische (gedeeltelijk innerlijke) wereld, waarin de ontmenselijking, woede en verdriet zich verder ontwikkeld hebben tot een beschouwende, gedepersonaliseerde visie, waarin slaafse aanhangers (laten we zeggen dat dat niet per se dubbelop is, uit beleefdheid) van religie, zelfhaat, onderdrukking en schijnheilige verspreiders van voorwaardelijke liefde met al hun (on)bewuste slachtofferschap op een gelijk niveau geplaatst worden met hun onderwerpers. Sub of dader, Borgne verwerpt ze beiden vanaf zijn metablackmetalplateau en vecht ondertussen met de gevolgen van indoctrinatie die zich genesteld hebben in zijn eigen DNA. In negen nummers zet Bornyhake deze ontladingen om in een aerodynamische, georkestreerde chaosmagie. Synthesizers, electro, illbient, speedcore en industrial regeren qua vorm (met dank aan Lady Kaos), black metal qua inhoud. Met dezelfde blackmetaluitwerking als voorheen – zijnde naargeestige tremolo’s, geprogrammeerde drums, symfonische sfeermakerij en venijnige vocalen – stelt Borgne nummers samen die niet enkel fans gelukkig zal maken, maar ook nieuwe liefhebbers kan aantrekken die ontgoocheld zijn in de laatste werkstukken van Aborym, die V.E.G.A. destijds in huis haalden, die Mysticum moeiteloos verteren.
Ondanks dat ze tegenwoordig steeds prijziger worden bij Franse labels, zou ik toch willen aanraden het vinyl in huis te halen, omwille van het artwork, de fantastische kleurschakeringen, de volledige “look & feel” van dit album in feite. Het is absoluut geen zwart-wit-grijs-tinten-kwestie, dit Temps Morts, maar laat u dat als liefhebber van extreme muziek niet afschrikken. De grandeur, het vernuft en de gewaagde combinaties van de digitale klanken enerzijds en de organische blackmetaltoxiciteit is dermate indrukwekkend dat het ondanks blastbeatfestijnen of andere snelheidsrecords in je jaarlijst zou kunnen opduiken. Mijn favoriete Borgne is het niet. Teleurstellen doet de band echter totaal niet. Bijna 75 minuten lang de binnenkant van Bornyhake zijn ziel en hersenpan vertaald horen in deze klanken, er zijn veel minder aangename manieren om je zaterdag door te brengen.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
