Jesu ‎– Terminus

Jesu, Justin Broadrick. Jaar na jaar brengt de beste man zijn levenservaringen in plaatvorm uit. Nostalgie, melancholie, spanningen, verlangens, mijmeringen, spijt, … Hij is een mens zoals jij en ik, die alles probeert te managen, volwassen probeert te worden. Een man die omgaat met uitdagingen. Voor sommigen is hij goddelijk, voor anderen Jesu. Voor mij is hij vooral Jesu, sinds 2004. Albums als Jesu, Conqueror en EP’s als Heart Ache en Sun Down/Sun Rise zullen altijd een speciaal plaatsje krijgen in de postrockkast. Collega’s kennen ondertussen Jesu ook (Everyday I Get Closer To The Light From Which I Came), zodat ik niet alleen sta in het reviewen van de albums die in een hoog tempo blijven verschijnen. Vaak zijn het splits en EP’s, of samenwerkingen, maar nu is er ook een nieuwe langspeler. Terminus. Meteen de adem inhouden met een dergelijke titel, al zijn er momenteel – voor zover ik weet – geen tekenen dat dit de laatste zou zijn.

Wederom mist en grijstinten op de cover. Een goed begin. Hoewel ik het betreur dat Justin zich bedrukt voelt, levert het toch de beste platen op. En eerlijk is eerlijk, die krijg ik het liefst. De brom is terug, abrasief en vrij ronkend. De drum werd ook vrijgelaten, zonder poeha, een jamsessiesound. Justin zelf zingt met veel echo, effecten, breekbaar en spontaan. Niet alleen qua klank, ook tekstueel, waarin hij zijn gevoelige zelf tentoonstelt. Angsten, twijfels, spijt en passages waarin een laag zelfbeeld, een somber mensbeeld en een verstoorde groei aan bod komen. Het mag dan wel lijken alsof hier een zelf annulerende depressivo aan het werk is die lonkt naar aandacht en liever het slachtoffer uithangt omwille van het feit dat dat comfortabel voelt in plaats van zijn zelf opgezette gevangeniscel te verlaten, maar die schijn bedriegt. Justin durft zich kritisch opstellen, is onderzoekend, laat een vorm van licht toe (check de Sigur Rós-helderheid op Alone) die ook muzikaal moedig en opbeurend klinkt.

Op Terminus klinkt de beste man opnieuw bijzonder breekbaar (ook zijn stem trouwens), op een bedje van postkalmeermiddelrock. Ontroerend, zonder pathetiek, overtuigend neerslachtig zonder het lijden in het midden van de spotlight te zetten. Minimalistisch en mooi, zonder negatieve energie te verheerlijken. Hoe lief is het niet om een nummer te maken over piekeren over zaken waar je niets kunt aan veranderen, waarbij de luisteraar in slaap kan vallen. Hoe mooi dat ook een over-analytisch, onrustig brein niet geen weerstand kan bieden aan bepaalde hypnotiserende, geruststellende, auditieve stimuli zoals het nummer Sleeping In, ook al gaat het nummer over een brein dat niet kan stoppen met denken. En mocht dat niet lukken, dan kun je het ambientnummer Consciousness uitproberen.

De Jesu-intimiteit die volgt laat ik aan u over om te ontdekken. In de armen van je partner, op de achtergrond terwijl je mediteert, tijdens een moment van zelfreflectie. Zachte postrock voor speciale momenten met een hoge emotionaliteit en een minimale output. Leg alvast maar een dekentje klaar. En Void van Craft, voor het geval je dammen mocht breken en je de chaos na eventuele emotionele openbaringen niet meer aan zou kunnen.

Score:

80/100

Label:

Avalanche Records, 2020

Tracklisting:

1. When I Was Small
2. Alone
3. Terminus
4. Sleeping In
5. Consciousness
6. Disintegrating Wings
7. Don’t Wake Me Up
8. Give Up

Line-up:

• Justin Broadrick – Alles

Links:

• Jesu Facebook
• Avalanche Records