Macabre – Carnival Of Killers

Geschreven door op 15-11-2020 om 21:21.

Het opmerkelijke trio van Macabre is in vele opzichten uniek te noemen: de tekstuele inspiratie die de band put uit het handelen van seriemoordenaars, de tegendraadse ritmes in de muziek die überhaupt al moeilijk in één categorie te plaatsen is, het fysieke voorkomen van de bandleden maar ook het feit dat we bijna tien jaar hebben moeten wachten op deze nieuwe plaat. Het zesde album uit de discografie heeft de naam Carnival Of Killers meegekregen en is uitgebracht via Nuclear Blast Records, het label waar Macabre in het verleden één van zijn sterkste platen Sinister Slaughter uitbracht. Aan de troeven die het drietal naar voren schuift op deze nieuwste carnavaleske tentoonstelling is weinig getornd aangezien Carnival Of Killers ook over meerdere, verschillende moordenaars verhaalt. Aan de line-up is sinds de oprichting in 1985 nog nooit iets veranderd en aan het experimentele karakter van de band ligt het ook niet deze ronde. Toch horen we wel degelijk een groot verschil ten opzichte van het eerder uitgebracht materiaal.

Laat ik maar gelijk de knuppel in het hoenderhok gooien: Carnival Of Killers is over de gehele linie behoorlijk tam. Het ziekelijk venijn dat we kennen uit het verleden van de band, is slechts op sporadische momenten terug te horen en hoewel ik de verschillende experimenten uit het verleden altijd best heb kunnen waarderen, slaat Macabre op Carnival Of Killers de plank ook enkele keren op inspiratieloze wijze mis. Afgaande op de uitgesproken albumhoes zou je wat bijpassende en sfeerverhogende tonen verwachten, maar alleen tijdens in- en outro horen we kermisachtige deuntjes die aansluiten bij de stemming die het artwork oproept. Het album gaat van start met de eenvoudige single Your Window Is Open dat naast het herkenbaar en dreigend gitaarwerk ook polyritmische drumpatronen bevat van Dennis The Menace. De man weet nog steeds indruk te maken met zijn bijzondere drumrolls en zijn vlotte voetenwerk. Die lijn trekt Macabre vervolgens door met verhalende zang, meezingbare coupletten en zelfs enkele ingetogen gitaarsolo’s in tracks als Joe Ball Was His Name, Richard Speck Grews Big Breats en Corpse Violator. De nummers halen als je het verwachtingspatroon voor dit album niet te hoog had liggen, een goede voldoende. Dat de toegepaste opbouw in veel gevallen zo simpel is als van wit brood bruine poep maken, zien we voor het gemak maar even door de vingers.

Met Stinky, de eerst uitgebrachte single The Lake Of Fire en het vlotte Now It’s Time To Pay horen we het gezelschap wél weer enkele keren ouderwets en eigenzinnig knallen. De nummers excelleren op een rode draad van ongemakkelijke drum- en zanglijnen waarbij de humoristische doch lugubere teksten zorgen voor een spreekwoordelijke kers op de taart. Het zijn tracks waarin we weer even het vlammetje voelen en horen branden: dat unieke vlammetje dat voor veel fans heeft gezorgd in het verleden. De loodzware gitaarriffs en vette basloopjes van Teacakes en het statische Murder Mack, vernoemd naar de bijnaam van de bus waarin Lawrence Sigmund Bittaker en Roy L. Norris in 1978 rondreden op strooptocht naar jonge meisjes, doen in dat opzicht ook vermoeden dat de nummers ongetwijfeld al zijn geschreven in de tijd van Murder Metal (2003) of Grim Scary Tales (2011). Het had er qua sfeer en niveau in ieder geval perfect bij gepast wat betekent dat deze liederen zeer tevreden stemmen.

Met Them Dry Bones horen we het eerste (kinder)lied op Carnival Of Killers dat in een Macabre-jasje gestoken is. In tegenstelling tot het Duitstalige Warte Warte, dat overigens al een bestaand nummer was over seriemoordenaar en kannibalistische slager Fritz Haarmann, is de in tempo afbouwende versie van het lied ronduit simplistisch en overbodig. Hetzelfde geldt voor de derde single The Wheels On The Bug (De Wielen Van De Bus) dat na enkele keren luisteren al een standaard ‘skip’ is. Wat deze versies ongetwijfeld ten goede was gekomen waren wat oude uithalen van vocalist en gitarist Corporate Death. Op dit album experimenteert de zanger meer met cleane en verhalende zang wat betekent dat de weerzinwekkende uithalen waar hij ooit zo bekend om stond, steeds verder naar de achtergrond zijn verdwenen. De wilde haren zijn daarmee niet alleen op het podium maar ook in de studio langzaam verdwenen zo lijkt het. En dat understatement is ook tijdens de beste klanken op deze plaat nog te merken.

Carnival Of Killers is gelukkig geen ‘Carnival Of Fillers’, maar bevat na zo’n lange tijd wachten net wat teveel nummers die kwalitatief gewoon tekort schieten of te eenvoudig zijn uitgedost. Misschien is het gebrek aan samenzijn in de studio daar in deze coronatijd wel de boosdoener van. Corporate Death gaf namelijk eerder al te kennen dat hij het merendeel van de nummers zelfstandig schreef, terwijl bassist Nefarious in het verleden ook een flinke vinger in de pap had bij de totstandkoming. De nummers die wel boven het maaiveld uitsteken doen veelal denken aan het betere werk van de twee meest recente platen, maar in de buurt van het niveau dat ooit de standaard was komt de band nog niet misschien. En dat is ongeacht de leeftijd en staat van dienst van Macabre toch een teleurstellende conclusie.

Score:

71/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2020

Tracklisting:

  1. Intro
  2. Your Window Is Open
  3. Joe Ball Was His Name
  4. Stinky
  5. Abduction
  6. Tea Cakes
  7. Them Dry Bones
  8. Richard Speck Grew Big Breasts
  9. Slaughter House
  10. Breaking Point
  11. The Lake Of Fire
  12. Warte Warte
  13. Now It’s Time To Pay
  14. The Wheels On The Bug
  15. Corpse Violator
  16. The Murder Mack

Line-up:

  • Corporate Death – Zang, gitaar
  • Nefarious – Basgitaar, zang
  • Dennis The Menace – Drums

Links: