Psychlona – Venus Skytrip

Venus Skytrip is de tweede plaat van het Engelse (Yorkshire) Psychlona. Deze is, net als  de vorige, Mojo Rising, een samenwerking tussen het Deense Cursed Tongue Records en het Amerikaanse Ripple Music. Mojo Rising, dat onlangs een opnieuw geperst is, heeft meer een progressief, psychedelisch karakter. Venus Skytrip is eerder recht-toe-recht-aan beukende stoner rock, in de stijl van Kyuss en Fu Manchu. Het zeven minuten durende openingsnummer Blast Off, heeft in het begin wat weg van een space rock nummer. Of eigenlijk: ‘onderzeeboot rock’. In de eerste minuut word je door sonar-achtige geluiden naar de diepste krochten van de oceaan getrokken tot je je adem niet meer kan inhouden. Gelukkig wordt er afgeteld naar nul en … ‘Blast Off!’ Happend naar adem zit ik de resterende zes minuten met kippenvel te luisteren. Gierend gitaargeweld, drumgebeuk (sorry, ik weet even geen ander woord, suggesties mogen in de comments.), de sonargeluiden onder begeleiding van een prettig klinkende zangpartij. Een betere opener heb ik dit jaar nog niet gehoord.

Het tweede nummer, 10.000 Volts, begint godzijdank niet zo heftig. Langzame, zware riffs denderen voorbij, afgewisseld met rustige blues en ingetogen vocalen. Vooral het einde mag er zijn: ‘flink gitaargefreak door beide gitaristen’. De derde track, Blow, is goede psychedelische rock op dito tempo. Aan het einde van dit nummer merk ik wat ik mis in het, tot nu toe bijna perfecte album. Zeker in vergelijking met eerdergenoemde bands. Het geluid mag van mij smeriger, ruiger, ranziger. De zang is uitstekend, niet te aanwezig, maar wel ingetogen, te lief bijna. Dit geldt ook voor het gitaarspel van Phil en Dave. Het klinkt uitstekend, maar het had smeriger gekund. De fuzzpedalen mochten wat mij betreft overuren maken. Maar goed ik loop op de zaken vooruit.

De volgende twee nummers Star en Edge of the Universe zijn de kortste van de plaat. Ze passen goed in het straatje van Fu Manchu. Scott neemt hier de leiding en laat horen de perfecte drummer te zijn voor Psychlona (voor hem zijn er namelijk al vijf andere geweest). Beide nummers zijn verder voorzien van goed gedreven gitaarspel. Met Resin gaat de band qua sfeer weer terug naar het begin van het album. Het begint bluesachtig en ingetogen en gaat over naar een vervormd en meer psychedelisch geluid. Dit wisselt elkaar een paar keer af. In het één-na-laatste nummer, Tijuana, gaat het tempo weer omhoog en vliegen de zwaardere riffs uit de speakers. The Owl, de afsluiter van ruim negen minuten is zwaar en log en bouwt op een trage, herhalende riff met bijpassend drumgebeuk en minimale zang. Na drie minuten begint de bas zich er ook mee te bemoeien en gaat op in de monotone riff. Halverwege stopt alles waarna het nummer langzaam terug wordt opgebouwd. Dezelfde riff dendert gestaag door. Rond de zevende minuut gaat het volume flink omhoog en lijkt het er even op dat alles losgaat. In plaats daarvan wordt het langzaam stil.

Venus Skytrip laat me vanaf het begin niet los. Psychlona overtreft zichzelf in vergelijking met hun vorige plaat. Al is een vergelijking lastig te maken door de grote verschillen in het geluid. Een minpuntje is dat het wat mij betreft ruiger, smeriger en meer vervormd had gekund. Dat geldt met name voor de zang en gitaren. Maar desondanks blijft het toch een plaat die heel lang op mijn draaitafel blijft liggen, draaiend wel te verstaan.

Score:

94/100

Label:

Cursed Tongue Records, 2020

Tracklisting:

1. Blast Off
2. 10,000 Volts
3. Blow
4. Star
5. Edge Of The Universe
6. Resin
7. Tijuana
8. The Owl

Line-up:

• Phil – Guitar, zang
• Dave – Guitar, zang
• Martyn – Basgitaar
• Scott – Drums

Links:

• Psychlona Website
• Psychlona FaceBook
• Cursed Tongue Records
• Ripple Music