Op een dinsdagavond rond negen uur werd ik gebeld door Dee Snider vanuit, zoals hij het omschreef: ‘Hell on earth, California’. Oftewel L.A. Liever had hij samen met zijn vrouw thuis in Belize, Centraal-Amerika gezeten, waar volgens hem nog geen Covid heerst. Na wat heen-en-weer gepraat over corona, hoe het is in Rotterdam, de wisselende waarschuwingen vanuit de overheid, is er een ding dat in ieder geval zeker is: De release van het livealbum For the Love of Metal.
Wie is Dee Snider?
Even in het kort voor wie grote vraagtekens krijgt bij het lezen van zijn naam. Daniel “Dee” Snider, geboren te Long Island in 1955, is het meest bekend als zanger van de hair metal band Twisted Sister. De bekendste nummers, I Wanna Rock en We’re Not Gonna Take It komen van het in 1984 verschenen album Stay Hungry. Het nummer Burn in Hell, ook van dit album, is ooit gecoverd door Dimmu Borgir. Na Twisted Sister is Dee Snider solo gegaan. Twee jaar geleden kwam, For The Love Of Metal, zijn laatste studioplaat uit. Het album is geproduceerd door Hatebreed’s Jamey Jasta en ingespeeld door onder meer Howard Jones (ex-Killswitch Engage), Mark Morton (Lamb Of God), Alissa White-Gluz (Arch Enemy) en Joel Grind en Nick Bellmore (Toxic Holocaust). Eind juli kwam de live-CD met gelijknamige titel uit, inclusief veel extra’s op DVD. Reden genoeg voor een gesprek.
Ondanks dat de omstandigheden niet optimaal zijn, kijk je wel uit naar de lancering van For The Love of Metal Live?
“Uiteraard, zeer zeker. Ik voel me ook een soort van Nostradamus. Vorig jaar vertelde ik mijn manager geen liveoptredens te gaan doen in 2020. Uiteindelijk kan geen enkele band optreden dit jaar. Dus in plaats van op te treden besloten we het filmmateriaal van de liveshows van het afgelopen jaar te monteren en deze als dvd bij de live-cd uit te brengen. Een betere timing had ik niet kunnen bedenken.”
Waarom nu een livealbum uitbrengen terwijl er twee jaar geleden ook al een live plaat uit is gekomen, getiteld Sick Motherfuckers live in the US?
Hij moet hard lachen en kijkt wat geërgerd. Hij weet niet meer welke platenmaatschappij hem dat heeft geflikt. “Het gaat om een optreden uit 1995. Een van de eerste keren dat ik als Dee Snider Twisted Sister materiaal ten gehore bracht. Iemand heeft dit optreden opgenomen, de rechten verkregen en wat oude foto’s gebruikt om een hoes te maken. Een bullshit indie uitgave uit 1995 die onlangs weer opnieuw is uitgebracht.”
Eigenlijk gaat het hier om een officiële bootleg?
“Precies!” Hij moet er uiteindelijk om lachen, maar wel als een boer met ontzettende kiespijn.
For the Love of Metal is gelukkig nieuw en ‘legaal’. Het album is inclusief dvd met daarop de concertregistraties en een hoop extra’s.
“Klopt, het moest iets speciaals worden. Persoonlijk vind ik de dvd interessanter dan het album. Deze is mij erg dierbaar en ben er enorm trots op. Voorheen was een concertregistratie altijd één show: live in Wacken, live in Rock im Park, om er een paar te noemen. De For the Love of Metal-dvd geeft een totaaloverzicht van negen shows over de hele wereld. We hebben de nummers gemonteerd van land tot land, van dag naar nacht met regen en zon. Dus een nummer wordt getoond vanuit verschillende locaties en omstandigheden. De bedoeling is te laten zien dat de metal gemeenschap één is. Ongeacht verschillende culturen, huidskleuren, grenzen, politieke voorkeuren. Wij zijn verbonden met elkaar vanwege de liefde voor de muziek, we dragen dezelfde kleding, zingen met dezelfde nummers mee en gooien de duivelshoorns de lucht in: For the Love of Metal. We delen meer dan dat we verschillen van elkaar.”
Maak je voor je liveoptredens gebruik van dezelfde muzikanten die For the Love of Metal hebben ingespeeld?
“De basis van For the Love of Metal was Jamey Sasta (Hatebreed, red), en zijn team. Ik heb ze ook gevraagd of ze als mijn band mee wilden op tour. Er zijn in het verleden ook audities gedaan met andere muzikanten. Maar in de twee jaar dat wij nu samenwerken is er een (h)echte band ontstaan. De jongens zijn naast muzikanten ook mijn vrienden geworden. Mijn vrouw Suzette (met wie Dee al 44 jaar samen is) zei op een gegeven moment tegen mij: “Dee, die jongens zien er niet uit, maar ze schoppen kont als de beste. Die moet je niet kwijtraken.” Eigenlijk vormden zij meteen al mijn band, alleen nu is het officieel.”
Kunnen zij ‘Dee Snider’ combineren met hun andere bands en werkzaamheden?
Lacht hard. “Ik speel niet meer zo vaak live en de data van mijn shows zijn al erg lang van tevoren bekend. Dit en volgend jaar treed ik al helemaal niet op. Dus het bijt elkaar totaal niet.”
Ik heb wat recente optredens van je bekeken op YouTube en ik dacht van wow, voor iemand van 65 jaar!? Ik weet dat je drugs noch alcohol gebruikt, maar hoe blijf je zo goed in conditie?
“Mensen vragen mij dit aan de lopende band en wat ze hopen te horen is dat ik vier uur per dag intensief train, of een geheim buitenaards dieet volg. Ik moet iedereen hierin teleurstellen. Het is een levensstijl die ik mijn hele leven al volg. Het eerste wat ik kocht van de opbrengsten van Twisted Sister, na een huis en een auto, was een sportschool. Dat was mijn eerste grote – kijk mij de rockster eens uithangen – aankoop. Ik heb nu een gym thuis. Nogmaals, door mijn levensstijl pluk ik er nu nog steeds de vruchten van.”
Twee jaar niet optreden? Waar ga je de komende twee jaar mee bezighouden?
“Het plan was dat ik mijn eerste film in mei zou gaan regisseren, maar dat is uitgesteld. Dat geldt ook voor de tweede film. Hollywood is door het virus totaal op slot. Er gebeurt helemaal niks meer. Voordat ik hier mee kan beginnen is het lente 2021. Tot die tijd hou ik me bezig met schrijven (filmscripts, novel, red).”
Ik kan me nog herinneren dat je aan de film Strangeland hebt gewerkt.
“Klopt, dat was in 1997. Vanaf het moment dat we videoclips maakten voor Twisted Sister in 1984 schreef ik in gedachten al de scripts. Mensen om mij heen vonden mijn ideeën altijd erg goed, alleen ik had er geen flauw benul van hoe een script te schrijven. Door de jaren heen ben ik dit gaan leren. Her en der verkocht ik wat. Strangeland was mijn eerste grote wapenfeit als schrijver. Sindsdien ben ik verder gaan studeren, heb ik mezelf ontwikkeld. Mensen realiseren zich vaak niet dat het schrijven van een script een vak is. Net als dat wat jij doet ook een vak is. Ik ben nu ook zover dat ik mezelf een professional kan noemen.”
Vertel verder over je films?
“My Enemy’s Enemy is een film die ik heb geschreven, en die ik ook ga regisseren. Dan is er een tweede film waar ik het script voor heb (her)schreven. Ik kan en mag hier nog niks over vertellen, maar denk aan een horrorklassieker uit de jaren 80. Deze ga ik ook regisseren. Ik vergelijk mezelf wel eens met Rob Zombie, carrièretechnisch dan. Ik ben er wel achter gekomen dat ik het schrijven veel leuker ben gaan vinden dan optreden, maar begrijp me niet verkeerd, ik zal blijven optreden.”
Ga je ook vrienden of bekenden van vroeger casten in je films? Zoals die leraar uit de clip I Wanna Rock, Mark Metcalf of Paul Reubens (Pee Wee Herman)?
Hij moet lachen en je ziet hem denken aan die tijd. “Ja! Metcalf. We hebben nog steeds contact. Hoewel, hij is meer van de komedies. Ach waarom ook niet. Het genre maakt veel gebruik van cameo’s. Voor de “Shits and Giggles.””
En Paul Reubens? (Twisted Sister heeft opgetreden in de film Pee Wee’s Big Adventure)
Hij moet weer lachen… “Tsja Pee Wee, die zou een goede psychopaat spelen. Maar genoeg over cameo’s.” Het gesprek gaat in zijn algemeenheid verder over horrorfilms uit de jaren 80.
Nu we het over de jaren 80 hebben, kan je je 1984 nog herinneren?
Ik word meteen onderbroken: “Heel erg goed zelfs.” Roept hard: “Metallica!”
Precies! 1984, Twisted Sister was op een Europese tour met Metallica als support act. Op één optreden na, ergens in Friesland.
Wederom kan ik mijn vraag niet afmaken en hij begint meteen dolenthousiast te vertellen alsof het twee jaar geleden was.
“Nederland was in die tijd voor ons een moeilijk land. Nederland was voorloper als het ging om de zware en heavy muziek. Jullie Nederlanders omarmden Venom al terwijl de rest van de wereld hen nog uitlachte. Wij hadden net de plaat Stay Hungry uitgebracht en wij merkten al bij vorige optredens dat jullie Nederlanders niet zaten te wachten op de vrolijke deuntjes van We’re Not Gonna Take It (neuriet het als een kinderliedje). We hadden onze setlist daarom al aangepast met onze zwaardere nummers.”
“Toen we aankwamen in, hoe noem je het plaatsje ook alweer?
De Westereen
Onze naam stond wel degelijk bovenaan de poster. Alleen qua grootte in schril contrast met die van Metallica, inclusief dat rare beest van hen. Na overleg met onze tourmanager besloten we dat Metallica die avond mocht afsluiten. Het was meer dan duidelijk: de mensen kwamen voor Metallica en niet voor ons. Aanvankelijk vertrouwden ze het niet, waarop ik naar de band stapte en het hen zelf vroeg. Op de vraag waarom antwoordde ik: “kijk! iedereen komt voor jullie. Als wij als laatste spelen is iedereen al weg voordat wij goed en wel zijn begonnen. Het leuke was ook dat ik ze eindelijk ook eens een keer kon zien spelen. Normaal zaten wij altijd in de kleedkamer om aan onze make up te werken.”
Sterker nog, je hebt zelfs het nummer Metal Militia meegezongen op het podium.
“Ja, nu je het zegt. Ik heb ontzettend veel respect voor deze band. Ze deden en doen nog steeds alles op hun eigen manier. Zij zwichten niet voor de eisen van platenlabels of commerce. Tijdens dat optreden zei ik nog tegen onze bassist (Mark Mendoza, red): dat wordt niks met deze band.
Verder terugkijkend naar deze periode. Lemmy van Motörhead was een van jullie eerste fans in Europa. Hoe is dat zo gekomen?
“Lemmy was een echte fan. Wij waren geboekt voor een aantal stadionoptredens in Engeland met alleen maar Britse metal bands zoals Saxon, Budgie met Motörhead als headliner. Het was 1981 of 1982, niemand had ooit van ons gehoord, laat staan ons gezien, maar we stonden aangekondigd als special guest helemaal uit de USA. Door allerlei afzeggingen openden we ineens voor Motörhead. We scheten in onze broek, zo bang waren we. Nog voordat we elkaar ontmoet hadden loopt Lemmy het podium op om ons aan te kondigen. Op zo’n manier dat alleen Lemmy het kan. Resulterend in een groot applaus nog voordat we een noot gespeeld hadden. Echte vrienden werden we pas toen Lemmy een keer in de kleedkamer kwam en twee lijntjes coke, of speed neerlegde: een voor hem en een voor mij. Ik moest hem teleurstellen door te zeggen dat ik geen drugs gebruik. Waarop hij antwoordde: “Ok, des te meer is er voor mij!” Sindsdien zijn we goed bevriend geraakt en gebleven tot aan zijn dood. Lemmy dronk mijn drank op en snoof mijn drugs, want ik dronk en gebruikte niet. Hij werd een trouwe bezoeker van onze optredens. Af en toe speelde hij ook mee, samen met Fast Eddie. Mijn vrouw vertelde ooit dat Lemmy de engel was die wij nodig hadden om door te breken. Hij hielp ons, introduceerde ons en hield echt van onze muziek.“
Dee merkt ineens op dat we erg ver over de tijd heen zijn en wil snel ophangen
Nog één vraag? Hoe wil jij dat mensen zich Dee Snider herinneren?
“Ik hoop dat mensen mij vooral herinneren als entertainer.”
Dank je voor het leuke interview en je tijd.
Idem en graag gedaan.
Links: