Een vervallen landhuis kijkt vanuit een kale heuvel uit over straten van het dorp. Een klein gehucht dat slechts uit één straat bestaat. Er hangt een onbestemde duisternis in de lucht. Het grauwe maanlicht werpt vreemde schaduwen op de grond. Achter één van de vele ramen van het landhuis zijn vaag de contouren van een vrouw te zien. Haar priemende, haatdragende ogen lichten rood op in de duisternis. Er rolt een huifkar het plaatsje binnen. Op de kar zitten drie mannen. Vreemdelingen in een vervloekt oord. Ze weten niet wat ze te wachten staat…
P.O.E. , oftewel Philosophy Of Evil, is een Italiaans genootschap dat zich in zijn muziek laat inspireren door victoriaanse horror. Met een bandnaam als deze zal het geen verassing zijn dat de verhalen van Edgar Allen Poe hierin de boventoon voeren. Zoals ook het geval is bij dit specifieke horrorgenre, moet je voor deze band echt in de stemming zijn. Een halloweenfeest of een festival als Helldorado zou zich er perfect voor lenen. Wat je krijgt voorgeschoteld is namelijk redelijk kitscherige, maar goed uitgevoerde “spooky” rock. Alle muzikale horror-tropes zijn aanwezig: een muziekdoosje, onheilspellende pianoloopjes, zwierende violen en een opera-achtige vrouwenstem. Het merendeel van de zang wordt overigens geproduceerd door Charles Wooldridge, het brein achter deze band. Zijn keelklank is volledig clean. Soms neemt de muziek haast Tim Burton–achtige vormen aan. Shipwreck zou zo een metal bonustrack van The Nightmare Before Christmas kunnen zijn. In onder meer Why Does The Rabbit Want to Kill Me zijn invloeden van Mr. Bungle te horen. Deze invloed neemt vooral de vorm aan van gekke keyboard riedeltjes en ritmeveranderingen. We kunnen duidelijk merken dat deze band zichzelf niet te serieus neemt.
Als ik kijk naar de clip die deze band recentelijk heeft uitgebracht, neem ik aan dat hij het vooral moet hebben van de spookachtige show die ze op het podium neerzetten. Ik kan me alleen maar inbeelden dat zij zich daar omgeven door gietijzeren kandelaren, wierrookdamp en plastic skeletten. Zo’n plastic skelet is misschien het beste metafoor voor het geheel van Of Humanity And Other Odd Things. Op een bepaalde manier wel een beetje griezelig, je ziet precies wat het moet uitbeelden maar het is niet écht. Op bepaalde plekken is het helemaal op zijn plaats, maar in alle andere situaties valt het volledig uit de toon. Maar heb je zin om even niet bezig te zijn met het serieuze metalgeweld en ben je toe aan wat spookachtige gekkigheid? Dan is dit album echt iets voor jou. Zo niet, dan zou ik dit album onderaan de stapel leggen. Mogelijk kan je hem op 31 oktober van een luisterbeurt voorzien.
…Na meerdere malen tevergeefs bij de herberg te hebben aangeklopt, bestijgen de drie mannen hun huifkar en rijden verder, volle maan tegemoet. Zonder het ook maar één blik waardig te gunnen, laten ze het vervallen landhuis achter zich. Lopen ze een spannend avontuur mis? Niemand zal het weten. En eigenlijk maakt het ook helemaal niet uit.
Score:
70/100
Label:
Revalve Records, 2020
Tracklisting:
- Prelude
- Puppet Show
- Horror Vacui
- Love Death
- You’re My Stream
- In Loving Madness
- Sehnsucht
- Shipwreck
- The City in the Sea
- Schizophrenia
- Ratz Everywhere
- Why Does The Rabbit Want to Kill me
- A Strange Case
Line-up:
- Charles Wooldridge – Vocalen
- Emmanuel Botch – Gitaar
- Francis Gebirge – Basgitaar
- Aleksander Ladislaw – Drums
Links: