Drie jaar na de release van Krighsu krijgt het verhaal over de gelijknamige hoofdpersoon – de laatste hoop voor de mensheid maar liefst – een vervolg. Hoe hij zich staande houdt in de nanotechnologische oorlog die ontketend is om het heelal dan eindelijk volledig van de mensheid te voldoen, is zonder tekstvel echter moeilijk te beoordelen. De grunt waarvan zanger Phlegeton zich bedient is namelijk minstens zo diep als eerder genoemd universum. Het is alsof de beste man maar liefst drie keer de baard in de keel heeft gehad in plaats van de gebruikelijke één maal.
De smerige vocalen contrasteren zeer met de muziek die er soms ietwat achter verstopt zit. De technische death metal met vele breaks en dissonanten is namelijk messcherp en zelfs eerder klinisch op de harde schijf terecht gekomen. Dat is uiteraard geen uitzondering in het techdeathgenre. Het blijft immers lastig om al die techniek en wendingen goed te laten horen in een lekker smerige, beukende productie. In de afweging die daardoor noodzakelijk wordt, heeft Wormed muzikaal de weegschaal laten doorslaan naar het eerste en vocaal naar het tweede. Daarmee vraagt deze EP voor de gemiddelde luisteraar gewenning.
Indrukwekkend is het gepresenteerde zonder meer. Het drumwerk van V-Kazar doet in Remote Void denken aan dat van Pete Sandoval op Altars Of Madness. Wel houdt de drummer van dienst hier de hoge snelheden bij voorkeur langer aan, zodat de grens met grindcore wordt geslecht. Net zo gemakkelijk komen er echter modernere, maar minstens zo complexe ritmes voorbij. Luister maar eens naar de manier waarop de dissonanten aan elkaar worden getikt in Cryptoubiquity, een titel die ik overigens nog niet zo snel het woord van 2019 zie worden. Gitarist Migueloud (die voor mij dus wel wat “louder” had mogen klinken) doet echter niet onder voor zijn collega. In rap tempo wisselt hij korte, gemakkelijk te volgen “old school” riffjes af met moderne Gojira/Meshuggah-geluiden én meer wringende, dissonante partijen die we misschien eerder zouden verwachten bij een progressieve blackmetalband. Zijn werk laat zich overigens het best bewonderen in de afsluitende track waar hij zijn veelzijdigheid eens even stevig in de etalage zet.
Eindconclusie? Metaportal is een razendknap gemaakte, brutale en uiterst technische plaat die de techdeathliefhebber op de wenken bedient. Wel heb ik het gevoel dat er nog net iets meer in had gezeten, met name in de mix. Wanneer de brutaliteit en technische bagage wat vaker gelijkwaardig uit de boxen zouden knallen zoals in de slottrack en het laatste volledige album, dan zou Metaportal verplichte kost zijn. En nog even terugkomend op het verhaal: de mooi vormgegeven site van de band biedt uitkomst!
Label:
Season Of Mist, 2019
Tracklisting:
- Remote Void
- Cryptoubiquity
- Bionic Relic
- E-Xystem://CE
Line-up:
- Phlegeton – Vocalen
- Migueloud – Gitaar
- Guillemoth – Basgitaar
- V-Kazar – Drums
Links: