Een Canadese band, Albanach Ar Dheis, die zingt over de rijke Schotse historie en een Amerikaanse band, Nithwintre, die nummers creëert vanuit het duistere buikgevoel. En dan zijn we nog niet klaar, want de twee bands zijn dan ook nog eens soloprojecten. Als je iets speciaals wil, dan krijg je het. Deze vijf-track-split-EP wordt gelanceerd door Epicurus records die zijn hoofdkwartier heeft opgeslagen in de grunge stad bij uitstek, Seattle. Zo genoeg aardrijkskunde voor één dag.
We krijgen twee nummers van de eerste en drie van de tweede band op onze nuchter maag. Ik hoop, want dat heb je vaak met soloprojecten, dat de heren in kwestie niet te veel instrumenten uit een doosje gaan lopen toveren, want een bakkie tyfusherrie uit een drumcomputer kan ik momenteel missen als kiespijn. Tevens hoop ik dat er niet te veel gepiel en gelummel op de gitaar aan te pas komt, je kan zeggen dat ik mijn eisen nog al duidelijk op tafel leg, maar dat is dan maar zo.
Laten we van start gaan met de Schotse, euh de Canadese band, Albanach Ar Dheis. Deze gozer heeft besloten om twee eerder lange nummers af te leveren. De scream wordt vaak ondersteund door een vrouwelijk vocaaltje met een apart timbre en kleurtje. Gezien de samenzang en deze details, doet het me soms wat denken aan Dismal Euphony. De drum is degelijk te noemen en komt vermoedelijk, gelukkig niet uit een doosje. En dan zijn we er al ver, want saai in het kwadraat is de juiste terminologie. De gitaarthema’s zijn ongelooflijk oninteressant en al honderd keer gepresenteerd. De nummers zijn te langdradig en de riffs worden vaak veel te lang herhaald. En als er ook nog een solo geplaceerd wordt, krijg ik het gevoel dat de kiestoon van een telefoon interessanter is.
We schuifelen vol goede moed de grens over en nemen vervolgens de hersenspinsels van de Amerikaanse band, Nithwintre, onder de spreekwoordelijk loep. Ook hier is het allemaal van hetzelfde. De drum komt wel uit een doosje en is irritant, zowel qua geluid als qua ritmiek. Daarenboven heeft die kerel besloten ook nog eens een vet irritant gitaargeluidje te gebruiken, wat eerder zagerig en zeurderig overkomt. De gitaarthema’s zijn ook hier echt te eenvoudig en te simpel. De screams zijn dan weer goed en erg overtuigend.
Saai, saai, saai is de eindconclusie. Laten liggen die hap, tenzij je bierviltjes op zijn en je toch iets nodig hebt om ‘s avonds je pintje op te zetten.
Label:
Epicurus records, 2019
Tracklisting:
- Mons Grapius (Albanach Ar Dheis)
- Caledonia (Albanach Ar Dheis)
- Nightwraith Of The Wintercrypt (Nihtwintre)
- The Tragic Path Of The Necromancer (Nithwintre)
- The Withering Grove (Nithwintre)
Line-up:
Nihtwintre
- Vælfáhlic – alles
Albanach Ar Dheis
- Manås Raever – alles
Links: