Yes, ze hebben weer een nieuw album! Een release waar ik oprecht enthousiast van word. De Amerikaanse tech death metallers van Allegaeon presenteren u deze maand het nieuwe album, Apoptosis. Ik verwacht weer een ware blend van bloedverziekend snelle riffs en drums, technische hoogstandjes, melodische stukken en zo nu en dan een prachtige akoestische interval. Nadat ik hen begin vorig jaar zag in het voorprogramma van Ne Obliviscaris, heeft deze band mijn volledige aandacht gekregen.
Allegaeon is zo’n band die nog geen baanbrekende carrière heeft weten te bereiken, maar absoluut meegerekend mag worden als één van DE grootheden in de technische death metal. Opgericht (onder deze naam) in 2008, telt de discografie nu vier albums, een EP en drie singles. De teksten staan bekend om hun mix over wetenschap en complexe zaken, waarbij medische, chemische en biologische termen worden gebruikt. Sinds de laatste plaat uit 2016 (Proponent for Sentience) is er nog maar een enkel oorspronkelijk bandlid overgebleven (Greg Burgess). Laten we eens ontdekken wat dat doet met de kwaliteit van de muziek.
Laten we beginnen bij het begin… Er valt immers een hoop te vertellen over dit album. De opener, Parthenogenesis (spreek dat maar eens snel uit zonder erover te struikelen), valt gelijk met de deur in huis en opent verassend met Brandon Michael die flink tekeer gaat op zijn basgitaar, onder begeleiding op een hi-hat van Brandon Park. Het duurt niet lang voordat de andere tech-savvy gitaristen zich toevoegen aan de flinke ‘wall of sound’ die op je afkomt. De bizarre licks en patterns vliegen om de oren en het vergt een stukje extra concentratie om het allemaal op te nemen. Gelukkig krijg ik bij de veertig seconden even een ‘break’, waar zich een haast Megadeth-achtige compositie laat horen. Let wel, dit is van korte duur, want een minuut in het nummer gaat het technische hoogstandje weer verder met een brute leadpartij op de gitaar. Het laatste deel in dit al behoorlijk diverse intro sluit af met twee akoestische gitaren, die in een haast flamenco-achtige stijl een briljante melodie uitspuwen. Al met al een heel mooie samenvatting van wat de heren kunnen.
Het album start pas echt bij Interphase Meiosis (nog zo’n fijne titel). Een duistere mix van zware, distorted gitaren en een akoestische gitaarlijn wat meer op de achtergrond trappen het nummer af, ondersteund door een groovende drumpartij. Dat gaat zo tot er zo’n vijftien seconden voorbij zijn. Dan gaat de dubbele kickdrum ineens naar het tempo van een opgefokte uzi. Dit houdt voor ongeveer dezelfde lengte aan en gaat over in de technische death die we van de heren zijn gewend. Diepe deathgrowls, dissonante akkoorden en haast polyritmische gitaarriffs. De energie spat ervan af en het is ronduit genieten van de hoge kwaliteit.
Als hekkensluiter treffen we de titeltrack, met ruim tien minuten op de teller. Het is altijd gewaagd om een dergelijk lange track als afsluiter te gebruiken, maar Allegaeon weet hier prima mee weg te komen. Het is een ware episode aan melancholie, hardheid, melodie en chaos, waar opnieuw alle verschillende facetten en kunsten van de muzikanten aan bod komen. Het is mij dan ook gelijk na de eerste luisterbeurt duidelijk geworden dat dit mijn favoriete track is! Overige tracks die een highlight verdienen zijn Stellar Tidal Disruption (hier zit een geweldig, bombastisch stukje in een haast Oosters tintje) en Exothermic Chemical Combustion (het nummer start op een gruwelijk snel tempo en kent een ge-wel-dige solo!).
En zowaar heb ik opnieuw elke track weten te omschrijven. Dat gebeurt nou eenmaal zodra ik enthousiast raak over wat ik hoor! Allegaeon weet met Apoptosis een album neer te zetten wat opnieuw ijzersterk is. Velen zeggen dat zijn vorige album uit 2016 het hoogtepunt uit de carrière was, maar wat mij betreft heeft hij hier bewezen nog steeds belachelijk goed werk af te kunnen leveren en opnieuw een meesterwerk te pakken te krijgen. Deze stijgt gelijk naar de top op mijn jaarlijst!
Voor Apoptosis hoef je geen hooggeleerde te zijn om volledig uit je plaat te kunnen gaan. Het is gewoonweg steengoed en vies lekker! Ga er maar goed voor zitten om dit album vol technische hoogstandjes volledig in je op te nemen. Bij mij staat de plaat voorlopig nog even op repeat!
Score:
89/100
Label:
Metal Blade Records, 2019
Tracklisting:
- Parthenogenesis
- Interphase Meiosis
- Extremophiles (B)
- The Secular Age
- Exothermic Chemical Combustion
- Extremophiles (A)
- Metaphobia
- Tsunami and Submergence
- Colors of the Currents
- Stellar Tidal Disruption
- Apoptosis
Line-up:
- Riley McShane – Zang
- Greg Burgess – Gitaar
- Michael Stancel – Gitaar
- Brandon Michael – Basgitaar
- Brandon Park – Drums
Links: