Een tweetal weken terug mocht ik een review schrijven van het debuutalbum van Oldlands, een Braziliaanse blackmetalband die opereert onder de auspiciën van Sangue Frio Records. Deze (vrij jonge) band was me toen nog onbekend, het label overigens ook. Maar aangezien het uiteindelijk een bijzonder aangename verrassing werd, keek ik toch wel uit naar een kennismaking met dit Eternal Sacrifice: ook black metal, ook Sangue Frio. Nu moet ik toegeven dat ik de moderne Braziliaanse blackmetalscène niet zo goed ken, maar zowel Oldlands als Eternal Sacrifice hebben mijn interesse ondertussen behoorlijk aangewakkerd.
Eternal Sacrifice komt dus uit Brazilië en maakt symfonische black metal. Ze hebben een duidelijke voorliefde voor lange albumtitels (hun vorige album heette bijvoorbeeld: Iluminados por Thanatherous Aleph… Musickantiga (Macabre Operetta: the Magickal Revival of Books, Pacts and Holy Writings: Atto II)) met dito songtitels (wat denk je bijvoorbeeld van Blood on the Altar of Akhera Goiti and the Ritual to Invoke the Queen Lilith Under the Holy Writings of Tamaschtu?). Dit is uiteraard niet nieuw binnen het genre, getuige bands als Bal-Sagoth en Inquisition. En laten dat nu net twee persoonlijke favorieten zijn. Interesse gewekt dus.
Eternal Sacrifice bestaat dit jaar precies 25 jaar, en dat wordt gevierd met hun derde langspeler: Ad Tertivm Librvm Nigrvm. Observatie één: de ‘u’ is systematisch vervangen door een ‘v’, hoe ‘TRVE’ is dat niet hé? Observatie twee: drie langspelers in 25 jaar, dat is toch wat povertjes. Nu toont een snelle analyse van hun discografie wel aan dat ze de eerste tien jaar goed waren voor niet minder dan vijf demo’s en dat ze tussendoor ook nog een aantal splits, een EP en een compilatie hebben uitgebracht. Maar toch, hun vorige full-length dateert al van acht jaar geleden. Aan de andere kant: wie ben ik om het creatief proces van een band in twijfel te trekken? Vooral van een band die op zijn voorgaande releases blijk heeft gegeven van heel wat werklust (elke voorgaande full-length klokte toch af rond de 70 minuten), creativiteit en vakmanschap? Eternal Sacrifice gaat duidelijk voor kwaliteit en minder voor kwantiteit.
En dat blijkt nog maar eens op Ad Tertivm Librvm Nigrvm, een album vol goede ideeën en onverwachte wendingen. Er komt enorm veel op je af in die 57 minuten (wat dus eigenlijk kort is voor hun doen) en er wordt tevens gretig geput uit andere genres. Introiro opent de debatten met piano, strijkers en een stukje gedeclameerd Latijn, intiem maar toch ook wat mysterieus en met een occult sausje (dit zou bijvoorbeeld niet misstaan op een ouder Cradle of Filth-album). Vervolgens krijgen we het heerlijke The Three Mashu’s Seals – The Conquest of the Ganzir and Arzir Gates (Hazred Area) (hèhè, weer een hele mond vol) dat start met een heel catchy stukje power/heavy metal, maar na enkele minuutjes toch evolueert naar een onmiskenbaar stukje symfonische black metal, compleet met orgel en geagiteerde synths (qua effect te vergelijken met Dimmu Borgir’s Enthrone Darkness Triumphant). De toevoeging van cleane samenzang is even knap gevonden als onverwacht. The Three Mashu’s Seals… is een bijzonder energiek en opwindend nummer dat je aandacht blijft vasthouden, acht minuten lang. Op The Vision of the Light of the Sculptures in the Monument of Mashu (The Black Book of Signs and Evil Spells) (sorry, dit wordt een lange review…) hoor je wat minder power/black metal. Dit voelt eerder aan als een klassiek viking/pagan/folk metal nummer, waarbij vooral de cleane zang van Magister Templi Lhorde Anton Naberius opvalt. De man heeft een aangename, diepe en warme stem die me doet denken aan Vintersorg. Het contrast met het vorige nummer is dus groot, maar op geen enkel moment storend, en de combinatie cleane zang/blastbeats vind ik zeer geslaagd.
The Amulet, the Fire and the Seals of Wisdom in the Course of a Triple Life is een onvervalst blackmetalnummer met een meeslepende centrale riff en sfeervolle synths. Ook deze track zit heel goed in elkaar en de ritmische en melodische afwisseling zorgen er opnieuw voor dat het voortdurend boeiend en relevant blijft. Dit is overigens het overheersende gevoel dat ik heb bij deze plaat: over alles is duidelijk lang nagedacht. Elke noot, elk sfeerelement, elke tempowisseling is er met een reden en elke component lijkt relevant.
The Revelations of the First Sigil, Lucifer, After a Saga of Delusions and Battles is grotendeels een mid-tempo nummer waarop nog maar eens de veelzijdigheid van Naberius’ stem op de voorgrond komt (inclusief een Tom Warrioreske ‘Oeh’). Ook When Angel of Light in Ur, in Invoking the Second Sign Agga brengt iets nieuws. Hier valt vooral de Oosterse atmosfeer op en in die zin past dit nummer het best bij de Mesopotamische thematiek die we terugvinden in de lyrics van Ad Tertivm Librvm Nigrvm. Een passend stukje Melechesh, zeg maar. Halverwege, na een sfeervol orgelstukje, gaat dit nummer echter heel abrupt in vijfde versnelling en hoewel dit een vreemde keuze lijkt, kan het mij eigenlijk wel bekoren. Cleane samenzang en hoge gilletjes komen hier de schreeuw van Naberius vergezellen, weer een opmerkelijke toevoeging.
Op Nasha, Restitution of Double the Light (Luce) and Harmony (Fer) – Pagan’s Calls horen we thrashy riffs en melancholische melodieën die je hier nu niet direct zou verwachten, cleane zang (die vreemd genoeg behoorlijk afwijkt van de Vintersorg-achtige diepe stem die we te horen kregen op The Vision of the Light…) en een warme, lang uitgesponnen gitaarsolo. Voor elk wat wils, zeg maar. En dat allemaal in één nummer. Na al die verschillende indrukken volgt een rustig Interludium, dat naadloos overgaat in The Emptiness, the Guard of the Sortileges and the Time in which the Dust Takes the Rites, de officieuze afsluiter van dit bijzonder gevarieerde werk. Opnieuw krijgen we een ander stemgebruik en een andere sfeer (nog het best te omschrijven als een black/gothic metalinfusie) te horen: Eternal Sacrifice blijft onvoorspelbaar tot het einde. Het officiële einde komt er met het onheilspellende en nogal curieus getitelde Prologum.
Eindconclusie: het Derde Zwarte Boek van Eternal Sacrifice heeft alles in zich om een bestseller te worden. Heel wat afwisseling, regelmatig een onverwachte plottwist maar vooral veel technisch meesterschap. Een hele trukendoos vol black metal met allerlei verschillende invloeden eigenlijk. Tja, dat krijg je als je acht jaar aan goede ideeën in één album wil proppen. Veel van de elementen die we hier horen (cleane zang, power/heavy metalinvloeden) waren op voorgaande albums ook al terug te vinden, maar het resultaat was toen een stuk minder overtuigend en minder geloofwaardig. Op Ad Tertivm Librvm Nigrvm worden echter de juiste snaren geraakt. Ik vind het persoonlijk top. Enige puntjes van kritiek: door de constante afwisseling tussen stijlen mis je wel wat samenhang (al vind ik dit persoonlijk absoluut niet hinderlijk) en afsluiter The Emptiness… is toch wat minder sterk dan ik gehoopt had.
Luistertip? Alle nummers zijn zo verschillend, beluister ze gewoon allemaal eens. Je zult je niet beklagen.
Score:
88/100
Label:
Sangue Frio Records, 2018
Tracklisting:
- Introiro
- The Three Mashu’s Seals – The Conquest of the Ganzir and Arzir Gates (Hazred Area)
- The Vision of the Light of the Sculptures in the Monument of Mashu (The Black Book of Signs and Evil Spells)
- The Amulet, the Fire and the Seals of Wisdom in the Course of a Triple Life
- The Revelations of the First Sigil, Lucifer, After a Saga of Delusions and Battles
- When Angel of Light in Ur, in Invoking the Second Sign Agga
- Nasha, Restitution of Double the Light (Luce) and Harmony (Fer) – Pagan’s Calls
- Interludium
- The Emptiness, the Guard of the Sortileges and the Time in which the Dust Takes the Rites
- Prologum
Line-up:
- Magister Templi Lhorde Anton Naberius – Vocalen
- Charles Lucxor Persponne – Gitaar
- Marquis Orias Snake – Gitaar
- Frater Nigrvm Ayangá Ilasha – Basgitaar
- Frater Deo Sóror Comite Ferro – Drums
- Sado Baron Szandor Kastiphas – Keyboards
Links: