Black Metal Desecration 2009
14 februari 2009, Poppodium Romein – Leeuwarden
Ik hád deze dag voor de brievenbus kunnen gaan zitten om te kijken hoeveel valentijnskaartjes ik nú weer binnen zou krijgen (kuch). Ik hád deze dag ook
met mijn vriendin kunnen doorbrengen middels een leuk dagje uit en een romantisch etentje. Maar ja, first things first he; het jaarlijkse Black Metal
Desecration feestje stond ook op Valentijnsdag gepland en dat ga ik, liefhebber als ik ben, natuurlijk niet missen! Vooral niet als er bands als
Kampfar, Vreid en Iskald op het programma staan. Die valentijnskaarten blijven wel liggen en
ja, dat etentje maak ik wel een keertje goed…
Druk is het om vier uur ‘s middags nog niet trouwens in Romein. Terwijl de eerste band The Chosen zich klaarmaakt als openingsact, druppelt het publiek
gestaag binnen en worden voorzichtig de eerste biertjes genuttigd. Maar misschien wisten de laatkomers stiekem wel dat deze opener op zich wel gemist
kon worden. Ik kan namelijk bepaald niet zeggen dat ik nou onder de indruk was van deze Drenten. Mid-tempo old-school black metal met simpele structuren en dito
riffs, gebracht zonder enige overtuiging of bezieling. Vooral de gitarist was kenmerkend: alsof Necrophagist gecoverd werd, staarde
hij het complete optreden naar de gitaarhals, om te checken of hij de juiste fret te pakken had. Niet bepaald aansprekend voor het publiek natuurlijk…
Alleen de bassist had alles nog goed onder controle, klein pluspuntje dus. Maar zoals oud-ZwareMetalen-collega Gurbe tijdens het optreden tegen mij zei:
“Wie heeft deze band nou weer uitge-chosen??”.
Dan is er een wederopstanding aan de beurt: Botulistum bestond al sinds 2002 niet meer, maar duikt onverwachts op op de flyer van dit festival.
De band bestaat uit twee leden die we onder andere kennen van Fluisterwoud, namelijk zanger Botmuyl en gitarist Nachtraaf, waarbij
laatstgenoemde ook voor de bediening van het samplepaneel en drummachine opdraaft.
“Peat metal” noemen ze het zelf, oftewel “turf metal” dus, een zelfverzonnen hokje die natuurlijk weinig zegt over de muziek zelf,
maar het komt er op neer dat
het aantal BPM’s verschrikkelijk hoog ligt en het herkenningsniveau des te lager. Alsof er een mitrailleur wordt afgevuurd op het publiek,
waar overheen een wervelwind van ongure, maar vooral onvolgbare gitaarriffs worden gelegd welke worden voorzien van de ijle screams van
een licht podium-ongemakkelijk ogende Botmuyl.
Voor de liefhebber van dit soort extremiteiten natuurlijk best genietbaar, maar ik vind dat dit soort angstaanjagende razernij live niet echt
overkomt zoals het zou moeten overkomen, wat misschien op cd wel het geval is.
De voor mij vooraf meest onbekende naam komt uit België en heet Coldborn. Officieel is het de eenmansband van alleskunner
Norgaath (o.a. Corpus Christii), maar hij wordt live bijgestaan door een volledige band. Een nieuwe naam in black metalland, maar
wel een die de nodige indruk maakt. Goedgespeelde, afwisselende black metal, die wel herkenbaar klinkt, maar zeker niet afgezaagd en uitgekauwd.
Goeie riffs met mooie akkoorden, veel tempoverschil en vooral de geweldig ijzingwekkende screams van Norgaath maken dit half uurtje goed genietbaar
kan ik zeggen, hoewel het publiek nog niet erg enthousiast te krijgen is.
Vrij lange, maar sterke nummers die overall toch goed blijven boeien. Verrassing van de dag wat mij betreft en ik houd het aanstaande debuut
scherp in de gaten!
De Noorse vlag kan geheven worden, want de laatste drie bands hebben allen deze nationaliteit. Eerst mag Iskald zijn kunsten aan het
Leeuwarder publiek tonen en met het redelijk sterke Revelations of a Reckoning Day op zak. Dat moet wel gaan lukken zou je zeggen, want die plaat doet zeker niet onder voor
de gemiddelde Noorse kwaliteitsrelease. Koudbloedige, heftige, maar vrij catchy black metal is het recept en de mannen bewijzen hier
een uitstekende liveband te zijn. Daarom is het ook erg jammer dat de geluidsman vergeten is de oorsmeer uit z’n oren te laten spuiten,
waardoor het geluid echt godsgruwelijk hard staat afgesteld. Hierdoor komen de riffs niet altijd goed in de verf en worden vooral de
fijne details die je op cd zo goed hoort, vakkundig om zeep geholpen. Toch zijn er met The Orphanage en A Breath of Apocalypse
nog wel twee hoogtepunten aan te wijzen. Sterke band dus, dat zeker, maar externe factoren laten het dit keer helaas licht afweten.
Ik kan nog steeds niet echt een vinger op de zere plek leggen, maar ik heb Vreid nooit echt een geweldige band gevonden. Misschien komt
het omdat ik meer kwaliteit verwacht had, toen ze na het trieste einde van Windir deze band oprichtte, maar toch, het komt op een of andere
manier niet helemaal op me over. De wat meer black ‘n’ roll aanpak op bijvoorbeeld Pitch Black Brigade is zeker erg lekker te noemen,
maar wat Windir zo goed maakte, mist deze band net een beetje of zo. Beste plaat van de heren vind ik dan ook het gloednieuwe
Milorg, die net even wat meer diepgang en melodie kent
dan eerder werk en laat mij dat nou net wat beter bevallen. Gelukkig heeft de band er dan ook voor gekozen om de nadruk op dit album te leggen
tijdens het optreden van vanavond. Nog steeds was de oorsmeer nog niet uit de geluidsman z’n gehoorgangen verwijderd, maar het geluid was
gelukkig wel wat helderder dan bij Iskald. De mooie melodielijnen die gitarist Ese over de stevige riffs heenlegt is een lust voor het
oor en de band is ook prima op dreef. Hier reageert het publiek uiteraard op en er begint dan ook wat beweging in te komen vooraan bij het podium.
Wat mij betreft is Vreid duidelijk meer een liveband dan een studioband en ik heb me dan ook, en velen met mij, erg goed vermaakt bij dit
optreden!
Omdat het openbaar vervoer nou eenmaal niet is ingesteld op georganiseerde black metal concerten, sluit Lugubre de bill af en moet
hoofdact Kampfar dus daarvoor al aantreden. Voor mij persoonlijk een uitkomst, aangezien ikzelf deze dag ook op datzelfde openbaar
vervoer aangewezen ben. In alle “rust” genieten dus van een band die mij live eigenlijk nooit teleurstelt. Wat zeg ik? Ik vind Kampfar
zelfs een van de betere livebands in zijn genre! Half schuimbekkend (of kwam dat nou door die ferme klots bier die ik net naar binnen werk…) sta ik dus te wachten op
de opkomst van deze pagan/black metal helden en wanneer frontman/zanger Dolk en de mannen het podium betreden, kan het feest beginnen.
De band heeft ervoor gekozen om gewoon de setlist te wijden aan golden oldies en wat mij betreft is dat geen slecht idee geweest.
Want wat zijn nou betere Kampfar-live nummers dan Troll, Død of Trolldom, Norse, Hymne en Ravenheart?
Ook al is de laatste telg Heimgang weer een plaat van formaat, de nummers daarop zijn toch net iets te vlak om ook live echt indruk te maken.
Wél is dit het minste Kampfar optreden dat ik ooit heb meegemaakt, want de volumeknop staat nog steeds op “eleven”. Hierdoor zijn vooral
de geweldige gitaarriffs van Thomas moeilijk te volgen en laat die nou net het kenmerkende geluid van deze band vormen.
Ik heb dan ook het idee dat het publiek hierdoor wat minder enthousiast is dan de vorige keer toen deze Noren hetzelfde Romein werkelijk aan gort
speelden! Ook Dolk krijgt het publiek niet opgezweept en zo blijkt maar weer hoe belangrijk het geluid bij een metalconcert is.
Lichte teleurstelling dus dit optreden, maar als Kampfar de volgende keer weer in de buurt is, gaan we het natuurlijk gewoon opnieuw
meemaken!
Met dank aan Mira Born van Metalshots voor de foto’s!
Links: