Nile en supports in Het Bolwerk, 13-05-2006
Een fijn avondje death metal in Sneek. Eén van momenteels grootste death metal acts Nile staat zomaar even in het Bolwerk en laat dat nou voor mij lekker dichtbij zijn. Heen dus. Daarbij staan in het voorprogramma twee bands die ik nog nooit heb mogen aanschouwen, maar die mij qua naam wel erg trekken: Detonation en Yyrkoon.
Detonation
Langzaam dropen de death metal fans de zaal binnen, terwijl het Utrechtse Detonation zich klaarmaakte voor het optreden. Nou ben ik niet verschrikkelijk bekend met hun materiaal, maar ik weet wel uit welk vaatje er getapt wordt en dat dit ook nog eens op een erg hoog niveau gebeurt. Alsof At The Gates– en Dark Tranquillity samen een band zijn begonnen in de regio Utrecht! Melodieus, messcherp en overtuigend strak werkt de band zich door zijn kort maar krachtige set heen. Ja kort ja, want meer dan twintig minuten is de band schijnbaar niet gegund. Erg jammer, want de ijzersterke nummers smaakten absoluut naar meer! De prachtig krioelende dubbele gitaarloopjes, de fijne strot van zanger/gitarist Koen Romeijn en het strakke drumwerk van Thomas Kalksma maakten dit optreden tot een lekkere opwarmer voor wat deze avond nog komen ging.
Yyrkoon
Wat minder melodieus, maar zeker niet minder goed is het Franse Yyrkoon. De band bracht onlangs de opvolger van de in 2004 verschenen knaller Occult Medicine uit en met dit Unhealthy Opera scharen ze zich voorgoed bij de top van de Europese death metal liga. Het sterke punt van deze band vind ik de afwisseling. Van bruut geweld op blastsnelheid tot ritmische, bijna Meshuggah-achtige riffs en van meeslepende, melodieuze gitaarleads tot krachtige, logge death metal riffs. Deze band heeft erg veel in huis en dat laten ze ook op het podium zien! Hoewel de podiumpresentatie niet echt je van het is en het geluid van mij wel wat harder en wat meer door merg en been had gemogen, heb ik mij uitstekend vermaakt bij dit optreden. Nieuwe drummer Laurent doet Dirk Verbeuren (o.a. Soilwork, die op Occult Medicine de drums voor zijn rekening had genomen) uitstekend vergeten en dat is zeker niet zomaar wat. Verbeuren wordt immers gezien als een van de meest getalenteerde extreme metaldrummers van Europa. De nummers die ze speelden waren allen afkomstig van hun laatste twee werkstukken en hoewel de een wat meer dan de andere, ze konden mij stuk voor stuk enorm boeien. Nu zichzelf nog wat beter presenteren (ja, ik weet het, het is lastig voor die Fransen om fatsoenlijk Engels te lullen) en deze band kan wel eens behoorlijk groot worden.
Nile
En dan de band waar voor de mensen naar het Bolwerk zijn gekomen: Nile. Sinds Jon Vesano het bijltje er bij neer heeft gelegd, heeft gitarist Dallas Toler-Wade de functie van frontman op zich genomen en ik moet zeggen, dat staat hem prima. Hoewel ie steeds kaler op zijn kruin wordt, heeft ie een uitstraling om U tegen te zeggen. Ook de jonge bassist Joe Payne, die zich begin vorig jaar bij de band heeft aangesloten, speelt alsof ie al jaren bij de band zit. De lange haren zwiepen vaak op propellersnelheid in de rondte en hij levert ook nog de nodige vocale bijdragen. Prima aanwinst als je het mij vraagt! Verder is uiteraard Karl Sanders van de partij en zit ultrasnelle drummer George Kollias achter op het podium alle nummers vakkundig dicht te timmeren. Eerder deze dag ben ik nog even bij de drumclinic van ‘m geweest waarin hij liet zien dat 300 bpm blasten eigenlijk maar heel simpel is. Jaja…
Anyway, het optreden. Met de titels Cast Down the Heretic, User-Maat-Re, Annihilation of the Wicked, Sacrific Unto Sebek en natuurlijk de kraker waar iedereen op zat te wachten Lashed to the Slavestick kwam het laatste album ruim aan bod, maar gelukkig werd er ook wat ouder werk op het publiek afgevuurd. Nummers als Execration Text, Sacrophagus, Kheftiu Asar Butchiu en Black Seeds of Vengeance kwamen ook uitstekend uit de verf en, hoewel het geluid opnieuw net iets te zacht stond (of wordt ik doof…) was alles prima in evenwicht, zodat alles prima te volgen was. Dat laatste is immers wel eens anders bij een Nile-optreden. Mijn persoonlijke kleine smetje op het optreden was het ontbreken van twee van mijn favorieten op de setlist, nl. Masturbating the War God en Unas, Slayer of the Gods, maar dit mocht de pret zeker niet drukken. Het publiek kwam langzaam los en het werd een waar death metal feest! Ook al had ik nog wel een toegift verwacht nadat ze na dik een uur van het podium stapten, heb ik een erg voldaan gevoel overgehouden aan mijn alweer vijfde Nile live-belevenis. Nu hopen dat ze nu eindelijk een stabiele line-up gevonden hebben en dat ze maar gauw de studio mogen induiken voor een nieuwe death metal knaller.
Links: