Daniel Cavanagh, een klinkende naam natuurlijk. De man achter Anathema, de man die schitterende nummers geschreven heeft. Die man komt in het provinciale Roeselare een set weggeven, geheel onder eigen naam, intiem en wel. Het wordt een avond waarin de maskers een beetje afvallen, waarin de man een gezicht krijgt (en een emmertje). Soms is het beter dat je idolen mysterieus en onbereikbaar blijven, want als ze niet zijn wat je er van verwacht dan kan dat gevolgen hebben voor de beleving van de muziek nadien. Soms is het net goed, omdat er nog meer karakter en genie aanwezig is dan je verwachtte. In het geval van deze avond gaat het voor veel mensen ofwel de goede ofwel de slechte kant op met het imago van Daniel.
De avond te Roeselare begint in ieder geval fijn, met het Belgische voorprogramma A Bundle of Djoy (met een D, jawel). Dit akoestisch duo probeert u en mij te raken met zijn atmosferische muziek, waarvan de basis ligt in de akoestische rock, aangevuld met diverse kenmerkende elementen zoals Haike D’Haese’s zang en dwarsfluit en Kim Van Stichel’s akoestische gitaar. Net als voor de meeste mensen is het mijn eerste kennismaking met ABOD en die bevalt me wel goed. Rustig en sfeervol, met nummers die leuk in elkaar zitten. De band wordt soms omschreven als een gezelschap dat poëziemuziek maakt en daar kunnen we ons makkelijk iets bij voorstellen. Zangeres Haike heeft jammer genoeg last van haar keel en kan daardoor niet continu voluit zingen, maar dit klinkt zeker al voldoende sterk om te begeesteren. Na de optredens volgt nog een gezellig gesprek en wordt de plaat Sorrowful Shrieks gekocht die ze op eigen beheer hebben uitgebracht. Als ze nog eens in de buurt spelen ben ik opnieuw aanwezig.
En dan, den Danny. De set begint geheel eigenzinnig met de cover Another Brick in the Wall van Pink Floyd, gebracht met een akoestische gitaar en looper station. Meteen zijn er technische problemen, niet verwonderlijk natuurlijk als je weet dat Daniel geen zin had om op voorhand een soundcheck te doen. Neen, de wedstrijd Liverpool-Manchester United was prioriteit en die duurde echt wel tot hij finaal afgefloten werd. Na ettelijke hovaardige signalen naar de geluidsman te hebben gedaan, stopt Daniel ostentatief en geagiteerd met spelen en uit hij schaamteloos de frase ‘this is shit, you have one minute to fix this before it gets embarrasing’. Spoedig wordt het euvel verholpen en begint Daniel zijn nummer van vooraf aan. Daarna is de tijd gekomen voor enkele Anathema-nummers en moet de man vooraan in het publiek stoppen met filmen. Nummers als Closer, Flying, Arial en Lost Control komen vervolgens aan de beurt en die worden op vraag van Daniel erg goed meegezongen. Wat een flink publiek.
Ook tijdens deze nummers heeft Daniel echter een aantal problemen, vooral met een vrouw die aan het filmen is met haar gsm. De tirade van Daniel naar de vrouw klinkt ongeveer als ‘Are you enjoying the concert? You are watching through a tiny screen. Put the phone away you idiot’. Er valt natuurlijk iets over te zeggen en persoonlijk stoor ik me ook wel eens aan dit soort van gedoe, maar Daniel zijn emmer is zo mogelijk nog voller dan de mijne en dat zal eenieder geweten hebben die druppelsgewijs passeert in zijn vizier. De vrouw schrikt zich in ieder geval een ongeluk en steekt meteen haar gsm weg, alleen jammer dat Daniel tijdens zijn pedagogisch momentje ook meteen de sfeer even mee buiten uitkiepert.
In de loop van het nummer Lost Control wordt een Franstalig koppel geviseerd dat volgens Danny constant aan het praten is. Het wordt Daniel opnieuw te veel, dus stopt hij wederom met spelen en stelt hij het koppel uiterst vriendelijk de vraag ‘could you two fucking shut up’? Over losing control gesproken… Een hilarisch moment volgt meteen hierna, wanneer subtiel de cover Enjoy the Silence gebracht wordt. Standup comedy of razend sérieux? We nemen geen risico en gaan voor het tweede. Het koppel francofone kwebbelaars heeft het duidelijk gehad met deze affaire en wil het geld van hun tickets terug. Ook hun net aangeschafte cd wordt te ruil aangeboden. Sans succès. De man van het koppel sl(a)akt dan maar wat uit in het Frans en ziet er klaar uit om zijn ‘gilet jaune’ uit de kofferbak te halen.
Ondertussen doet Danny zijn ding op het podium en worden vele requests gespeeld. Are You There, Springfield, Dreaming Light en Deep… om er maar enkele te noemen. Vreemd dat niemand One Last Goodbye vraagt, mogelijk komt dat omdat ze bang zijn voor Daniel’s vermoede gebrek aan relativering, die ondertussen de naam ’emmertje’ toebedeeld krijgt. Van zijn eigen project komen er maar enkele nummers langs in de set, waarvan The Exorcist me is bijgebleven. Uiteindelijk blijkt het best wel nog een gezellig optreden met een goeie set te zijn, dat moet er bij gezegd worden, ondanks de feiten. Al met al blijft den Danny uiteindelijk wel een behoorlijk eigenaardige en eigenwijze mens, eentje die zeker niet van de makkelijkste soort is. In ieder geval een naam die weer van mijn bucketlist kan.
Foto’s en support:
Tessa Verstraete en Dennis Alfvoet
Datum en locatie:
16 december 2018, Verlichte Geest, Roeselare
Link: