Met een affiche zoals dit jaar, zat het er natuurlijk dik in dat het festival voor de eerste keer volledig zou uitverkopen. De headliners van dit jaar liegen er dan ook niet om: Guns N’ Roses voor de eerste keer na de reünie en Iron Maiden, Volbeat en Ozzy Osbourne als vaste gasten. Het wordt voor de allereerste keer een XL-editie, met nu ook de donderdag als volwaardige festivaldag. Het programma is wel doordacht, met voor iedereen wel wat. Uiteraard zijn er ook dit jaar ontgoochelde fans, maar het is wel duidelijk dat er onderhand zo veel nichefestivals zijn ontstaan, dat ze daar dan wel hun gading zullen vinden. Het is dan ook met tonnen moed en een conditie om jaloers op te zijn dat uw twee dienaren Michel Peeters (MP) en Yves Pelgrims (YP) aan hun taak beginnen, uiteindelijk dan nog versterkt met een derde collega, Michel Jorissen (MJ), en uiteindelijk van pure wanhoop nog een vierde! Het resultaat daarvan kan je hieronder lezen. Laat wel meteen duidelijk zijn dat we niet volledig kunnen zijn. Met meer dan 120 bands is dat onmogelijk. Dag 3, here we go!
Op zaterdag begint de dag voor mij met het Zwitserse Bölzer. De ideale manier om wakker te worden. Dit duo zag ik twee zomers geleden nog aan het werk in Tongeren en bracht toen een verdraaid lekkere show. Niet erg veel mensen zakken af naar de Marquee voor de zwartgallige deathmetalband die op het middaguur speelt, maar ze hebben ongelijk. Hoewel deze heren maar met z’n tweeën zijn, ronkt en buldert het en komt het geluid best goed over op dit vroege uur. Fijn ook hoe je in deze gitaarmassa kan verdwalen. Stiekem hoop ik toch op een spoedig vervolg op Hero, in dat opzicht was deze show minder veelbelovend. De stevigere tracks van de vorige plaat, de demo en EP Aura kwamen echter wel voorbij. Kortom: we zijn meteen wakker.
Thundermother, waarom ook niet? Ik spreek de dames later deze dag en wil natuurlijk eens kijken wat deze Zweden in petto hebben. Een potje rock ‘n roll die, zoals de GMM-site aangeeft, wat in het vaarwater ligt van AC/DC, maar toch ook wel wat eigenheid bevat. Het noodzakelijke ingrediënt voor een geslaagde show is uiteraard attitude en energie. Dat bezitten deze dames zonder twijfel, al maken ze het niet te heavy of smerig. Luchtige rock ‘n roll voor het grote publiek en het moet gezegd worden dat het hoopje aanwezigen best groot was. Mooi om even bij te wonen, maar niet meteen een band waar ik een avond naar zou gaan kijken. Net te weinig eigenheid, hoewel deze muziek verdraaid lekker in de oren klinkt.
Met Batushka durft Graspop eens even wat anders. Deze blackmetalband uit Polen kent een behoorlijk succes sinds het debuut Litourgiya uit 2015, enerzijds door de prima black metal die de heren(?) aanbrengen, maar anderzijds en vooral door de show die even anders is. Ik aanschouw de band voor het eerst en het maakt meteen indruk. In vol ornaat staat deze band zijn occulte theater op te voeren, maar na een drietal songs mist er toch wat. Wat gaat het er stijf en stram aan toe hier op podium. Wat kaarsen vastgrijpen, even wat wierook verspreiden, maar eigenlijk blijft het allemaal enorm statisch. Het ziet er best wel fijn uit, de riffs zijn verdraaid lekker, maar daarnaast krijg ik een rolberoerte van die Gregoriaanse zangpartijen die de zaak constant verzieken. Ik houd er een dubbel gevoel aan over.
Even afkoelen met The Vintage Caravan. Deze heren uit IJsland brachten in 2015 hun eerste plaat uit bij Nuclear Blast en meteen vond ik hun vintage stijl iets hebben. De heren hebben deze namiddag de uitdaging om de massa naar de Metal Dome te lokken, ook al spelen de Belgen op het WK. Ik geloof haast mijn ogen niet als ik de tent bereikt, want die is tot de nok gevuld. Terecht ook, want hoewel deze psych rock niet meteen iets is waar ik op zit te wachten op dit uur in de namiddag, lukt het de gasten na enkele tellen om me in hun sfeer te brengen. Eind augustus kunnen we de nieuwe telg verwachten van deze mannen en deze set maakt me behoorlijk benieuwd. Een bandje om zelfs eens een avond voor uit te nemen en te bezoeken in de lokale metalzaal. Goed spul! (YP)
Tussen al dat Noors/Zweedse en Amerikaanse deathmetalgeweld zou een mens nog vergeten dat er ook in de Lage Landen helden in het genre rondlopen. Zoals Asphyx, bijvoorbeeld. Al ruim dertig jaar draaien deze mannen mee in het wereldje en op deze derde Graspopdag treden ze aan in een aanvankelijk maar voor een derde gevulde Marquee. Zoals (YP) gisteren ook al aangaf is het dit jaar echt opvallend hoe leeg deze reuzetent overdag vaak blijft. Toch iets te veel headlinervolk dit jaar? In elk geval gaan deze Nederlanders er keihard tegenaan en hun combinatie van doom met death blijft onweerstaanbaar. Er heerst een schitterende sfeer en zanger Martin van Drunen heeft er zichtbaar plezier in. Na een paar nummers vraagt hij zelfs wat rum aan de roadies om in de sfeer te blijven. Geen idee of hij die ook gekregen heeft! Muzikaal valt er weinig af te dingen aan wat Asphynx op ons loslaat. De heren spelen poepstrak, doeltreffend en vooral met overtuiging. Het concert eindigt dan ook temidden van enkele forse moshpits. Breed lachend verlaat de band het podium.
Skillet zag ik al eerder op dit festival, en tot nu toe maakte de Koekepan niet echt een onvergetelijke indruk. Gemotiveerd is het gezelschap genoeg, en op de eerste vijftien rijen oogsten ze ook heus wat bijval, maar voor de meeste festivalgangers is dit niet meer dan een aardig klinkend fm-orkestje. Dat klinkt misschien zeer denigrerend, maar wat kan je hier nou meer over zeggen? Dat ze in de VS een mega act zijn en al jaren monsterlijk veel albums verkopen. Dat dit ook vooral komt omdat ze een christelijke band zijn en dat ook uitdragen. Maar dit zijn de VS niet en er mag heus wel wat meer gebeuren om Europeanen onder de indruk te krijgen. Het is een mix van allerlei genres die ze door elkaar haspelen en zo klinken ze ook: noch vis noch vlees. Weinig indrukwekkend en volgende keer niet meer op de Main Stage alsjeblieft. (MP)
Na enkele interviews is het tijd om Amaranthe te aanschouwen. Met ietwat tegenzin om eerlijk te zijn, want hoewel ik de band fantastisch vind op plaat, viel de vorige show die ik zag in 2016 erg tegen. Toen speelde de band in Metal Dome en nu in Marquee, wat nog meer reden is om er tegen op te kijken. De Zweden bewijzen dat ik geen reden had tot paniek, en vormen wel een van de verrassingen op dit festival. Goed, je moet voor deze cheesy modern metal zijn, maar blijkbaar valt de band enorm in de smaak. Een goed gevulde Marquee raakt meteen in de ban van On The Rocks en ook Digital World slaat in als een bom. Het startschot is gegeven en de zang van Elize staat dit keer wel mooi in verhouding met die van de twee heren. Het maakt dat Dynamite en Invincible eens niet tenenkrommend klinken. Met Hunger, Drop Dead Cynical en The Nexus komen nog wat fijne nummers voorbij en ik moet het toegeven: ik genoot van deze set. Dan toch maar eens afzakken naar Biebob als de heren en dame er volgende keer spelen?
Kadavar. Ik kan de band niet laten liggen. Al speelt Arch Enemy ongetwijfeld een vette set op het hoofdpodium, al ramt Exodus wellicht heel de Marquee aan flarden… In 2016 waren deze Duitsers dé band van het festival, dus mogen ze dat nog eens overdoen. Het lukt hen ook bijna, want wat brengen ze weer een vette performance. De sfeer is wel een pak anders dan twee jaar terug, want Rough Times was een plaat die veel doomier en dreigender klonk dan voorganger Berlin. Toch zorgen deze Duitsers voor een goede overgang tussen donkere psychedelische tracks als Into The Wormhole en de toegankelijkere swingers zoals Die Baby Die en Pale Blue Eyes. Deze drie heren staan wederom op technisch hoogstaand niveau te rocken, maar dit jaar vallen ook de heerlijke basloops op die zo centraal staan op de laatste plaat. Ja, ik heb geen tel spijt dat ik niet aanwezig ben op de andere shows en geniet een kleine vijftig minuten van de energie, vibe en sound van deze machtige rockband. (YP)
Zoals steeds trapt Accept met veel overtuiging een show af en gaat het er redelijk stevig tegenaan. Uiteraard draait alles tegenwoordig om het duo Wolf Hoffman en Peter Baltes. Na het vertrek van Udo Dirkschneider zijn zij de blikvangers van de band. Aangevuld met Mark Tornillo op zang dan. Maar daar knelt nu net al jaren het schoentje bij dit Accept. In de nieuwe nummers valt het niet echt op, omdat ze geschreven zijn met Tornillo in het achterhoofd, maar als de ouwe krakers voorbij komen, haalt Tornillo nooit het niveau van zijn voorganger. Dat wordt dan opgelost door het publiek de refreinen te laten zingen, maar de scherpe, alles verbrijzelende stem van de Kleine Drilboor wordt hier zeer gemist. Vooral bij klassiekers zoals Fast as a Shark valt dat zeer op. En ook het onverwoestbare Balls to the Wall klinkt toch net iets minder intens dan het zou moeten. Maar los daarvan is Accept zeer onderhoudend en altijd wel goed voor een uurtje muziek. Al zou het fijn zijn als Wolf wat minder de Messiashouding zou aannemen, want spelen kan hij uiteraard wel goed, maar een gitaargenie is hij nu ook weer niet. Aanvaardbaar en onderhoudend concert van een groep die echter tot veel meer in staat is.
De concerten van Exodus zijn altijd goed voor een stevig potje thrash en dat is vandaag niet anders. Ouwe thrashers zijn nu eenmaal populair. Als je in één set granaten als Blood In, Blood Out, And Then there were None, A lesson in Violence en Bonded By Blood kan spelen heb je op voorhand al gewonnen natuurlijk. Al kan je moeilijk zeggen dat de band het zich laat aanleunen. Genadeloos wordt er tegenaan gegaan met een ontembare energie en het publiek wordt opgejut om toch vooral maar te crowdsurfen en te moshen. Bij zowat elk nummer ontstaan er verschillende van die pits en het minste wat je kan zeggen, is dat ze zeer intens zijn. De totale waanzin breekt echter pas uit bij het dansnummertje Toxic Waltz! Uiteraard kan hier nog maar één nummer op volgen, en dat is het kroonjuweel Strike of the Beast. Met een wall of death die zich uitstrekt tot halverwege de tent. Wie hier niet bij was, heeft misschien het meeste intense concert van deze Graspop editie gemist. Veel meer van dit graag! (MP)
Eén van de bands waar ik dit festival naar uitkeek is Marduk. Niet enkel hebben de heren een nieuwe plaat uit, maar het blijkt ook nog eens vijfentwintig jaar geleden dat Those of The Unlight verscheen. De verwachtingen zijn met andere woorden hoog. Die worden ook best wel ingevuld, al was het geluid niet optimaal te noemen in Marquee. Vol vuur spuwen deze Zweden hun recentere krachtpatsers uit op het publiek (The Blond Beast, Between the Wolf-Packs of Werwolf), maar ook oud vuur zoals Panzer Division Marduk, Burn My Coffin en die heerlijke afsluiter Wolves. Zanger Mortuus bezit een heerlijke attitude op de planken en brengt het zelfs met meer overtuiging dan Watain daags voordien. De show is op zich minder spectaculair, maar Marduk bewijst wel dat het de naam van black metal hoog houdt op deze vrij jeugdige affiche van Graspop. Dat betekent daarom niet dat er veel volk aanwezig is in deze tent, wat best wel opmerkelijk is. (YP)
Een van de grotere bands vandaag is Rise Against. Ze staan omschreven als melodieuze metalcore, maar laat ons maar eerlijk blijven en ze melodieus noemen. Met metalcore heeft het al heel lang niets meer te maken. Daarvoor moeten we al vijftien jaar terug gaan, en die nummers spelen ze niet meer. Helaas zou ik zeggen want die waren zeer goed. Er wordt al geruime tijd voluit ingezet op een zeer toegankelijk repertoire, wat hun meteen ook veel airplay oplevert. Zoiets gaat er wel in bij een ruim en vooral ook jonger publiek, en dat is dan ook de groep die vooraan ruim aanwezig is bij dit concert. Een ruime selectie van nummers komt voorbij, waarbij toch vooral weer opvalt dat de zanger een geweldige en zeer zuivere stem heeft. Alleen jammer dat hij ze om de paar nummers meent te moeten gebruiken om een preek tegen alles en nog wat af te steken. Zo worden we nog maar eens ruim op onze plichten gewezen dat we in deze #metoo-tijden waakzaam moeten zijn en dat het onze morele plicht is goed rond te kijken om te voorkomen dat er ongewenste intimiteiten gebeuren, want we moeten ‘strong’ zijn, ‘compassionate’ en vooral ‘moral superior’ om zulke dingen niet te doen. En al wie in je ogen verdacht is moet je daarop aanspreken. Ja, laten we daarmee eens beginnen, ja, op een festival. Laten we de sfeer eens lekker op zijn Amerikaans om zeep helpen. Voor mij is het concert hiermee meteen afgelopen. Ik heb echt geen kerel die plat op zijn buik gaat voor de commercie nodig om mij op mijn morele plichten te wijzen. Een best te pruimen concert dat door de frontman vakkundig om zeep geholpen wordt dus. Maar de massa pikt het, dus het zal aan mij liggen.
Het was te voelen dat menig aanwezige stond te wachten op de Göteborg death metal van At The Gates. Met de comebackplaat At War With Reality stonden de Zweden ook op Graspop en nu is de gelegenheid uiteraard de nieuwe plaat To Drink From The Night Itself, die door collega Clemens van een prima score voorzien werd. Het is ook duidelijk dat deze heren vakmanschap afleveren in de Marquee, die misschien wel de grootste steken van de dag laat vallen. De mix valt mee, maar enkele malen valt de sound gewoon helemaal weg en dat is gewoon schandalig om te bekijken. At The Gates deert het niet en de aanwezige massa gaat helemaal op in zowel het nieuwe materiaal als de gouden oude tracks op Slaughter of The Soul. Jammer, maar wel verstaanbaar dat ze inzetten op deze plaat en tracks als Cold, Nausea of Under a Serpent Sun afvuren op de massa en het andere oude materiaal links laten liggen, maar het is steeds fijn om deze heerlijke deathmetalband aan het werk te horen. Liever zonder PA-falen volgende keer.
Tijd voor thrash op de Main Stage met Megadeth. Het is altijd wat afwachten met Dave Mustaine, wegens de vraag of hij er zin in heeft of niet. De wat wispelturige frontman is de laatste tijd echter redelijk stabiel wat dat betreft en gaat dan ook stevig van start met Hangar 18 en The Threat is Real. Zijn spel is zoals altijd op hoog niveau, zijn zang zoals altijd heel wat minder. You love it or you hate it. Altijd zo geweest met Megadeth.
De echt vette nummers zitten in het laatste gedeelte vervat, en ze komen allemaal langs. De man converseert ook zowaar met zijn publiek, toch eerder een zeldzaamheid. Tijdens zijn concert in 013 vorig jaar legde hij dat uit als volgt: ‘op festivals praat ik zelden. Ik wil zoveel mogelijk nummers spelen, en dan is praten tijdverlies’. Oké, een mening als een andere. Vandaag heeft hij dus wel tijd en laat hij zich de sympathiebetuigingen zeer welgevallen. Het wordt zelfs een heel gesprek! Puike set van Dave en de zijnen, maar het moet gezegd dat de groep in zaal stukken strakker overkomt. Het moet eveneens gezegd dat Megadeth wel nog steeds klinkt zoals dat andere viertal (wiens naam je niet mag noemen in Dave’s gezelschap) nog zou willen klinken, maar dat allang niet meer doet. Daarbij is de verdienste van een drummer die wél kan volgen natuurlijk niet te onderschatten. Sorry Lars! (MP)
Baroness mag vandaag de metaldome afsluiten. Een taakje waar de band maar wat graag zin in heeft nadat ze vorig jaar in de vroege namiddag geprogrammeerd waren. De speeldrift druipt van de band af en dat werkt aanstekelijk op het publiek. Van de eerste noot van March To the Sea wordt er luidkeels meegezongen, maar als direct hierna het oudere The Sweetest Curse wordt ingezet wordt er nog harder gefeest en meegebruld. Gitariste Gina Gleason neemt in de oude nummers overigens de zwaardere vocalen over en doet dat voortreffelijk. Nummers van over de hele carrière van Baroness komen aan bod, maar het hoogtepunt is de knallende afsluiter Isak. Hierna komt er van het publiek een enorme roep om een toegift. Klaarblijkelijk hiervan aangedaan geeft frontman John Baizley een emotionele speech en trakteert het publiek nog op Kerosene. Baroness is strak, melodieus en genuanceerd. Een méér dan waardige afsluiter en een persoonlijk hoogtepunt van deze Graspop. (MJ)
Volbeat is dé publiekstrekker van de dag en met een knalvolle weide wordt dat ook meteen bewezen. Ze stonden hier al meerdere keren en behoren onderhand ook al wel tot het meubilair van dit festival. Een extra intro is toegevoegd vanavond: Walk van Pantera. Vanmorgen drong het nieuws door dat Vinnie Paul gestorven is en sommige bands verwezen daar in de loop der dag al naar. Het is een mooie ode, maar er zal nog een veel mooiere volgen. Het publiek is vanaf minuut één mee met Michael Poulsens onweerstaanbare combinatie van metal en rockabilly, gekruid met country-invloeden. Een écht originele setlist is het niet vanavond, maar daar zit ook werkelijk niemand op te wachten. De bekende nummers willen we horen en die krijgen we in overvloed.
Het concert is al ruim een uur bezig en na een werkelijk schitterende versie van For Evigt legt Poulsen de boel even stil om ons er nog eens op te wijzen wat een fijne mens Vinnie Paul wel was. Ze zullen vanavond iets spelen ter zijner herinnering. Op de drie reuzeschermen krijgen we een foto te zien van Vinnie achter zijn drumstel. Waarop de groep een zeer emotionele en aangrijpende versie van Goodbye Forever speelt. Gedurende het gehele nummer is er amper een lichtshow en blijft de foto van Vinnie staan. Het nummer zat tot Graspop niet in de setlist, maar iets zegt me dat het daar voorlopig wel in zal blijven. Terecht.
Na dit emotionele moment, is het tijd om de grote finale in te zetten en dan staat er weinig maat op deze groep. Seal the Deal doet wat het moet doen, gevolgd door Doc Holliday. Daar zal nog Fallen en Still Counting achteraan komen en dan zit deze lekker gebalde set erop. Opmerkelijk is wel dat er deze keer geen vuur of vuurwerk aan te pas komt. Normaal gezien blaast men zowat alles op wat los en vast zit, maar dit keer niet. Op zich heel goed, want de muziek voor zichzelf laten spreken is altijd een goede keuze. Er werd ook nog even aangekondigd dat er volgend jaar een nieuwe plaat op komst is. Er bestaat een kans dat een van de headliners voor volgend jaar dus al bekend is. (MP)
De eer om de Marquee te sluiten gaat vanavond naar het Zweedse Bloodbath, ‘with a little bit of Yorkshire in there’. Die verwijzing is er natuurlijk eentje die Nick Holmes maakt naar zichzelf, het is ook de eerste keer dat hij met deze band op Graspop staat en eerlijk gezegd is het ook de eerste keer dat ik hem erin zie meedraaien. De man bezit uiteraard een beest van een stem en van meet af aan is het ook duidelijk dat hij de attributen heeft voorzien om indruk te maken. Wat staat de man echter statisch aan het roer van deze deathmetalgrootmacht, een wezenlijk verschil met de band die vooraf ging in de Marquee. De vraag hoeft duidelijk niet gesteld te worden waarom nu net deze Zweden afsluiten in de tent, het volk is groten getale aanwezig om naar de voorstelling te komen kijken. Als setlist put Bloodbath wel uit de gehele discografie, maar persoonlijk ben ik nog steeds meer te vinden voor de stijl van The Fathomless Mastery en vooral Grand Morbid Funeral. Met uitzondering dan van enkele verdraaid lekkere tracks die ook voorbij komen, zoals Bathe in Blood en afsluiter Eaten. Het moge duidelijk zijn dat Bloodbath genadeloos, doch een beetje statisch, deze metaldag in de tent op compleet andere wijze afsluit dan gisteren en een enorm contrast creëert met het hoofdpodium. Fijn balanceren op extremen, Graspop. Een waardige afsluiter op zo’n drukke zaterdag! (YP)
De eer om deze dag af te sluiten wordt vandaag overgelaten aan Marylin Manson. Ik sta hier met frisse tegenzin, want mijn laatste ervaringen met deze meneer waren lichtelijk desastreus te noemen, met als absoluut dieptepunt het concert eind vorig jaar in het Klokgebouw in Eindhoven. Maar kijk, er bestaan nog mirakels! In de eerste twee nummers valt al op dat hij redelijk agressief en dreigend klinkt maar als This Is The New Shit start is de man pas werkelijk op dreef! Zo hebben we hem al jaren niet meer live gehoord. Hij heeft er nog zin in ook want nog zeldzamer is een lachende Marilyn Manson. Het niveau blijft hoog, met goede versies van mOBSCENE en The Dope Show. Ook Antichrist Superstar en The Beautiful People worden op zeer hoog niveau gebracht. Zelfs Say10, een relatief nieuw nummer klinkt zowaar dreigend. Het enige punt van kritiek op de show van vanavond zijn de lange intermezzo’s tussen de nummers. Die halen er behoorlijk de vaart uit. Maar als daar tegenover staat dat de beste man een concert zoals vanavond speelt vergeven we hem dat graag. Eerlijk is eerlijk, dit was een prima optreden. Waarmee dus bewezen is dat als Marilyn Manson wil hij nog steeds relevant kan zijn. Toegegeven, het niveau van tien jaar geleden haalt hij niet meer. Maar als hij zoals vanavond alle bullshit achterwege laat en wat moeite doet, dan heb je wel een artiest die absoluut het bekijken en beluisteren waard is. Dat ik dàt na vorig jaar nog zou schrijven! (MP)
Foto’s:
Datum en locatie:
23 juni 2018, Dessel (België)
Link: