Baptists – Beacon Of Faith

Geschreven door op 11-06-2018 om 22:35.

Ik heb een zwak voor bands die hun punk uitserveren met een stroperig dikke Entombed saus er overheen. Baptists is zo’n band en naar mijn mening doen ze dat als één van de besten. Deze Canadese hardcore helden brachten eerder deze eeuw al twee heerlijke plaatjes uit, en zijn nu, vier jaar na de laatste schijf, terug met Beacon Of Faith.

Vrijwel direct laat dit houtzagerskwartet horen dat ze, ook na een lange afwezigheid, nog altijd haar woeste rand niet verloren is en er vrij weinig veranderd is aan de inmiddels bekende, verwoestende formule. De gedreven fundamenten worden uitstekend neergelegd door bassist Sean Hawryluk en drummer Nick Yacyshyn, die zijn kunsten ook vertoont in SUMAC en op het eerdere werk van The Armed. Deze spastische roffelaar weet de ritme sectie bijzonder interessant te maken met zijn eindeloze D-beat variaties. Luister bijvoorbeeld maar eens naar die ziekelijk snelle snare slagen in de laatste 20 seconden van het titelnummer Beacon Of Faith.

Over deze bombastische ruggengraat wordt een partij gitaren uitgesmeerd wiens geluid permanent staat afgesteld op standje “morbide obesitas”. De ranzig dikke laag distortion heeft natuurlijk veel weg van de Entombed HM-2 sound (net zoals de songwriting overigens), al is het wel wat minder schel dan dat en heeft het een wat dikkere reet, waarmee ik doel op de lagere frequenties. Niet geheel trouw aan de klassieke Zweedse kettingzaag dus, maar desalniettemin klinkt deze plaat van begin tot eind kolossaal. Geen verassing, gezien een blik op de credits (of een normaal werkend oor) verklapt dat de productie wederom in handen is van Kurt Ballou, die het maken van dit soort hardcoreplaten inmiddels op automatische piloot lijkt te doen en nog altijd verbluffende resultaten weet te behalen. Ik heb het in eerdere recensies al eens gezegd en blijf het herhalen: deze man is een audiologisch kunstenaar die gekoesterd dient te worden en deze plaat is het zoveelste bewijsstuk dat aangevoerd kan worden om die stelling kracht bij te zetten. Alles klinkt ontiegelijk bruut, bombastisch en beestachtig tegelijk, terwijl er nergens een spoortje netheid te bespeuren valt, ondanks de helderheid van alle instrumenten in de mix.

Bovenop deze monolithische sound spuugt zanger Andrew Drury zijn emotionele gif je oorkanaal in en schroeit daarmee de kleinste oorhaartjes vakkundig weg tot aan de wortel. Zijn raspende growls doen wel wat denken aan Cursed (met dank aan collega Pim voor de introductie) en dat is absoluut geen slecht ding. De teksten gaan veelal over gezellige onderwerpen als het leven in een gebroken samenleving en een diepgewortelde ontevredenheid met het alledaagse leven an sich. Deze worden op een emotionele manier gebracht, maar nergens wordt het echt “emo”. Er is hier geen greintje fragiliteit of melancholisch geneuzel te bekennen, deze withete galspuwerij wordt gebracht met het hart (en de longen) op de tong, vuur in de ogen en peper in de reet.

Deze gejaagde, allesvernietigende sound is niet nieuw, net als een groot deel van de muziek zelf. Opener Worse Than Hate sluit naadloos aan op het eerdere werk: de swingende riff belt niet netjes aan, maar trapt in plaats daarvan de voordeur uit zijn schanieren, terwijl er links en rechts met dissonantie, feedback en plectrumschraperij wordt gesmeten. De chaotische drums, in tandem met de gedreven bas stuwen het geheel gestaag voort, ook al ligt het tempo nog niet bijster hoog. In opvolger Absolved Of Life/Spent Cells breekt de dam pas echt en overspoelt de band met een vloedgolf van razernij. Op het tragere, sludge beïnvloede Capsule na, wordt deze halsbrekende pas vastgehouden gedurende de eerste helft van het album. Hoewel deze blinde beukerij er in gaat als koek, vervagen de nummers wel lichtelijk in elkaar. Ja, het zit allemaal donders strak in elkaar, maar erg veel variatie valt er niet te bekennen. Ik verwacht echter niet dat dit een probleem zal zijn voor de doorgewinterde hardcore liefhebber.

Pas in de tweede helft treedt de band ietwat buiten de bewandelde paden en neemt de songwriting wat expansievere vormen aan. Zo is er Vicarious Trauma, dat met zijn kolkende, dissonante outro wel wat doet denken aan de experimentele kant van Converge. Een ander hoogtepunt is Indigo Child, dat hyperactief van start gaat met zijn turbulente drums en pijlsnelle gitaarriedeltjes die worden afgewisseld met galmende akkoorden, als een constant spreidende en sluitende audio-waaier. Gaandeweg komt het tempo steeds trager te liggen en neemt de bruutheid af, om uiteindelijk uit te monden in een eenzame finish, als een dovend vuurtje. Hiermee blijft het nummer niet alleen interessant tot zijn finish, maar dient het ook als een uitstekende aanloop naar het langste nummer van de plaat: Eulogy Template. Deze 6,5 minuten durende, sludge beïnvloede stoomwals, stampt je wil om te leven langzaam maar zeker tot gruis, zoals goede sludge betaamd. Helaas sleept het nummer wel een tikkeltje, door het ontbreken van een pakkende groove om aan vast te klampen. Een klein dipje dus, maar gelukkig herpakt de band zich met het fenomenale en even zo furieuze Bevel Down. Danny Marshall benut hier eindelijk zijn volledige gitaarhals door de eerste helft van het nummer vol te proppen met logge riffs en dissonante lijntjes, om vervolgens met een verassend meeslepend en melodieus akkoordenschema op de proppen te komen in de finale. In navolging van dit hoogtepunt volgen Carbide en het instrumentale Nostrovia nog, die absoluut niet als slecht mogen worden bestempeld, maar wellicht een beetje aanvoelen als mosterd na de maaltijd.

Beacon Of Faith heeft, met zijn dertien nummers die samengenomen bijna 40 minuten aantikken, lichtelijk last van overgewicht. Vorig werk duurde net 25 minuten, wat in mijn optiek een perfecte lengte is voor woeste hardcore platen als deze. Echter ligt de kwaliteit van dit spul op een dusdanig, constant hoog niveau, dat die twee zaken tegen elkaar kunnen worden weggestreept. Wat rest is een uitstekend album dat misschien niet uitblinkt in zijn originaliteit, maar desalniettemin wel heerlijk bruut beukt. En is dat soms niet alles wat een mens nodig heeft?

Score:

80/100

Label:

Southern Lord, 2018

Tracklisting:

  1. Worse Than Hate
  2. Absolved Of Life/Spent Cells
  3. Beacon Of Faith
  4. Gift Taker
  5. Capsule
  6. Outbreeding
  7. Vicarious Trauma
  8. Victim Service
  9. Indigo Child
  10. Eulogy Template
  11. Bevel Down
  12. Carbide
  13. Nostrovia

Line-up:

  • Andrew Drury – Vocalen
  • Danny Marshall – Gitaar
  • Sean Hawryluk – Basgitaar
  • Nick Yacyshyn – Drums

Links: