Het Amerikaanse The Body staat bekend als experimenteel duo en heeft zich sinds de oprichting in 1999 al door een heel scala aan muziekstromingen geworsteld. De overeenkomsten tussen al deze werkjes en samenwerkingen sinds het bestaan, is altijd de vrolijkheid die er vanaf druipt. Ook met het nieuwe I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer wordt er niet met die traditie gebroken. Ook hier wordt er wederom naar hartenlust geëxperimenteerd.
Mocht je een gitaarplaat verwachten, dan kom je bedrogen uit. Hoewel gitaar gebruikt wordt is dat meer om diverse soorten noise en drones te creëren. Deze nachtmerries voeren je langs allerhande locaties met uitgestorven fabrieken en desolate landschappen, waarbij de drums een bevreemdende sfeer geven door soms zelfs richting een soort industrial drum & bass te gaan. Alsof dit niet genoeg is, geeft de toevoeging van de vrouwelijke zang een extra wanhopige dimensie aan het geheel, gecombineerd met de schrille krijs van Chip King. En als je dacht dat je langzaam verloren raakte, komt er opeens een sample van een reggea-nummer voorbij als een echo uit een lang vervlogen werkelijkheid. Deze elementen in een blender zorgen voor een filmische, verwarrende en desolate sfeer die al snel bezit van je neemt.
Verwacht echter absoluut geen gemakkelijke plaat, daarvoor moet je niet bij dit bizarre tweetal zijn. Maar experiment dat geen enkele stroming schuwt en waarbij vrolijkheid op geen enkele wijze voorkomt, dat weten ze in ieder geval wel tot een soort kunst te verheffen. Iedereen die zijn metal het liefst zo gestoord en ziek mogelijk wil, is hier aan het goede adres. Een absolute aanrader!
Score: 
87/100
Label:
Thrill Jockey Records, 2018
Tracklisting:
- The Last Form of Loving
- Can Carry No Weight
- Partly Alive
- The West Has Failed
- Nothing Stirs
- Off Script
- An Urn
- Blessed, Alone
- Sickly Heart of Sand
- Ten Times a Day, Every Day, a Stranger
Line-up:
- Chip King – Zang, Gitaar
- Lee Bufferd – Drums
Links: