Graspop Metal Meeting 2016: vrijdag
17 juni 2016, Dessel
Graspop zou dit jaar eerder doorgaan als Moeraspop, toch als we de weersvoorspellingen volgden. De donderdagavondsessie kon ik onmogelijk bijwonen, maar het nieuws van overstroomde parkings en modder op het terrein maakte dat ik toch maar mijn auto aan het station van Mol zette en me per bus naar het festival begaf. Een raad die heel wat festivalgangers duidelijk gevolgd hadden, want vrijdagmiddag waren de bussen reeds nokvol. Gelukkig was het niet al te lang rijden.
Het is de eerste keer dat ik als pers aanwezig ben op Graspop Metal Meeting en ik kom er ook veel te laat achter dat de receptie voor de pers en de ingang van de wei een half uur verwijderd liggen van elkaar. Met spijt in het hart mis ik daarom de set van de heavy doomband Grand Magus, die de nieuwe plaat Sword Songs voorstelt op Graspop. Jammer ook dat Myrkur zo ongelofelijk vroeg speelde deze dag, waardoor zelfs een halve dag vrijaf nemen niet volstaat om tijdig aanwezig te zijn.
Mijn vrijdag op het festivalterrein begint op die manier op vrij aparte wijze met de band Turnstile op de Jupiler Stage. Ik ben meestal niet echt te vinden voor hardcore, maar het viel meteen op dat deze Amerikanen enorm energiek op podium stonden en er ook een behoorlijke menigte aanwezig was op dit kleinere buitenpodium. De muziek was me vrij onbekend, maar vooral de oude Rage Against The Machine-vibe en -vocals nagelden me aan de grond. De zwarte bassist springt als een gek in het rond en zanger Brendan steelt de show met zijn gekke moves en een bom van een stem. Muziek die pure anarchie uitademt, maar het funky aanbrengt. Het is ook eens wat anders om een frontman op een metalfestival de microfoon te zien doorgeven aan de menigte vooraan die uiteraard alle teksten meeschreeuwt. Het past allemaal perfect en mijn dag is meteen op een fijne manier begonnen. Met hardcore dan nog, wie had dat kunnen denken?
Ik trek na afloop van het concert nog even naar de nieuwe Marquee om Fleshgod Apocalypse aan het werk te zien. Ik krijg The Fool en het iets oudere The Forsaking nog te horen en stel vast dat de er toch wel wat schort in deze tent. De mix van de instrumenten op zich is goed, maar dit volume knalt niet. Het is een probleem dat jammer genoeg nog meerdere keren terug zal komen dit weekend. Inhoudelijk was het ongetwijfeld een prima set, maar een band als deze verdient het om met een degelijk geluid de menigte omver te blazen met symfonische death metal. Dat was hier echt niet aan de orde.
Op naar de tweede vreemde eend in de bijt van deze dag: Bad Religion. Het was vijftien jaar geleden dat ik deze heren aan het werk zag en dus nemen we maar een kijkje. Het moet gezegd worden dat de band, ongeacht het slechte geluid op Mainstage 1, hier eigenlijk niet thuishoort, maar wat maakt het uit. Er komt nog genoeg metal op ons af dit weekend, dus duiken we even de oude doos in. Ik herken wel wat nummers van The Process of Belief en vooral 21st Century (Digital Boy) klonk heerlijk nostalgisch. Jammer dat You niet gespeeld werd, dan hadden alle Tony Hawk Pro Skater-liefhebbers ongetwijfeld uit hun dak gegaan. Qua uitstraling betekent deze band uiteraard al lang niets meer. Vooral zanger Greg is een man van middelbare leeftijd waarbij je je afvraagt wat die nog op een podium als dit staat te doen met deze jeugdige punkrocknummers. Het is fijn voor even, dus houd ik het halverwege voor bekeken en begeef ik me naar de Marquee voor het eerste hoogtepunt van Graspop 2016.
Arcturian van het Noorse Arcturus draait al geruime tijd rondjes bij mij thuis. Eén van de grote platen van vorig jaar en op die manier ook een band om naar uit te kijken op Graspop. Aangezien dit de comeback van de band was, had ik ze ook nog nooit live gezien. De mix van het nieuwe avantgardische werk en het oude symfonisch bombastische komt heerlijk uit de verf en verbluft volg ik de zanglijnen van ICS Vortex die zijn aparte clean vocals afwisselt met de donkere vocalen uit het verleden. De band lijkt op sommige momenten wel een symfonisch circus te brengen waarbij gewaagde sprongen gemaakt worden in oudere nummers als The Chaos Path en topper To Thou Who Dwellest In The Night. Nummers uit de jaren negentig, maar op een indrukwekkend manier gebracht. Van de nieuwe plaat kwamen onder andere het heerlijke Crashland en Angst langs. Een bijzonder fijne set en mede door het bombastische en de variatie in deze muziek, viel het iets beter mee in de Marquee. Ongetwijfeld is dit een band die je met zaalshows omver blaast en een onvergetelijke indruk nalaat. Gek genoeg blijft de statische houding van de frontman me wel bij. Hij legt behoorlijk wat emotie in zijn zangstukken (ook in de vrolijkere deuntjes) en geeft me soms zelfs even een Ian Anderson-gevoel. In elk geval hebben de Noren op dit podium duidelijk aangegeven dat iedereen die nieuwe cd maar eens moet aanschaffen en de oude platen nog eens mag afstoffen, want wat is dit toch een geniale band.
Heaven Shall Burn zal nooit mijn ding zijn en Moonspell zag ik dit jaar reeds, dus neem ik de beslissing om na het concert van Arcturus opnieuw de Metal Dome te bezoeken voor het concert van Loudness. Deze Japanners zag of hoorde ik nog nooit aan het werk en dat mag wel eens na een carrière van 35 jaar en een repertoire van om en bij de dertig albums. Te veel om allemaal te gaan beluisteren en wellicht zou ik het ook niet kunnen, want al gauw valt mijn euro als ik de Japanners aan het werk zie. Dit is een verdraaid westers product dat prima in het straatje van NWOBHM past. Fans van Priest, Maiden en Accept worden getrakteerd op muziek die met alle gemak van de wereld gebracht wordt en waar hier en daar een lekker blitse solo bij te pas komt. Een band waar de ervaring van afdruipt, maar ik heb het na Got To Be Strong wel gehad. Het blijft uiteraard wel heerlijk om die gekke Minoru Niihar op het podium te zien staan terwijl hij het beste van zichzelf geeft. Loudness staat hier dus echt wel op zijn plaats vandaag, maar misschien sta ik niet op de juiste plaats.
Uit ervaring weet ik dat ik ook niet op de juiste plaats zou staan bij de heren van Foreigner met hun, naar mijn smaak, veel te melige muziek. Ik las dan maar een kleine backstage eetpauze in waarbij de encore met I Want To Know What Love Is en Hot Blooded mij laat weten dat het tijd is voor Disturbed om te beginnen. Ik miste de band op FortaRock, dus wou ik vandaag toch zeker wat meer inzicht krijgen in de stand van zaken op podium van Draiman en co. Van de nieuwe plaat Immortalized werd niet zo gek veel gebracht vandaag, waardoor de set voor de meesten wel bekend in de oren klinkt. Na opener Ten Thousand Fists brengen de heren The Game van de nieuwe plaat en dan is het een nummer wachten tot het bekende Stupify weerklinkt op de wei. Het geluid is op dit moment aan de linkerzijde van Mainstage 2 wel in orde, dus daarom blijf ik ook enkele nummers kijken naar de prestatie van deze veteranen. De Simon & Garfunkel-cover schiet wat in het verkeerde keelgat en Down With The Sickness laat veel te lang op zich wachten, en bovendien is het tijd voor enkele andere toppers op Graspop. Hoe ik het ook draai of keer, met een goed geluid of niet: Disturbed is een band die mij even wakker schudt tijdens twee of drie bekendere nummers, maar waarbij de rest me echt niet meekrijgt.
Tijd voor een band die ik live echt eens wou zien: Amaranthe. De Metal Dome is aardig gevuld voor deze band rond frontdame Elize. De opkomst van de heren wordt gekoppeld aan een stevig applaus en uiteraard neemt het gejuich nog wat toe als Elize in een pikant pakje het podium betreedt. De band opent meteen met mijn favoriete track Digital World, maar wat is dit een koude douche geworden. De gitaren komen niet door en de zangeres lijkt helemaal niets in haar oortje te ontvangen waardoor haar zanglijn erg ongecontroleerd en scherp klinkt. Het moge duidelijk zijn dat Amaranthe valt of staat met de kwaliteit van het geluid, want met één onhoorbare gitarist lijkt de samenzang van de twee heren en Elize echt nergens op. Na The Nexus houdt deze fan het dan maar voor bekeken. Ik ben echt benieuwd of een zaalshow van deze band wél de moeite waard is.
Tijd voor wat impressies van Dark Funeral dan, een van de bands die ik ook op FortaRock mocht aanschouwen. Deze zomer staat in het teken van de nieuwe cd Where Shadows Forever Reign en bij aankomst hoor ik dan ook het stevige Nail Them To The Cross dat ook weerklonk in Nijmegen. Het verschil met toen is dat de mix van de instrumenten op het podium dit keer wel degelijk staat afgestemd, maar wat is er toch aan de hand met het volume? Ik begeef me tot voor de P.A. en ik kan gewoon rustig een praatje houden met mijn buurman zonder mijn stem te verheffen. Verschrikkelijk dat een band als Dark Funeral, waarbij agressie en kracht de drijfveer vormen, gekoppeld wordt aan deze flauwe decibelregeling. Met My Funeral en titeltrack Where Shadows Forever Reign beëindigen de Zweden hun set, maar een indruk laat het optreden, ondanks de degelijke nieuwe tracks en verdraaid goede nieuwe zanger, jammer genoeg weeral niet na.
Door het onderonsje met Satyr mis ik Megadeth, maar ik vang van de heren backstage wel een glimp op als ze met hun badjas aan naar het artiestendomein gaan. Deze band is nooit mijn ding geweest, dus ben ik er niet rouwig om dat ik dit concert moet missen, maar bij aankomst in de Marquee ben ik wel wat minder tevreden dat ik een groot deel van de set van Apocalyptica heb moeten missen. Is dit werkelijk dezelfde plaats als waar ik Dark Funeral amper een uur geleden in erbarmelijke omstandigheden zag spelen? Het geluid lijkt plots een pak opgekrikt te zijn en blijkbaar zijn de Finse cellisten één van de topattracties dit weekend. De tent staat behoorlijk vol en ik baan mezelf een weg naar voren op House of Chains, dat te vinden is op de laatste full-length Shadowmaker. Dit blijft toch verdraaid knap hoe deze heren opgaan in hun instrument en er de meeste geflipte solo’s weten uit te halen. De bindteksten zijn behoorlijk lang, maar de toegiften maken dat goed. Uiteraard met de nodige Metallica-sing-alongs en met als klap op de vuurpijl die heerlijke Hall of The Mountain King-versie. De Finnen verkondigden dat ze snel terug zouden zijn en dat ze dan nog eens de focus zouden leggen op Metallica-songs. Goed nieuws als je het mij vraagt, ik zou persoonlijk liever naar een stevig Apocalyptica-concert gaan dan naar een Metallica-optreden waar de helft van de setlist verschrikkelijk is (wegens post-Load-tijdperk). Een ding is duidelijk: deze Finnen maken al meteen heel wat foute optredens van vandaag goed.
De ganse wei staat vervolgens vol voor het afscheid van Black Sabbath. Eerlijk is eerlijk, ik sta hier louter omdat ik dit moment niet wil missen en omdat de band zoveel betekend heeft. Ik ben nooit een Sabbath-fan geweest, laat staan een Ozzy-fan, maar ik trachtte die gevoelens even opzij te schuiven voor dit concert. Uiteraard hebben we Ozzy al een aantal keer gehoord voordat de band daadwerkelijk op het podium staat, maar vanaf die heerlijke noten van het nummer Black Sabbath (een nummer dat ik echt wel waardeer) weerklinken, klopt het allemaal perfect. De aparte frontman doet zijn ding en het beeldmateriaal op de achtergrond maakt dat het geheel een lekker oud en wazig sfeertje meekrijgt. Fairies Wear Boots volgt de opener op en het sfeertje zit er lekker in waarbij Tony nog eens laat zien dat hij als gitarist nog niet afgeschreven is. Het publiek deelt duidelijk die mening want hij krijgt nadien een aardig applaus als Ozzy iedereen in de band voorstelt. Enkele nummers van Master of Reality uit ’71 worden gebracht, gevolgd door Snowblind en dan is het tijd voor klassieker War Pigs.
Een lekkere show, maar na N.I.B. keer ik me om en baan ik me rustig een weg naar de uitgang. King Diamond nemen we maar een andere keer mee, want die staat voor de pendelaars veel te laat op het programma. Op de tonen van Iron Man begeef ik me naar de shuttle bus die ik wou nemen voor het einde van dit optreden van Black Sabbath om zo de drukte te ontwijken. Fout geredeneerd, want ik zat nog nooit met zoveel mensen gedurende een tiental minuten op dezelfde bus. Een les voor de volgende festivaldag: zoek met je wagen een plaatsje dichter bij de site en vermijd die overvolle bussen.
Link: