Het is puffen de laatste dag van deze Graspop-editie. De schermen verkondigden de boodschap ook meteen dat het snikheet zou worden, dus kocht ik wat zonnebrandcrème op de metalmarket en begaf ik me vroeg genoeg naar de festivalweide voor opnieuw een lekkere line-up.
Iets vroeger dan op zaterdag beginnen de bands vandaag en in de Metal Dome gebeurt dat met de Britse band Inglorious. Het betreft een vrij jonge hardrockband, maar verdraaid wat klinkt dit catchy en lekker melodisch. Een half gevulde Metal Dome voelde duidelijk hetzelfde en stond lekker te swingen in een reeds behoorlijk warme tent. Er was ook een erg leuk moment waarbij de band te kennen gaf dat er een man in het publiek een bepaalde vraag had voor een meisje en na het ja-woord een nummer aan hen opdroeg. Wie nog op zoek is naar kwalitatieve nieuwe hardrockbands, moest hier echt aanwezig zijn of dit in elk geval eens opzoeken. De heren bezoeken in elk geval heel wat zomerfestivals. (Yves)
Van genres trekken we ons niets aan op Graspop, dus is de volgende halte de Marquee, waar ik een klein half uur van het Nederlandse The Monolith Deathcult te zien krijg. Het is een behoorlijke tijd geleden dat ik de heren nog aan het werk gezien had, maar wat klinkt dit lekker hevig. Death metal, maar met een lekkere flow en heel wat overtuigingskracht gebracht en hoewel de titel van die laatste EP me maar weinig doet, klinkt het nieuwe materiaal van deze heren beregoed. Na twintig minuten word ik aan de Main Stage verwacht, maar dit roept gewoon om een clubshow. (Yves)
De band die ik niet wou missen op de rechtse Main Stage, is het Nederlandse The Charm The Fury. 2017 is het jaar waarin alles gebeurt voor Caroline en haar mannelijke collega’s en dat betekent naast een platendeal bij Nuclear Blast en een nieuwe plaat dus ook een plaats op Graspop en heel wat andere zomerfestivals. Voor mij is het een kennismaking met de live-act en al gauw is duidelijk dat die erg past bij de bandnaam. Caroline springt in het rond als een charmante jongedame en balanceert tussen lieflijke clean vocals en venijnige screams die wat core-getint aanvoelen. Samen met de goed verteerbare grooves en melodische gitaarpartijen klopt het plaatje gewoon en valt de euro waarom dit vijftal bij een groot label heeft kunnen tekenen. Het is hen gegund en ongetwijfeld gaan we hier nog veel van horen. (Yves)
Omdat collega Willem de Britten van Hacktivist gaat uitchecken, richt ik mijn pijlen op de Britten van Memoriam. De band ontstond als eerbetoon aan de overleden drummer van Bolt Thrower en bestaat uit leden van die band en Benediction. Geen wonder dat deze death metal dan ronkt en bonkt als het vergane Bolt Thrower en de fans van het oude met deze hitte makkelijk meekrijgt. Ik bekijk het vanaf de zijkant van de Marquee en mij blijft hetzelfde gevoel als bij Bolt Thrower bij, dat dit namelijk lekker beukt maar wel wat eentonig blijft. Het zal de fans van dit type oldschool death metal worst wezen, los van mijn smaakpapillen was dit een bijzonder stevige voorstelling, met wel even wat technische mankementjes (geen vocalen meer), maar met bakken overtuigingskracht. Wat te verwachten valt van deathmetalveteranen. (Yves)
Omdat ik het kortste stekje had getrokken dus geen Memoriam om mijn zondag mee te starten, maar Hacktivist uit Engeland. De band telt meer zangers (3) dan gitaren (2) en bouwt met een mengeling van rap en metalcore een aardig feestje. Het publiek had er, ondanks het feit dat de zon vol op de Jupiler Stage stond, wel zin in en dankzij de fijne mix van rap, cleane vocals en stevige core-vocalen kreeg Hacktivist de mensen een eerste keer aan het dansen. Hoogtepunt was de Ni**as in Paris-cover. (Willem)
De populairste t-shirts op zondag? Sabaton, Steel Panther en Alestorm. Die laatste ontwikkelde zich van jolige Schotse piratenmetalband tot een partyschip dat draait op LSD. Gewapend met zijn (extreem luide) keytar leidde kapitein Bowes zijn mannen door het enthousiaste publiek. Muzikaal is het niveau op z’n zachtst gezegd twijfelachtig, maar you can’t argue with results. Alestorm pende op korte tijd een indrukwekkende hoeveelheid meezingers en het publiek krijgt er geen genoeg van. Ondanks de toenemende hitte en de sweaty balls van alle mannen in Dessel was dit zeker een van de betere feestjes van het weekend. Ook hier was een cover één van de hoogtepunten: het zeer toepasselijke Hangover van Taio Cruz, gebracht op een akoestische gitaar. (Willem)
Het contrast met The Black Dahlia Murder kon niet groter zijn. De band was één van de weinige gewone beukbands van het weekend en speelde simpelweg een knetterharde set. De temperatuur in de Marquee maakt dat niet iedereen The Black Dahlia Murder aankon, maar goed was het wel. Zoals steeds schooide zanger Trevor Strnad om wiet, maar voor een keertje willen we hem dat wel vergeven. (Willem)
Nadat de heren van Alestorm mijn dag goed gemaakt hadden met hun specifieke ankerliedjes en dikke Mexico-hit, bleef ik nog even staan in de hitte om het Australische Airbourne aan het werk te zien. Twee jaar terug stonden de heren ook op Graspop en na de release van hun vierde langspeler worden ze nogmaals uitgenodigd voor de presentatie van het nieuwe materiaal. Eén ding is zeker: als het AC/DC-schip helemaal gezonken is, dan staan deze heren in de startblokken om die stijl door te zetten. Verdraaid wat rockt deze band en alle aanwezigen zijn meteen mee vanaf de eerste noten van Ready To Rock. Ik geniet met volle teugen, maar net als bij AC/DC is elk lied net als het vorige en is het na vijftig minuten ook meer dan genoeg voor mij. Puur persoonlijk is dat, want deze band heeft hier wel aardig wat fans rondlopen. (Yves)
Dat is nog meer het geval uiteraard bij de heren van Steel Panther, en hoe dat komt wordt meteen duidelijk. Op de planken staat een prima glamrockband en meteen moet gezegd worden dat dit gitaristje verdraaid goed kan musiceren en het geluid bij deze Amerikanen gewoon machtig was. Enkel die show… Wat een dubbel gevoel overkomt me hier. Langs de ene kant is het fijn om eens wat rariteiten op een podium te zien en interactie met het publiek aan te gaan met hier en daar een grap, maar dit leek echt uren te duren. De glam act van deze heren gaat gewoon vijf bruggen te ver, met een bassist die zichzelf nog wat ligt bij te werken met lippenstift op podium en ligt op te scheppen over zijn nieuwe lippen. Daarnaast krijgen we nog eens wat gênante praatjes (‘we zagen Aerosmith backstage’, die dus op Hellfest speelt) en enorm denigrerende opmerkingen naar vrouwen toe, en wringt het vanbinnen wat. Leuk dat we een massa aan tietjes te zien krijgen hoor, maar eigenlijk was dit haast zo erg als die hysterie rond de ‘ad fundum cam’. Kortom: lekkere muziek, maar stuur je dochter hier niet naartoe. (Yves)
Dan liever gewoon goede muziek en een goede show, zonder dat er een hele heisa nodig is. In de Marquee vinden we Graveyard en deze Zweden leveren daar het gevatte antwoord op. De laatste cd Innocence & Decadence wist me te overtuigen van het feit dat dit verdraaid goede muzikanten waren en dat deze zanger uniek is, en live zetten ze dit nog eens in de verf. Deze muziek klinkt zo psychedelisch en jaren ’70 dat ik meermaals het gevoel krijg dat hier een nieuw soort Led Zeppelin staat. Nummers die enerzijds vrij catchy zijn, maar anderzijds zo gelaagd en diepgaand zijn en waarbij je wordt meegenomen op een erg intense, muzikale vibe. Ongetwijfeld behoort deze band tot de top vijf van alle bands die ik hier op Graspop dit weekend zag. (Yves)
Ook luid was het Noorse Kvelertak, dat de voorbije jaren kon overtuigen met een interessante mix van punk, hard rock en black metal (en een uil op het hoofd van zanger Erlend Hjelvik). Helaas hadden de vier gitaristen aanvankelijk moeite om hun stempel te drukken omdat ze overstemd werden door hun collega op het drumstel. Zelfs toen dat werd bijgesteld was het moeilijk om de nuances van Kvelertak goed te vatten. Ook vocaal was het me een tikkeltje te eentonig. Ik snap de hype, maar gezien de temperatuur en het gebrekkige geluid volstond een half uurtje wat mij betreft. (Willem)
Voor Mastodon was het alweer de zevende keer op Graspop. Met Emperor of Sand en voordien Once More ‘Round the Sun onder de arm is dit viertal uitgegroeid tot een grote naam in het genre. Hun optreden werd een festijn voor liefhebbers van overdonderende riffs en gevarieerde solo’s, maar was een beetje te eclectisch naar mijn smaak. De band schreef op de laatste drie platen meerdere hits met veel live-potentieel, maar beperkte zich grotendeels tot het ‘moeilijkere’ gedeelte van haar discografie. Geen Thread Lightly, geen High Road, geen Blood and Thunder. Versta me niet verkeerd, het was een goed optreden, maar op de Main Stage van Graspop had het wat mij betreft een tikkeltje toegankelijker gemogen. (Willem)
Guilty pleasure van Graspop was wat mij betreft de comeback van Evanescence, hoewel ‘pleasure’ hier misschien wat minder op zijn plaats staat. Pure nostalgie kunnen we het alvast noemen en het is duidelijk dat de fans al deze nummers nog steeds met hart en ziel kunnen meezingen. Everybody’s Fool, Going Under, Bring Me To Life en uiteraard My Immortal, het klinkt allemaal alsof het gisteren nog verscheen op MTV en ik stel me behoorlijk wat vragen bij deze comeback en de aanpak van deze band naar de toekomst toe. Goed, de faam is er, maar vinden deze nieuwe songs hun weg wel naar oude en nieuwe generaties? Mij bereikten ze in elk geval niet en op deze momenten is het ook zichtbaar dat Amy Lee eigenlijk vrij onwennig op de planken kan staan en hier en daar moeilijk uit haar woorden geraakt. Hopelijk wordt het wat, die nieuwe plaat later dit jaar. (Yves)
Wat een verschil met de lekkere set die Rob Zombie ons weer presenteert. Ik mis het begin, omdat ik gewoon die track Sorceress van Opeth niet wou missen, maar bij Living Dead Girl ben ik reeds aanwezig. Een set met wat oude nummers van Hellbilly Deluxe en natuurlijk ook met aandacht voor de nieuwe plaat van vorig jaar. Een vette show, goed geluid, maar de ster van dit ensemble blijf ik John 5 vinden. Het is werkelijk ongelofelijk wat voor solo’s deze man uit zijn gitaar krijgt en eigenlijk zijn deze momenten het al waard dat ik Opeth mis. Maar het totaalplaatje klopt ook gewoon, met deze industrial getinte southern rock, bakken attitude en verdraaid getalenteerde muzikanten. Rob stelt niet teleur. (Yves)
Ook Opeth stond al heel vaak op Graspop en komt bovendien jaarlijks naar de AB in Brussel. Mijn verwachtingen waren dan ook niet hoog gespannen voor de zoveelste passage van Akerfelt en de zijnen. De Zweedse formatie groeide wat mij betreft echter uit tot dé verrassing van het festival. De band beperkte zich tot het hardere deel van de catalogus (Ghost of Perdition, Deliverance, Heir Apparent) en beperkte zich tot twee nummers van Sorceress. Akerfelt zelf leek te beseffen dat elk stil moment werd overstemd door Rob Zombie op het hoofdpodium en Opeth hield zijn klassieke bindteksten daarom kort en krachtig. Op zo’n moment kan de band nog steeds betoveren en verpletteren in één en hetzelfde nummer. Een propvolle marquee liet zich gewillig naar de slachtbank leiden. (Willem)
Alvorens we gaan kijken naar de Scorpions, ga ik nog even naar de Metal Dome om het laatste deel van de set van het Zwitserse Gotthard te aanschouwen. Een paar jaar geleden schreef ik een review over de eerste plaat na het ongeval van zanger Steve Lee, met name Firebirth, maar het valt op dat Gotthard nog steeds eer betoont aan de overleden man en dat zichtbaar, hoorbaar en voelbaar maakt tijdens de set. Het zal wel wat met het geloof binnen deze band te maken hebben, maar wat opviel was dat Gotthard een enorm warme band met haar fans heeft opgebouwd. Ik was blij dat ik bij dit clubje fans van het eerste uur mocht staan en kon opgaan in deze enorm warme, melodische hardrocknummers. Werkelijk een band van wereldniveau en een leuke opwarmer voor de Scorpions. (Yves)
Sum 41 had de eer de Jupiler Stage af te sluiten met een heel fout maar nostalgisch feestje. Indrukwekkend hoeveel volk een kijkje kwam nemen, tot ver voorbije de P.A. verzamelde de mensen zich om mee te zingen met In Too Deep, Fat Lip en een erg foute cover van We Will Rock You. Muzikaal was het twijfelachtig, maar een feestje, dat was het zeker. De band weet wat de mensen willen en heeft meer dan genoeg ervaring om een publiek te entertainen. (Willem)
Ik kon het niet laten om een deel van de set van Sum 41 mee te nemen nu ik zo dicht bij de Jupiler Stage stond na het optreden van Gotthard. Enkel was het meteen duidelijk dat Graspop hier ongetwijfeld de grootste fout van het weekend gemaakt had en dat deze heren eigenlijk een plekje op de Main Stage in de namiddag hadden moeten krijgen. Dat was de hoeveelheid volk die hier immers stond te wachten, wat maakte dat de achterste rijen haast niets konden horen van de set. Jammer, maar dan gaan we maar voor de zoveelste keer Scorpions kijken. Wind of Change neem ik nog juist mee en de band is uiteraard weer voorzien van een erg knappe show om Graspop op een goede manier af te sluiten. Lekker lome oldies rock aan het eind van een warme dag, maar wie denkt dat deze veteranen op vlak van energie afgeschreven zijn, heeft het echter verkeerd. Met voormalig Mötorhead-drummer Mikkey Dee in de gelederen is een tribute aan Lemmy op zijn plaats, maar ik had nooit gedacht dat uitgerekend Scorpions hier Overkill zouden gaan brengen. Na een comeback met onder andere Coming Home en Still Loving You sluiten deze heren hun set in stijl af.
Als toetje worden we dan getrakteerd op Sabaton, waarom ook niet. We hebben geen zin om te gaan slapen nu de temperatuur eindelijk goed zit en dus bouwen we een feestje op de zwierige power metal van Brodén en co. Heel wat nummers staan nog in het licht van de vorige release Last Stand, die vorige zomer uitkwam en die de band op een fijne manier geïntegreerd heeft binnen deze spectaculaire en erg visuele show. Neen, deze cheesy synths gaan nooit mijn ding zijn, maar op dit late uur kan ik niet verbergen dat deze catchy power metal enorm goed in de oren klinkt. Attero Dominatus, Primo Victoria en The Art of War zitten er uiteraard bij, maar de aanwezige fans van het eerste uur hoorden ook wat minder alledaagse tracks voor de setlist van deze Zweden. Een fijne afsluiter van een zeer geslaagde Graspop-editie en uiteraard zijn we er volgend jaar weer bij. (Yves)
Foto’s:
Graspop Metal Meeting
Datum en locatie:
18 juni 2017, Boeretang, Dessel
Links: