Na een eerste dag met hoogte- en dieptepunten staat Zware Metalen paraat voor de tweede dag van de Dutch Doom Days in Baroeg. Ook vandaag treffen de redacteuren doom in al zijn glorieuze vormen aan, van het meer traditionele soort tot doodse varianten op het genre. De sfeer blijkt, ondanks het sombere karakter van de muziek, gemoedelijk en mijn vermoeden is dat de nodige katers bijdragen aan de relatieve rust. Speciaal voor vandaag schrijft Vitus-Frank ook een stukje mee, over het debuut van Fvneral Fvkk om precies te zijn.
De laatkomers en mensen die eerst voetbal of Formule 1 willen kijken hebben vette pech, want met Fvneral Fvkk missen ze een relatief nieuwe band met daarin drie leden van Ophis, waaraan bijna alles klopt. De aankleding van de band in religieuze gewaden, de aankondiging van de nummers middels een korte preek om te eindigen met de songtitel, langzame cleane doom en een lijzige zang van zanger Cantor Cinaedicus, die met zijn markante hoofd perfect door kan gaan voor een geschifte priester.
Bijna alles, want het drumwerk komt wat slap en niet al te soepeltjes over. Philipp Kruppa kan het wat dat betreft beter laten bij zingen en gitaarspelen. Neemt niet weg dat je door Fvneral Fvkk meegezogen wordt in de treurnis van de religie en de theatrale voorstelling. Een passend einde van de set komt niet geheel onverwacht middels Fvkking at Fvnerals, waarbij het tempo nog wat verder omlaag gaat. Een prachtig begin van dag twee. (VF)
Uit ons eigen kikkerlandje komt River of Souls waarbij oud-redacteur Mike de drums geselt. De band is qua muziek een vreemde eend in de bijt, aangezien iets langzaam spelen niet gelijk staat aan doom. En zelfs dat langzaam spelen gebeurt niet eens heel erg vaak. In de basis is dit meer de melodeath zoals die destijds uit Göteborg kwam, waarmee direct verklaard wordt waarom dit wat raar voelt op een doom festival.
Dit even terzijde, want de band werkt wel met behoorlijk enthousiasme zijn set af waarbij gezegd moet worden dat deze band nog van het niveau ‘opener’ is, zonder dit negatief te stellen. Bij tijd en wijle zijn de riffs aanstekelijk en ook Mike (Mr Fill) laat zich positief gelden waarbij hij strak de teugels hanteert. Dus mensen, River of Souls is de naam voor uw volgende metalfestival! (WK)
Dan weer terug naar echte doom van een band die na wat omzwervingen via Polen en Oekraïne in Zweden terecht is gekomen. Het gaat hier om Suffer Yourself ,dat dit jaar het tweede album, Ectoplasm, heeft uitgebracht. De merch werd op zaterdagavond al verkocht waardoor er al dingen uitverkocht zijn nog voordat de band een noot heeft gespeeld. Dat blijkt een slimme zet van dit gezelschap, want live kan het niet overtuigen.
Hoezeer de heren en dame ook hun best doen, het feit dat haast de helft van een bandje komt en het geluid niet zo geweldig is, helpt absoluut niet. Een oordeel over de muziek zelf vel ik liever nadat ik de band ook op het album bezig heb gehoord, maar het optreden van vandaag zorgt er nog niet voor dat ik daar direct om loop te springen. (WK)
Dutch Doom Days zou Dutch Doom Days niet zijn als er geen vreemde eend in de bijt bij zou zijn. Dit jaar is die prestigieuze eer aan The Spirit Cabinet, een bende beschonken Nederlanders die hun wortels kunnen herleiden naar de blackmetalscene uit het zuiden des lands. Wat doet The Spirit Cabinet dan op dit festival, vraagt u? Wel, de heren spelen een vorm van heavy metal die duidelijk gedistilleerd is uit het meer traditionele vaatje, het type waar ook doom in zwelgt.
Frontman McRuffkin heeft zelf niet bepaald aan het spraakwater gezeten, maar brengt zijn zangpartijen met des te meer overtuiging. Hij wordt in die overtuiging ondersteund door het gestripte karakter van het optreden, waarbij enkel rook, licht en een enkel leren hesje de toon zetten. Desalniettemin halen de toehoorders hier flink op door, waarschijnlijk door de katers die nog niet helemaal zijn weggewerkt. Een optreden met een even buitenissig als prettig gevoel, als een te grote slok Gordon’s Dry Gin die de slokdarm kietelt. (UT)
Op het verlanglijstje van de organisatie staat de Vlaamse band Marche Funèbre. De death/doom van de Belgen is inmiddels een behoorlijke naam in het wereldje geworden, iets dat ook merkbaar is aan het aantal gegadigden in de zaal. Met een moordend volume wordt door een logge set heen gewerkt, waarbij de heren de concentratie niet laten verslappen.
Hoewel het geluid en de dynamiek in de muziek voor mij wat vlakjes is, mag dat geen schaduw over het optreden werpen: hier staat kwaliteit op het podium. De band heeft dit jaar al een behoorlijk aantal optredens geleverd, een prima promotiemiddel voor de dit jaar verschenen split en EP. In tegenstelling tot een aantal andere bands is het dan ook duidelijk dat we hier te maken hebben met een band die ervaring heeft met het podium. Een sterke presentie met een idioot volume: zo zien we het graag. (UT)
Nog voordat Witchsorrow het podium betreedt, is het al duidelijk dat dit een van de beste optredens gaat worden die we dit weekend gaan zien. Nog nooit heeft Turbo Lover van Judas Priest als introductie van een slecht optreden gediend en ik verwacht dus ook niet dat dit hier het geval zal zijn. De heren en dame komen door de wolken rook het podium op en trappen energiek af met Maleficus en Hexenhammer, de combinatie die ook het dit jaar verschenen Hexenhammer aftrapt. Gelukkig krijgen we een aantal nummers van dit briljante album te horen, zodat menigeen de kans krijgt om dit materiaal ook live te aanschouwen (ondergetekende kon bijvoorbeeld niet naar het optreden in de Little Devil eerder dit jaar).
De set blijkt er een van formaat te zijn, en in een toch redelijk rap tempo krijgen de toehoorders een rits traditionele doomkrakers voorgeschoteld, terwijl de rookmachine overuren maakt. De band heeft er ook duidelijk zin in en komt gefocust over, iets wat de ervaring alleen maar ten goede komt. Witchsorrow levert een meer dan overtuigend optreden en daarmee ook het beste optreden van het weekend. (UT)
De afsluiter van dit weekend is het grote While Heaven Wept, een band met een lange carrière. Die lange loopbaan eindigt voor Nederland hier vanavond in de Baroeg, want volgens de overlevering stopt de band hierna. Je kunt je dan ook voorstellen dat de zaal vanaf de eerste noten volgepakt staat en zindert van verwachting. Door de lange carrière heeft de band voldoende materiaal om uit te putten en besluit dit dan ook te brengen van nieuw naar oud. Hierdoor wordt het publiek dus ook steeds enthousiaster naarmate de show vordert. De band gaat ook steeds beter klinken en hoe groter de hits worden, hoe harder er meegezongen wordt. Als dan uiteindelijk, speciaal voor het publiek in Baroeg, Voice In The Wind wordt ingezet, verandert de zaal spontaan in een soort karaokebar waar de tekst van voor tot achter wordt meegezongen, hetgeen de band zichtbaar aangrijpt.
Even later krijgen we dan ook nog de klassieker Thus With A Kiss I Die, ondanks beweringen dat dit nummer nooit meer gespeeld zou worden, te horen waarmee het feest compleet is. Hierna roept de zaal luidkeels om meer, wat zorgt voor interactie met de gitarist die zegt dat we hiervoor bij de organisatie moeten zijn. Gelukkig weet organisator Pim Blankenstein (inderdaad, o.a. Officium Triste) wat een ieder wil en krijgt de Baroeg haar “nog een liedje!”. Na deze toegift is het dan echt gedaan met While Heaven Wept in Nederland, of misschien toch niet? Bandleider Tom Phillips vraagt wat het publiek wil en laat iedereen daarmee in het ongewisse. Wel is het duidelijk dat de band niet meer in deze reïncarnatie door zal gaan. (WK)
Ook is duidelijk dat deze editie van Dutch Doom Days hiermee ten einde is gekomen. We kunnen absoluut spreken van een geslaagde editie aangezien het jaren geleden is dat ik dit soort bezoekersaantallen heb gezien. Maar met zo’n gevarieerde line-up en verschillende soorten doom was er ook echt voor ieder wat wils. Het was absoluut een geslaagd feestje en we kunnen ons alvast weer gaan verheugen op editie achttien, die hopelijk in 2019 gaat plaatsvinden.
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
25 november 2018, Baroeg, Rotterdam
Link: