De tweede dag van de Dutch Doom Days vat aan met Godenbloed, een jonge band rondom een van de zangers van heidevolk. De stijl verschilt echter enorm als je het vergelijkt met die laatste band, met een brouwsel van post-metal, black metal en doom dat hier ten gehore wordt gebracht. De heren staan op vrij minimalistische wijze op het podium, wat zeker past bij de muziek, hoewel er ook wat puntjes van kritiek zijn.
Het feit dat zanger Lars Vogel de enige is die in stijl optreedt, spreekt boekdelen voor de atmosfeer die overheerst bij dit optreden. Het voelt wat onwennig aan en dat uit zich zeker ook in de muziek. De blauwdruk van de uitbouwende nummers mag er zeker zijn, maar het rigide vasthouden aan structuren en, in mindere mate, clichés uit het genre, maakt dat het optreden niet altijd even geïnspireerd overkomt. Desalniettemin is sprake van een band met potentie. (UT)
De volgende band vandaag, is een band die al aanzienlijke tijd bezig is, maar toch altijd redelijk onder de radar heeft gevlogen. Het Roemeense Abigail speelt melodieuze death/doom, van het soort dat bij vlagen sterk doet denken aan de Engelse grootheden. Het is duidelijk dat de band al even bezig is, maar dat is niet overal even duidelijk, want waar het spel strak is, is de interactie met het publiek wat moeizaam, al is dat misschien te wijten aan de taalbarrière.
Zelf ben ik wat minder te porren voor deze muziek, maar de respons vanuit het publiek is dik in orde. Subjectief gezien vind ik het geheel wat stoffig aandoen, maar goed, met mijn muzieksmaak mag ik niet degene zijn om daarover te klagen. De mistige ambiance wordt goed overgebracht op het publiek en op die manier is de set toch eigenlijk vrij snel voorbij. Mooi hoogtepunt is de herdenking van de slachtoffers van de brand in Colectiv, de nachtclub in Bukarest, waar de band wat vrienden heeft verloren. (UT)
De band om dit op te volgen, is Death the Leveller, dat Hour of 13 komt vervangen. Even was het ook voor deze band afwachten of er gespeeld ging worden, aangezien het overlijden van de vader van de drummer plaatsvond op de dag voor het optreden. Voor de rest van de band was afzeggen geen optie en het gebrek van een drummer werd op nette wijze opgelost. De drumtracks van het studiowerk werden geïsoleerd en zo was er toch een warm klinkende drumpartij aanwezig. Het optreden werd ritmisch gezien wat minder dynamisch, maar dat mag niet baten, zeker niet als je de aanwezigheid van de band in acht neemt.
Want aanwezig zijn de heren zonder enige twijfel: het publiek wordt continu betrokken bij de show, maar ook de kunde om volledig op te gaan in de muziek is bij deze band aanwezig. Misschien heeft het ontbreken van een drummer er mee te maken, want je zou het als toeschouwer bijna vergeten. In ieder geval laat Death the Leveller zien meer dan voldoende ervaring te hebben om dit gemis op te vangen. (UT)
De laatste band die ik zal recenseren tijdens deze editie van de Dutch Doom Days, is het Duitse Lone Wanderer. Funeral doom is wat de klok slaat, met een gigantische bak met atmosfeer. Die atmosfeer komt er ook wel uit, dat is het punt niet. Het punt dat trage muziek stukken lastiger te spelen is dan snelle muziek, doet zich wel aan; de band lijkt er een handje van te hebben langs elkaar te spelen, zeker gedurende de tweede helft van de set. Tel hierbij op dat de opening van de set de nodige energie mist en dan valt de eindscore een beetje tegen.
Jammer, want het vorig jaar uitgebrachte The Majesty of Loss is nog steeds een plaat van formaat, zeker als je de leeftijd van de band in beschouwing neemt. Het feit dat er niet volledig recht kan worden gedaan aan bijvoorbeeld het titelnummer, waarmee wordt afgesloten, is dan ook oprecht jammer. Suggestie voor de organisatie is dat de heren het volgend jaar nog eens over mogen komen doen, want de kwaliteit van de muziek blijft toch wel schijnen. (UT)
Het grootste deel van dit geweldige weekend ligt alweer achter ons, maar we hebben nog wat leuks in het vooruitzicht. Nu is het tijd voor de Belgen van Hooded Priest, waarbij de bandnaam het uiterlijk van de zanger verraad. Zoals gebruikelijk komt de grijs bebaarde man op met een pij en een waanzinnige blik. Met deze blik probeert hij zijn publiek te hypnotiseren, maar de muziek is al voldoende.
Vooraan wordt driftig met de hoofden geschud op een mix van oud en nieuw werk van de band. Later blijkt dat de zanger vandaag toch vooral erg blij is dat zijn zoon is komen kijken. Tegen het einde van het optreden gaat hij die dan nog even gaat omhelzen, om vervolgens zijn meest trouwe fans vooraan te trakteren op een biertje.(WK)
Dan mag de grote publiekstrekker aantreden, Saturnus. De band heeft gewisseld in het schema met de plaats van Clouds, maar de toeloop is er niet minder om. De zaal is nu echt goed gevuld om deze heren, die toch al geruime tijd weinig van zich hebben laten horen, aan het werk te zien. De melodieuze doom/death gaat er bij de toehoorders in als zoete koek en de nadruk ligt vandaag toch op de melodieuze solo’s die er nagenoeg elk nummer uitgeperst worden. Er stond al voor ruim zeventig minuten op het schema, maar de band weet dit zelfs nog wat op te rekken, onder andere door een nieuw nummer te spelen.
Dit was zelfs voor zanger Thomas A.G. Jensen even teveel, waarop hij van het podium stormde om even de toiletten op te zoeken. Ook hier werd de kans gegrepen om het uitstekende soleerwerk wat uit te breiden en de uiteindelijke speeltijd naar bijna tachtig minuten te trekken, waardoor het publiek gekregen heeft waar ze voor kwam, een uitstekend optreden van een band in vorm. (WK)
Clouds mag op papier als afsluiter aantreden, maar qua publiek blijft dit bijzondere gezelschap helaas wat achter op haar voorganger. Dit is een optreden waar ik na de release van twee uitstekende albums naar heb uitgekeken en het gezelschap weet gelijk de aandacht te grijpen met het emotionele You Went So Silent.
Ook Pim van Officium Triste komt nog voorbij op Driftwood, hoewel hij wat minder bij stem lijkt vandaag. De zangeres die vandaag meedoet, is daarentegen wel zeer goed bij stem en dat nummer weet je perfect bij de keel te grijpen, precies zoals je van deze band ook verwacht.
Zo weet ook Clouds een uitstekend optreden neer te zetten, maar wat verwacht je ook van dit internationale gezelschap van topmuzikanten? Zo kunnen we wel stellen dat ook deze zestiende editie van Dutch Doom Days een succes was, ondanks de vele tegenslagen die de organisatie door afzeggingen te verwerken kreeg. De zaterdag miste misschien een tweede grote naam in het genre, maar dat werd gecompenseerd met de overvloed aan gezelligheid en betrokkenheid van de organisatie en het personeel. (WK)
Foto’s:
- Vitus Frank
Datum en locatie:
- 29 oktober 2017, Baroeg te Rotterdam
Links: