Dokk’em Open Air, 12 Augustus, Raard
Tekst: Gurbe van der Wal, Remi Peterse
Foto’s: Gurbe van der Wal
Midden in de Friese weilanden is een stuk land omheind door hekken. Op dat stukje land wordt voor de derde keer een metalfeest georganiseerd. Dokkum Open Air is een relatief klein metal festival met qua programmering een brede opzet. Het is een bij uitstek vriendelijk en gemoedelijk festival waar jong en oud zich weet te vermaken. Veel kinderen mochten met pap en/of mam mee en veel jongeren uit de omgeving trokken hun zwartste kloffie aan voor de gelegenheid. Alles verloopt gemoedelijk, maar wel strak georganiseerd. Dankzij de inzet van een enthousiaste groep vrijwilligers wordt dit tweejaarlijkse festival nu voor de derde keer gehouden. Nu maar hopen dat er een vervolg komt.
Het begin was weinig veelbelovend. Toen de eerste band begon te spelen om 12.30 uur, begon het direct te regenen en de weersverwachting voorspelde niet veel goeds. Een handjevol liefhebbers stond te schuilen in de speciaal daarvoor opgezette tent. Met de eerste, totaal verregende, editie in het achterhoofd kijken we wat om ons heen. Spijtig voor de eerste band, een lokale band die een voorronde gewonnen heeft om hier te mogen staan. Ze krijgen de boel maar moeilijk op gang. Maar de regen stopt om pas laat in de avond terug te komen en het terrein loopt aardig vol. De metalmarkt wordt geopend en de enige kraam komt onder het plastic vandaan en de snackkar doet goede zaken. Het wordt reuze gezellig. Het publiek blijft een beetje tam reageren en dat vinden niet alle artiesten leuk. Pas veel later komt daar wat verandering in. Het geluid is vanaf de eerste toon prima in orde, op wat schoonheidsfoutjes hier en daar na en ook de ombouw van band naar band verloopt vlotjes en zo loopt het hele festival mooi op schema.
Zoals gezegd was de muziek voor elk wat wils en dat houdt dan ook weer in dat je als bezoeker niet alle bands even leuk vind. Maar goed, laten we de bands maar eens gaan beschrijven………[Remi]
Greyline
Aan Greyline, die door winnen van de voorrondewedstijd hun plaatsje op de bill hebben veroverd, de eer om de aftrap op Dokk’em Open Air te maken. Deze band kende ik alleen van naam, ik had dan ook weinig idee van wat ik moest verwachten van deze band. Hun set bestond uit drukke, neurotische nummers waarbij de naam Converge me te binnen schoot. Deze muziek viel me absoluut niet tegen, en dankzij het enthousiasme van de band en de moddervette sound, kwamen deze heren erg sterk op me over. Jammer dat er op enkele fotografen na nog niemand richting podium durfde te gaan. Maar dat lag dus zeker niet aan Greyline, die voor de volle 100% wisten te overtuigen. [Gurbe]
Xystus
Het zuiden des lands wordt vertegenwoordigd door de band Xystus. Naar power metal riekende sfeervolle, klassieke heavy metal. De vijf mannen spelen enthousiast en het geluid doet wat Duits aan. Instrumentaal is alles dik in orde en de zanger klinkt helder. Ze spelen een set met nummers van de twee cd’s die de band gemaakt heeft, waaronder Mystified en My Saviour van de nieuwste cd. Met het instrumentale gedeelte weet men het publiek zeker te imponeren. Persoonlijk vind ik het, zeker live, wat jammer dat het tempo en volume van de band steeds wordt terug genomen, wanneer de zanger inzet. Een muzikaal patroon, dat de band steeds gebruikt, maar wat er voor zorgt dat de aandacht van het publiek zo hier en daar verslapt. En dat terwijl de zang toch zeker niet slecht is en de band in zijn geheel al helemaal niet. Leuk optreden al met al, ondanks dat de cover van het housenummer Rainbow toch wat voor een anti-climax zorgde. [Remi]
Visions of Atlantis
Visions of Atlantis zijn er helemaal voor uit Oostenrijk gekomen. Voor mij hadden ze die moeite niet hoeven doen. Met afstand de slechtste band van de dag, tenminste dat vind ik. Een zeer smakelijk ogende zangeres met een mooi lijf en mooie bewegingen (carriere als paaldanseres misgelopen volgens Gurbe…) en opera-achtige stem. Waarom ze daarnaast ook nog eens een zanger met cleane zang in dienst hebben, ontgaat me een beetje De man klinkt voor geen meter, in ieder geval vandaag. De muziek is clichematig en bombastisch, maar wat vervelender is ook saai en sfeerloos. Een mengelmoes van gothic en hardrock die absoluut niet werkt. Het publiek wordt er stil van. Ik heb intussen de broodjes uit de auto gehaald voor een vervroegde lunchbreak. Typisch geval uit de rubriek jammer en helaas. [Remi]
Thanatos
In tegenstelling tot veel andere festivals in Nederland en omliggende landen, stond op Dokk’em Open Air slechts één death metal band. Ons eigen Neerlandsche Thanatos vertegenwoordigde dit genre op de Friese kleigronden. De Rotterdamse formatie deed hun best om de aanwezige death metal fans te vermaken met een bloemlezing uit hun discografie. Knalhard gingen de heren van start met Beyond Terror en Angelic Encounters, waarna men een duik in het verleden deed met Outwards of the Inwards, welke afkomstig is van hun debuutalbum Emerging From the Netherworlds welke in 1990 is verschenen. Hierna ging men verder met het nummer Lambs to the Slaughter, een nummer wat over boerderijdieren gaat. Paarden, koeien, schapenneukers…..Voor het nummer Into the crypts of Rays, van het onlangs gereincarneerde Celtic Frost lag frontman Stephan zijn scheurhout even aan de kant, om vervolgens een lekkere uitvoering van dit nummer ten gehore te brengen. Als je dan weer verder gaat met een nummer waarbij een tweede gitaarpartij wel weer noodzakelijk is, is het dan wel verstandig om de versterker ook weer aan te zetten. Het publiek, en ook de band zelf, zagen gelukkig de humor van dit foutje wel in. Na onder andere nog Dawn of the Dead en March of the Infidels te hebben gespeeld, nam Thanatos afscheid middels And Jesus Wept. [Gurbe]
After All
Door het uitvallen van Trail of Tears was er plotseling een open plek in het programma. Die werd opgevuld door de Belgische old school thrash band After All. Een sympathiek gezelschap, al vele jaren actief, dat babbelend en musicerend de toeschouwers op de inmiddels aardig gevulde festivalweide weet te vermaken. Het was met Visions of Atlantis wat mat en stil geworden. Thanatos deed zijn uiterste best om de boel een beetje los te krijgen en After All ging daarmee door. Stevige muziek, strak en pittig gespeeld en prima qua geluid en uitstraling. Een strakke set wordt gespeeld met op de setlist o.a. Frozen Skin, Beneath the Flesh, Thrown to the Devil en (you are not) Forgotten. Als het strak gespeeld wordt, het geluid goed afgesteld, de instrumenten goed te onderscheiden en de individuele instrumentalisten lekker in vorm, dan is deze muziek perfect voor een festival als dit. Ik heb in ieder geval plezier gehad en een groot deel van het publiek ook, volgens mij. [Remi]
Wizard
Na de strakke thrash van After All was het tijd om alle heavy metal clichés van stal te halen. Het Duitse Wizard was van plan er een waar metalfeest van te maken, en wat mij betreft is de band hier glansrijk in geslaagd. Zanger Sven probeerde in zijn gebrekkige Nederlands (spoedcursus backstage??) nummers als Hall of Odin en Fire and Blood aan te kondigen, wat natuurlijk met luid gejuich werd ontvangen. Mooie actie was ook het tevoorschijn toveren van een koelbox, waarna de nodige whiskey/cola mixjes werden uitgedeeld aan de voorste rijen van de headbangers. Het uitdelen van de drankjes was echter niet noodzakelijk om de mensen vooraan te houden, de lekkere authentieke heavy metal zorgde daar wel voor. Aan de talrijk aanwezige met patches bedekte spijkerjasjes was duidelijk te zien dat er veel liefhebbers van deze stijl aanwezig waren. Deze doelgroep was dan vooraan ook dik vertegenwoordigd tijdens nummers als Circle of Steel, Warriors of the Night en Betrayal. Ook ondergetekende heeft er in Wizard weer een bandje bij welke nader onderzoek mag verwachten. Helaas komt aan alle moois een eind, dus ook aan Wizard. Er werd nog wel van de mensen verwacht om bij Defenders of Metal flink mee te schreeuwen, zodat “de omi’s en opi’s wakker liggen in their beds..”. Prachtige live band! [Gurbe]
Autumn
Tijd voor een bijna thuiswedstrijd. De Groningse gothic metal band Autumn wilde graag in Dokkum spelen. Zo graag dat gitarist Jens een dagje heen en weer vloog tussen vakantiebestemming Zweden en Nederland en er voor dit optreden een inval bassist gevonden werd. Natuurlijk ziet de band er goed uit en dat geldt natuurlijk vooral voor voorvrouw Nienke. De band moet het vooral hebben van de sfeer, die ze in de muziek weten te leggen en het dragende en herkenbare stemgeluid van Nienke. Vandaag kiezen ze voor een setlist met veel nieuw, nog niet uitgebracht materiaal. Persoonlijk vind ik dat een beetje jammer. De nummers missen een beetje de sfeer en variatie van die oudere nummers. The Coven en Silent Madness zijn daar prima voorbeelden van en de stemming komt er goed in. Nieuwe nummers zoals (als ik het allemaal goed verstaan heb) Angel of Desire en Lost worden enthousiast gespeeld, maar hebben net niet dat kleine beetje extra, dat de oudere nummers wel hebben. Vooral het jonge, vrouwelijke gedeelte van het publiek geniet met volle teugen, maar ook de rest van het publiek vermaakt zich wel met deze muziek en de babbels van de zangeres.leuk optreden al met al. [Remi]
Blitzkrieg
Het boegbeeld van de klassieke hardrock/heavy metal, zo mag je Blitzkrieg inmiddels wel noemen. Leuk dat ze vandaag binnen stormen in Friesland. Van het begin af aan gaat het publiek heftig los. Bij het begin van het optreden sta ik redelijk voorin, maar door al het wilde gepit, vlucht ik al snel wat verder naar achteren. Blitzkrieg is al actief sinds 1980 en al net zolang is zanger/ voorman Brian Ross er bij. Bij zijn favorieten staan Ozzy Osbourne en Alice Cooper en met zijn podium outfit, act, uitstraling en sound (en ook zijn ouwe kop trouwens..) lijkt hij daar ook op. Zelfs zijn geluid doet soms zelfs aan beide grootmeesters denken. Dat de band na zesentwintig jaar nog steeds enthousiast op het podium weet te staan en het publiek waar voor het geld weet te leveren is iets wat te waarderen valt. En ook met de kwaliteit van het spel is helemaal niks mis.De vijf Britten spelen de boel totaal en helemaal plat. Brian is goed bij stem, de gitaren gillen ouderwets lekker en de drums ramt er lekker op los. Natuurlijk niet zo gek voor een band die bijvoorbeeld door Metallica als een van hun belangrijkste inspiratiebronnen wordt genoemd ( door hen zijn zelfs covers van Blitzkrieg nummers opgenomen) Vanavond herkende ik in de setlist o.a. Burned Flesh, I’m not Insane, Unholy Trinity en Dark City. Voor mij in ieder geval het hoogtepunt van de dag en een absoluut ijzersterk (of moet ik metalsterk zeggen in dit geval?) optreden van dit Engelse bejaardenhuis. Die kunnen nog wel een jaar of tien door op deze manier. [Remi]
Primal Fear
In Primal Fear heeft de organisatie van Dokk’em Open Air het wederom voor elkaar gekregen om een headliner van formaat voor dit oergezellige festival te strikken. Deze geoliede heavy metal machine zorgde er samen met Wizard voor dat er weer een Duitse bezetting plaatsvond op Nederlandse gronden. Geen tanks en panzerfausten deze keer, maar een stel sterke metalsongs. Vanaf de eerste nummers was meteen erg duidelijk dat Primal Fear qua decibels het meest rijkelijk was bedeeld. Zonder oordoppen was het nu niet meer verstandig om je in de buurt van de speakers te bevinden. Niet erg, want metal moet knallen toch? En dat deed het deze avond dan ook zeker. Nuclear Fire, Seven Seals en Angel in Black kwamen uitstekend uit de verf. Het was erg duidelijk dat Primal Fear bestaat uit een aantal uitstekend op elkaar ingewerkte en ervaren muzikanten bestaat, die naast nieuwere nummers ook de oude tijden deden herleven, door maar liefst drie nummers achtereenvolgens van het debuut Primal Fear te spelen. Chainbreaker, Batallions of Hate en Running in de Dust hebben nog niks aan kracht ingeleverd en dreunden retestrak uit de speakers. Hierna werd middels Diabolus iets gas teruggenomen. OPvallend was dat Mat Sinner ook zo nu endan wat (achtergrond)vocalen verzorgde. Op hun studiowerk is dit me nooit eerder opgevallen. Zoals het een echte ware heavy metal band betaamd, kregen we ook weer eens een onvervalste drumsolo voorgeschoteld. Heerlijk. Laatste nummer van de reguliere set was een ware verklaring van liefde aan de metal middels Metal is Forever. Daarna kwam Primal Fear nog met drie toegiften, ditmaal zonder het “verplichte verstoppertje spelen achter de gordijnen”. De band bleef gewoon aanwezig op het podium en na Evil Spell en de Judas Priest cover Metal Gods was het feest helaas toch echt afgelopen. De organisatie heeft met Primal Fear een goede keuze gemaakt. Prima headliner!![Gurbe]
Aan het eind van de dag kijken we, met dank aan al die mensen die dat mogelijk maakten, terug op een zeer geslaagde dag. Om nog even te laten zien hoe leuk het allemaal was, hieronder nog wat foto’s die Gurbe in de loop van de dag gemaakt heeft. [Remi]
Links: