Na twee edities leek CityRock op het punt te staan de handdoek in de ring te gooien. Dit jaar is er echter toch een derde editie en dan gelijk maar twee dagen. De eerste dag wordt gebruikt voor de meer alternatieve kant van de rock terwijl de tweede dag zich vooral richt op de meer klassieke variant. Ik bezocht de zaterdag waarbij ik vooral uitkeek naar Queensrÿche. Omdat je als verslaggever soms ook nog wel andere dingen te doen hebt, heb ik de eerste drie bands overgeslagen. Black-Bone, Helhorse en De Hunekop hebben dus geen verdere vermelding dan deze.
DeWolff brengt een zeer strak gespeelde set ten gehore waarbij goed duidelijk is waarom de band op de “classic rock”-dag geboekt staat. De met blues doordrenkte rock klinkt alsof ze zo uit de jaren zeventig afkomstig is. Het is echter niet het soort muziek dat het aanwezige publiek massaal mee krijgt. Meer geschikt is het om even te gaan zitten in de zon en gewoon te genieten van de psychedelische klanken die over het terrein trekken. Zanger Pablo van de Poel meldt dat hij last heeft van zijn rug, maar daar is niks van te merken. Dit trio is misschien ietwat voorspelbaar, maar wel erg kundig in zijn optreden.
Kadavar is de volgende band die het podium betreedt. Het Berlijnse trio had misschien beter gepast bij de alternatieve rock van de vorige dag. De band valt nagenoeg niet in de smaak bij het aanwezige publiek en behalve door de muziek heeft dat ook te maken met het geluid. Kadavar klinkt vandaag erg slecht. Een grote muur van distortie gecombineerd met een band die zijn best doet om maar zo hard mogelijk te klinken waardoor alles wat de band ten gehore brengt klinkt als dezelfde bak herrie.
De beurt dan aan de legendarische Adje Vandenberg en zijn Moonkings. Om de een of andere reden is het in 2014 verschenen album van de heren nooit echt goed doorgebroken bij mij. Ik weet van het bestaan en heb het wel eens beluisterd maar eigenlijk heeft het nooit echt een kans gekregen. Na vanavond gaat dat absoluut veranderen. WOW! Wat een zanger is Jan Hoving. Natuurlijk heeft hij veel weg van David Coverdale, maar ook Robert Plant hoor ik terug in zijn zang. Nummers van het eigen album worden goed ontvangen door het publiek, maar dat gaat goed los als Whitesnakes Judgement Day en natuurlijk Here I Go Again gespeeld worden. Ook Burning Heart mag niet ontbreken vandaag waarbij er vanaf de eerste, herkenbare noten kippenvel verschijnt op mijn armen. Als afsluiter krijgen we nog even All Right Now van The Free voorgeschoteld. Mocht er een iemand in het publiek nog niet overtuigd zijn geweest van dit optreden, is diegene nu zeker overtuigd! Was dit een perfect optreden? Absoluut niet. Hier en daar werden wat kleine foutjes gemaakt. De passie en vakkundigheid straalde echter van dit optreden af.
De band dan waarvoor ik gekomen ben. Queensrÿche. Ik was zeer te spreken over Condition Hüman, het laatste album van de Amerikaanse heren en was dus ook erg benieuwd of zanger Todd La Torre zich live staande zou weten te houden met het oudere werk van de band. Begonnen wordt met het nummer Guardian van het laatste album. Dit zal tevens het enige nieuwe werk zijn dat we vandaag te horen krijgen. Vanaf de titelloze EP tot en met Empire zijn alle albums vertegenwoordigd vanavond. Geoff Tate wordt nergens gemist want een nummer als Take Hold Of The Flame klinkt live bijna net als op het album. De hoge uithalen worden met ogenschijnlijk gemak door La Torre gezongen. Wat echter wel opvallend is, is dat de gitaarstukken die vroeger door Chris DeGarmo gespeeld werden, nu door Michael Wilton gespeeld worden waar het logischer lijkt dat de vervanger van DeGarmo, Parker Lundgren, deze voor zijn rekening zou nemen. Bassist Eddie Jackson lijkt geïrriteerd op het podium te staan, maar dat zou goed zijn standaard uitdrukking kunnen zijn want redenen om geïrriteerd te wezen zijn er eigenlijk niet. De hele set verloopt soepel en Queensrÿche klinkt gewoon erg goed live.
De combinatie van regen en de muziek van Mothers Finest, die wat mij betreft ietwat misplaats is na het geweldige optreden van Queensrÿche, doet besluiten om huiswaarts te keren en Uriah Heep zodoende over te slaan. CityRock heeft mij nog niet helemaal weten te overtuigen. Moonkings en Queensrÿche waren super maar de rest van de line-up heeft mij stukken minder kunnen bekoren. Vooral de funk van Mothers Finest had wat mij betreft achterwege kunnen blijven. De locatie op zich was prima voor een dergelijk festival, alleen hadden de damestoiletten iets dichterbij mogen staan en de markt had wel iets uitgebreider mogen zijn. Maar goed, er zijn genoeg aanknooppunten te vinden om in de toekomst hier een heel leuk festival van te maken.
Datum en locatie:
3 September 2016; Leeuwarden
Links: