Arnhem Metal Meeting III – 9 December 2006
Musis Sacrum
De organisatie van de Arnhem Metal Meeting heeft het voor elkaar gekregen om binnen beperkte tijd uit te groeien tot een festival van formaat. Ook deze editie wist men weer een line up neer te zetten om van te likkebaarden. Zoals vanzelfsprekend liepen er ook een aantal Zware Metalen redactieleden rond, om naast het genieten van bier en het bijpraten met bekenden, ook nog een sfeerverslag in elkaar te draaien. Voor de tekst waren Andreas Jongeneel, Gurbe van der Wal, Renée van der Ster en ondergetekende verantwoordelijk. Zo was Renée er tevens voor de foto’s, samen met Eugène Straver en Vincent Kroese.
Het spits werd deze keer afgebeten door de Nederlandse band Thronar in de van Wijnen stage. Meteen een band voor me waar ik nieuwsgierig naar was, want ik had veel positieve geluiden gehoord over de nog vrij jonge band. Nadat ik dan ook eindelijk mijn jas af had gegeven bij de garderobe klonken de eerste klanken al uit de zaal en was het tijd om mij de trap af te haasten. De set bracht natuurlijk voornamelijk nummers van de cd For Death and Glory, want dat is tot nu toe naast een demo de enige release geweest. Zo kwam bijvoorbeeld het nummer To kill and be king voorbij van bovengenoemde cd. Ook hoorde ik een aankondiging van een nummer getiteld Eating The Enemy. Hoewel ik me achteraf niet meer kan herinneren of ik het nou goed verstaan had kan me nog wel herinneren dat het nummer erg goed klonk. Ik vond sowieso dat Thronar erg overtuigend overkwam, hoewel de nummers niet altijd even origineel klonken vond ik het een prima opener. Het optreden werd afgesloten met een grappige cover van Highway to Hell waarna ik helemaal opgewarmd was voor een dagje herrie. [Joris]
Nou was het lekker verwarrend, nog Highway to Hell neuriënd vertrok ik naar de NUON zaal om te kijken naar Flesh Made Sin. Nou klonk het al niet naar thrash, maar toch weet je het maar nooit. Aangezien ik de muziek van Flesh Made Sin noch Aeternus kende, was het gissen naar welke band het was. Helaas was het geluid in de zaal alleen maar te vergelijken met twee stofzuiger op je oren zetten met drum erdoorheen. Echt bagger dus, niks herkenbaars om te ontdekken welke band het nou was. Na drie nummers ruis had ik het wel gezien en ging ik maar muntjes en bier halen, waar mij onderweg verteld werd dat het Aeternus was wat mijn oren teisterde. Het geluid verpestte het grondig voor de band die toch wel lekker aan het spelen was, met hier en daar wat headbangers vooraan. Zij genoten meer dan ik in ieder geval. [Andreas]
Samen met Anathema was Ancient Rites één van de bands waar ik het meest naar uitkeek deze dag. Al sinds de eerste demo weet Ancient Rites mij steeds weer te boeien. Ook vandaag wisten de heren, ondanks het bij tijd en wijle bar slechte geluid (de gitaar van Erik was op de linkerkant soms totaal niet te horen..), mij weer volledig te overtuigen. Vanaf opener Crusade was het een feest van herkenning. De nadruk lag vooral op de laatste geniale langspeler Rvbicon waarvan we onder andere Mithras, Invictus en het titelnummer te horen kregen. Dim Carcosa werd ook niet overgeslagen. Hiervan werd de kraker And the Horns Called for War gespeeld. In afsluiter Fatherland stelde Günther zijn vaderlandsliefde nog even tentoon door met een Vlaamse vlag, afkomstig uit het publiek, rond te zwaaien. Voor mij absoluut één van de hoogtepunten van de dag. [Gurbe]
De Tilburgse heren van Flesh Made Sin zijn, geheel terecht, inmiddels geen onbekenden in het land! Na drie veelbelovende demo’s bracht de band in 2004 hun debuut, getiteld Dawn Of The Stillborn, uit waarmee zij een hoop liefhebbers van death-thrash wisten te overtuigen. Het is al enige tijd verdacht stil rond het gezelschap. Dat is ook niet vreemd, want Flesh Made Sin werkt momenteel namelijk aan de opvolger hiervan. Tijdens de heerlijke show, waar het geluid helaas tegen zat, werd ons alvast de titel verklapt: The Aftermath Of Amen zal binnenkort een feit worden! De vier enthousiastelingen hebben hier op de vroege middag weer even goed laten zien wat zij waard zijn en maakten ondergetekende wel héél nieuwsgierig naar die nieuwe plaat! Ik vraag me zelfs bijna af of dit een gemeen lokkertje is geweest: Veel hiervan liet de band namelijk nog niet live horen. Ik meen een halve titel te hebben opgevangen.. iets met demons.. Enfin, we zullen er snel achterkomen. Voor diegenen, die bekend zijn met het repertoire van de band, was Your Blood Is Mine weer een reden om het dak er af te blazen. En is het niet geweldig als je als willekeurig meeschreeuwende metalhead in het publiek door bassist Marc wordt gecomplimenteerd over je grunt..? Ik denk dat we er in Nederland nog steeds tamelijk trots op mogen zijn dat we door onder andere dit gezelschap worden vertegenwoordigd! [Renée]
Door ziekte van collega Robert kreeg ik op het laatste moment Melechesh toegewezen. Een band waar ik niet echt bekend mee was. Ik wist niet veel meer dan dat de band met Israëlische en Nederlandse bandleden net een nieuw album uitgebracht hebben getiteld Emissaries en het optreden een speciale zou zijn. Speciaal ja, want het was het allereerste optreden van de band in Nederland. Een ideale mogelijkheid dus voor me om een eerste ervaring met deze band op te doen. Het eerste wat mij opviel toen ik de Nuon zaal binnen kwam was dat ik nog geen oordoppen in had gedaan. Jammer toch dat de akoestiek van de zaal zo erbarmelijk is, vooral achterin galmde het vreselijk. Gelukkig wist de band een aardig positieve indruk op me te maken. De muziek stak goed in elkaar en de drums klonken lekker speels. Helaas de vocalen vond ik niet echt iets om over naar huis te schrijven. Wat me vooral opviel aan Melechesh is dat ieder nummer indrukwekkend startte, maar na verloop van tijd toch weer een beetje inzakte. Het gespeelde nummer Apkallu Counsel was hier een goed voorbeeld van. Maar dat leek het publiek niet te deren en ik moet misschien ook minder zeuren, want het publiek leek van begin tot eind enorm te genieten van de band en Melechesh maakte een goede indruk. [Joris]
Na Melechesh was het voor mij tijd om naar de D&T stage te verhuizen waar Antaeus zijn allerlaatste optreden ooit zou gaan geven. De band gaat het bijltje erbij neerleggen nu ze ook net hun laatste album getiteld Blood Libels uitgebracht hebben. Zodra de band de eerste noten begon te spelen werd mij helemaal duidelijk waarom Antaeus er een punt achter zet. De band stond zonder enige motivatie te spelen en vooral één van de gitaristen stond er echt als een zoutzak bij, alsof hij liever thuis op de bank zat. Gelukkig was het het publiek nog om dit gegeven teniet te doen. Het begon met een of andere snuiter die vooraan in het publiek stond en tot in den treure een omgekeerd kruis voor het gezicht van frontman Mkm stond te zwaaien, wat er erg lachwekkend uitzag. Tegen het einde van het optreden werd het nog mooier, een van de weinige genietende mensen daar leek een pot met goud te hebben gevonden in de voorste box en vond het nodig om er constant overheen te hangen, waarna hij natuurlijk weer gewoon het publiek in getrokken werd en weer terug kwam. Veel vermakelijke waarde zat er verder echter niet aan het optreden. Het podium en de band zagen er aardig aangekleed uit en de drummer wist zijn pannetjes netjes te raken. Helaas was het geluid zo slecht afgesteld dat het nergens naar klonk, en de nummers, waaronder bijvoorbeeld Inner War en Blood Libels werden met te weinig enthousiasme ingezet om overtuigend te zijn. Jammer, ik had hier zo veel meer van verwacht. [Joris]
Nadat pakweg de helft van het feestje tot de geschiedenis behoorde was het voor liefhebbers van zowel death- als blackmetal een moeilijk moment: Antaeus versus Pungent Stench. TMR bookings had onlangs nog contact met bassist/ zanger Mario voor zijn andere apocalyptic deathmetalband Collapse 7. Door vervelende streken van diens hoofdact, die het niet voor de eerste keer flikte om een tourtje te cancellen, heeft deze band nog steeds geen show in Nederland. Gelukkig is er dan nog Pungent Stench om neer zetten op de vierde editie van de Arnhem Metal Meeting. Het Oostenrijkse trio, dat het graag heeft over seks met mensen met een geamputeerd lichaamsdeel en dergelijke smerigheden, voelde er dus wel wat voor om in het land van de wiet te komen spelen. Aan spelvreugde geen gebrek, zo ook niet aan subtiliteit. De heren gingen volledig op in hun vieze verhaaltjes op, droegen, zoals we inmiddels wel gewend zijn, het nummer Dead Body Love aan de vrouwen in de zaal, op en overrompelden ons weer eens met keiharde riffs onder begeleiding van rollende, swingende deathmetal. Pungent Stench gaf de kijkers de volle aandacht en ontving meedogenloze respons. In een, niet te versmaden, bierpit konden de daken eraf op nummers als The Amph Hymn, Splatterday Nightfever, The Gloves Of Metal en Extreme Deformity. Harde accenten lagen uiteraard op het laatste album van de band, Ampeauty, dat inmiddels alweer dateert uit 2004. Het is hoog tijd voor de opvolger hiervan en een dikke Europese tour met Collapse 7 in het voorprogramma! [Renée]
De vorige keer dat ik naar Arnhem afreisde was dat omdat ik Moonsorrow (en Primordial) hoe dan ook wou zien. Het was een feestje dat zeker de moeite van de nacht doorhalen op het station waard was. Toen ik las dat Moonsorrow op het programma stond voor de Arnhem Metal Meeting begon ik dan ook meteen te watertanden. Met de oordoppen alvast in had ik een mooi plekje in de zaal van de Nuon Stage uitgezocht. Die oordoppen waren zeker geen slecht idee, want toen de band opende met het nummer Kivenkantaja, van het gelijknamige album, was het weer duidelijk dat het geluid niet prettig was voor lege oren. Gelukkig leek dit het publiek niet te deren, want hoewel er minder mensen op af waren gekomen dan Melechesh was het feest en enthousiasme vele malen groter. De hele zaal was gevuld met springende en dansende mensen en het was vaak leuker om om je heen te kijken dan naar de band. Uiteraard kon de band niet veel nummers ter gehore brengen dankzij de lengte van de nummers. Maar de gekozen nummers die gespeeld werden waren goed gekozen om het publiek op te zwepen. Vooral de gespeelde nummers van de albums Kivenkantaja en Verisäkeet klonken weer even lekker als vorige keer. Ondergetekende heeft dan ook van begin tot eind staan humppa’en. Wat een heerlijke band blijft het toch. [Joris]