De vijfde editie van Antwerp Metal Fest heeft me dan toch in Merksem gekregen. Eigenlijk heeft het niets met de vorige affiches te maken, want die waren steeds prima, maar eerder met het samenvallen met andere reizen of feestjes. Niet dit jaar, dus zet ik me schrap om twee dagen lang in het zonnetje te genieten van een uiterst heerlijke line-up, met enerzijds stevige bekenden en anderzijds verdraaid fijne onbekenden.
Zaterdag begint wat ongelukkig door problemen op de weg, wat maakt dat ik de speed metal van Speed Queen moet missen. Een jammere zaak, maar het is niet anders. Beginnen doe ik dus met een stevig potje death metal van de jurywinnaar van de AMF-contest: The Scalding. Ideaal om mee wakker te worden, en dat vond het publiek er duidelijk ook van. Op dit vroege uur duurde het wel even voor zanger Benny de aanwezigen aan het headbangen kreeg, maar een mini-moshpit zat er toch al in. Duidelijk een band met heel wat beukpotentieel en dus een goed begin van de dag.
Het Limburgse Predatoria mocht ik zeker niet missen. Al tien jaar weet ik dat deze heren de podia afschuimen met hun rollende death metal. Nog steeds hebben ze maar enkele EP’s, maar een full-length is in de maak en daar wordt wat materiaal van gespeeld op de Main Stage. Vooral As The Flames Grow Higher en afsluiter Kristallnacht (Night of Broken Glass) vind ik verdraaid lekker klinken. De band zelf staat misschien iets statischer op de planken dan ik van de heren gewoon ben, maar wat maakt het uit. Deze death metal rockt en rollt zo lekker live dat Elvis er jaloers op geweest zou zijn. Die eerste full-length verdient een massa-aanschaf.
The Scalding speelt de Marquee wakker, Fractured Insanity breekt de boel af. Wat een verdraaid harde, technische deathmetalband is dit toch. Naar mijn gevoel zelfs eentje van de toppers der Lage Landen. Dit is het type band waarbij je elk van de vier artiesten met open mond staat de volgen en gewoon niet begrijpt hoe beide heren gitaristen die solo’s uit hun gitaar krijgen, hoe zanger Stefan die gorgelende klanken kan produceren en drummer Ignace het allemaal in goede banen weet te leiden. Jammer dat de triggers zo mechanisch klinken en helemaal bedolven worden onder de gitaarklanken, dit concert klinkt met oordoppen in dus nog een pak technischer dan zonder. Haast een privilege om dit zo vroeg op de namiddag mee te maken. Je stelt je dan vragen bij de kwaliteit die nog gaat komen.
Ontdekking één van de dag is het West-Vlaamse Fields of Troy, een band die vorig jaar een eerste EP losliet op de wereld en werkt aan een full-length, die naar verluidt wel wat potten gaat breken en flink ondersteund zal worden. Terecht ook, want de verbazing was groot. Ik verwachtte hier een type GMM Jupiler Stage metalcore-band, maar de boekers van Antwerp Metal Fest zijn duidelijk uit op kwalitatieve muziek. Deze heren wijkten wel wat af van de andere bands op dit festival vandaag, maar vielen bij mij erg in de smaak met hun potje Amerikaans klinkende hardrock, met southern tintjes en heel wat Soundgarden-feel. Wat metalcore-tintjes hier en daar, maar vooral lekker afwisselend. Hou deze zanger ook bij heren, de vocalen van Louis zijn de kers op de taart. Een erg aangename ontdekking!
Het was het moment van de waarheid voor de nieuwe formatie van Interstellar Deathroll in de Marquee. De Antwerpenaren hebben net Peggy van het voormalige Bliksem in hun rangen opgenomen en dat is duidelijk een aanwinst. Een lekker contrast is het geworden, want de heren met de pet maken rollende stoner en Peggy geeft aan het geheel een behoorlijk occult doomsfeertje. De wet van Murphy speelde de band wel wat parten, want na wat problemen halverwege de set, valt naar het einde toe echt gewoon alles uit op het podium. Eerst dacht ik dat heel onbeschoft de stekker eruit getrokken werd om het uurschema te doen kloppen, maar het ging effectief om technische problemen. De band bracht vervolgens nog een nummer om in stijl af te sluiten. Zo heeft een volle Marquee een show gezien die wel beter had gekund, maar iedereen is overtuigd van dit nieuwe fenomeen, inclusief ik. Hier gaan we nog veel van horen.
Niet Interstellar Deathroll, maar wel allstar-band Saille gaat met de prijs lopen voor de band met het slechtste geluid. De band speelde op de Main en leek wel war metal te brengen, in plaats van symfonische black/death. Erg jammer ook dat toetsenist Dries er niet meer bij is, want die wordt duidelijk gemist in het geheel, en het was ook de laatste zit voor frontman Dennie. We kunnen het best deze show even vergeten en zijn betere momenten bij de band bewaren. Halverwege de set leek het geluid iets op te klaren, maar het kalf was toen al verdronken.
Opnieuw tijd voor een ontdekking. De mensen bij ons op de redactie zijn al erg te spreken geweest over de voorbije releases van het Nederlandse Bleeding Gods, dus was ik blij dat ze op de affiche stonden. Het klopt ook gewoon als een bus bij deze heren en dame: lekker intensieve death metal, vlagen van energieke thrash en met hier en daar wat epische feel door de samples. Een volle Marquee zag dat het goed was en meteen verscheen hier de grootste moshpit van de dag. Prima spul hoor, wat deze band brengt. Ik ben vooral fan van de energie, krachtige vocalen en mythische thematiek van dit gezelschap. Het heeft zeker wat meerwaarde.
Tijd dan voor de band waarvoor menig metalliefhebber hier aanwezig was: de Poolse goden van Vader. Helemaal opgelost was de sound nog niet, maar op zich maakt het bij deze heren niet uit of het allemaal goed genoeg doorkomt. Enkel deze drummer legt al zo’n fijne accenten in dit agressieve spel dat de set verdraaid lekker is om te volgen. Los daarvan is frontbeest Peter gewoon een krak in zijn vak en gooit hij op meesterlijke wijze de ziekste solo’s in zijn nummers. Een waar beest op de planken, maar zo enorm rustig en beheerst tussen de songs door, wat ook meteen duidelijk maakt dat hier een brok talent en ervaring op de planken staat. De Main Stage stond goed gevuld en de vuisten gingen na elke track de hoogte in, maar het best gewaardeerd waren zeker de nummers van The Ultimate Incantation, die de heren spelen ter ere van de 25ste verjaardag van die plaat.
Vader was meesterlijk, maar de band van de avond was naar mijn gevoel het Antwerpse Bütcher. Deze band is wereldberoemd in de thuishaven en omstreken, maar is eigenlijk nog maar net op de proppen gekomen met een debuutplaat, na een bestaan van veertien jaar. Die plaat is verdraaid goed (en krijgt nog een review), maar live hangt er ook gewoon een lekker speedmetalspektakel aan vast. Met whiskey on stage, een Freddy Mercury-statief in de vorm van een omgekeerd kruis en leer, botten en pinnen ziet dit er meteen al interessant uit. Als je dan nog authentieke, old school speed metal met knijpschreeuwen op je bord krijgt, dan wordt een mens daar verdraaid gelukkig van. Deze band is verplichte kost voor al wie gek is van al wat van Razor tot nieuwe Darkthrone gaat. De show van het weekend.
Misschien komt het door die geweldige ervaring dat Destruction wat in het verkeerde keelgat is geschoten. Vergeleken met de Marquee was het geluid op de Main Stage gewoon erg platjes, wat maakt dat deze Duitse thrashlegende al minder impact maakt. Geen enkele song klinkt fout en dit drietal lijkt zich flink te amuseren met de menigte die vooraan meedoet, maar dit overstijgt bij mij het gevoel niet dat dit louter fijne achtergrondthrash vormt. De uitzonderingen bevestigen de regel uiteraard, wanneer klassiekers als The Butcher Strikes Back, Thrash Attack en afsluiter Bestial Invasion voorbij komen. Ik blijf wat op mijn honger zitten dus.
De kloof is behoorlijk groot met de volgende band. De vorige keer dat ik King Hiss zag, was op Graspop, en meteen moet gezegd worden dat deze West-Vlamingen hier beter tot hun recht komen. Als één van de meest succesvolle Belgische bands van dit moment bewijzen ze op deze plaats ook wat ze waard zijn met hun verdraaid lekkere groovy stoner. Opnieuw ben ik weg van de zanglijnen van Jan, maar los daarvan staat hij ook met bakken overtuigingskracht op het podium, en hij niet alleen. Ook de bassist doet zijn duit in het zakje en begeeft zich naar het publiek om wat interactie aan te gaan, al staande op de hekken van het podium. Een vreemde eend in de bijt misschien in de line-up van deze dag en avond, maar kwalitatief gezien is dit een band die het verdient om de Marquee te sluiten.
Allen over naar de Main Stage om daar de afsluiter van de dag mee te maken (als je de nachtelijke coverband niet meerekent dan). Sepultura staat op de planken en ik ben benieuwd, enerzijds omdat de broertjes Cavalera sinds Graspop nog in mijn hoofd zitten en anderzijds omdat ik nieuwsgierig ben naar de nieuwe plaat live, Machine Messiah. Een titel die refereert aan het leven dat meer en meer digitaal en elektronisch gestuurd wordt, maar het had evenzeer over de band zelf kunnen gaan. Aanbidden we hier niet een technische deathmetalband die het bij momenten iets te moeilijk maakt en waar minder overtuigingskracht in zit? Bij momenten bekruipt dat gevoel me, maar gelukkig geeft de imposante Derrick Green daar een draai aan. Zijn zang had iets luider mogen staan, maar een nieuw nummer als Sworn Oath geeft hij flink wat bezieling mee, en ook Kairos valt in de smaak. Verder staat Kisser uiteraard erg in de spotlight en gaat het er soms wat over. Een akoestische gitaar staat minutenlang op podium om gedurende een stukje van vijftien seconden bespeeld te worden. Het laatste deel van de set maakt ook duidelijk dat Sepultura nog steeds lekker kan beuken met een Refuse/Resist, Ratamahatta en Roots Bloody Roots. Dit alles bij een opvallend beter geluid dan bij de bands daarvoor. De aanwezigen krijgen van deze Brazilianen dus duidelijk waar voor hun geld en deze set zorgt voor een passende afsluiter op een erg interessante en stevige dag.
Foto’s:
Antwerp Metal Fest
Datum en locatie:
8 juli 2017, Bouckenborghpark, Merksem
Links: