Aan de rand van het dorpje Hertme (ergens tussen Almelo en Hengelo) ligt in het rustieke Twentse landschap Openluchttheater Hertme. Op deze bijzondere locatie, die van oorsprong werd gebruikt voor het opvoeren van passiespelen, worden in samenwerking met poppodium Metropool onder de noemer Metropool Open Air met regelmaat concerten georganiseerd. Vanavond staat een drieakter op het programma met in de hoofdrollen Blackbriar, MayaN en Epica. Zware Metalen is erbij om verslag te doen.
Het dashboard van de auto geeft aan dat het 30 graden is als uw verslaggever zijn auto in een nabij het theater gelegen weiland parkeert. Ruim voor aanvang van de openingsact om de inwendige mens nog even te verzorgen bij een van de foodstands die voor het evenement waren aangekondigd. Ik blijk niet de enige die op dat idee is gekomen. Voor de toegangspoort staat al een aanzienlijke rij van bezoekers. Eenmaal op het terrein kan ik direct aansluiten in volgende lange rij voor de mobiele snackbar, die de enige foodstand blijkt te zijn. Ik verkies een vloeibare boterham boven het wachten en zoek een plek op de tribune in afwachting van wat komen gaat.
De avond wordt afgetrapt door Blackbriar, een gothic metalband uit Assen die aardig aan de weg aan het timmeren is. De band heeft inmiddels een aantal goed bekeken muziekclips op YouTube staan, met prima in het gehoor liggende muziek waarbij de zang van frontvrouw Zora Cock, wiens stem doet denken aan Kate Bush, centraal staat.
Live klinkt de band helaas wat minder overtuigend. Tijdens het openingsnummer valt het nog niet zo op dankzij de achtergrondzang via de backingtrack, maar in het vervolg wordt duidelijk dat Zora niet altijd even zuiver zingt. Afgezien daarvan speelt de band een prima set en getuige de reacties vanuit het publiek wordt het optreden gewaardeerd. Tijdens het laatste nummer van Blackbriar hoop ik alsnog snel even wat te eten te scoren. Helaas blijkt mijn hoop ijdel. De lange rij voor de snacktent is zo mogelijk nog langer geworden. Gelukkig is een biertje snel getapt en zit ik ruim op tijd voor MayaN weer klaar.
Mocht het publiek in het avondzonnetje al een beetje weggedommeld zijn, dan is dat snel over als MayaN begint met The Rythm Of Freedom. De geluidsman heeft het volume een tandje verder opengezet en de balans is beter dan bij Blackbriar. De dames en heren van MayaN hebben goede zin en geven een energieke show ten beste.
De drie kwartier die de band toebedeeld krijgt staan voornamelijk in het teken van hun fantastische laatste album Dhyana, waarvan zes nummers worden gespeeld. De vijf vocalisten weten de complexe zangpartijen live absoluut waar te maken, maar de hoofdrol is toch wel weggelegd voor Marcella Bovio. Wat heeft zij een geweldige ontwikkeling als zangeres doorgemaakt. Met name op The Power Progress weet zij te excelleren en het publiek laat hun waardering hiervoor ook duidelijk blijken. Met Bite The Bullet wordt nog teruggegrepen naar het debuutalbum Quarterpast en wordt het optreden afgesloten. Dat ik niet de enige ben die geboeid is door het optreden van MayaN wordt ook duidelijk aan de rij wachtenden bij de snackbar, die aanzienlijk geslonken is. Ik zie mijn kans schoon.
Na een druk 2018 met vele optredens en nieuwe releases is het dit jaar nog rustig rondom Epica. Het optreden deze avond is pas het tweede van het jaar. Dat veruit de meeste bezoekers vandaag voor deze band zijn gekomen is duidelijk te zien aan de vele Epica-shirts die gedragen worden. Voor aanvang van het optreden zit de hele tribune van het theater dan inmiddels ook bomvol, evenals de staplaatsen voor het podium. Ook uw verslaggever zit, met gevulde maag, weer klaar.
Waar beide voorprogramma’s het met wat – door de lange avondzon weinig effectief – podiumverlichting moesten doen, pakt Epica beduidend groter uit. Vanaf opener Sensorium wordt het podium met enige regelmaat in vuur en vlam gezet. De band speelt strak, alsof ze middenin een tour zitten en er is veel interactie op het podium. Toetsenist Coen Janssen is wellicht de meest bewegelijke van het stel. Met zijn verrijdbare keyboard rolt hij met regelmaat heen en weer op zijn verhoging achter het drumstel van Ariën van Weesenbeek.
Het begin van de set kent nog geen verrassingen maar kent met een spetterende uitvoering van Martyr Of The Free Word wel een van de hoogtepunten van de avond. Isaac Delahaye laat hier nog maar eens horen wat een geweldige gitarist hij is. Halverwege de set wordt het publiek met Blank Infinity en Solitary Ground getrakteerd op nummers die niet vaak meer op de setlist staan.
Naarmate de avond vordert en de zon zich eindelijk een beetje terugtrekt neemt de sfeer toe. Bij Victims Of Contingency ontstaat zelf een bescheiden circlepit, waaraan toetsenist Coen met zijn mobiele keyboard gewillig meedoet. Als daarna Beyond The Matrix gespeeld wordt springt het aanwezige publiek massaal mee. Cry For The Moon sluit ten slotte de reguliere set af.
Uiteraard komt de band terug voor de toegiften, waarbij middels Seif Al Din nog een nummer gespeeld wordt dat al tijden niet is gespeeld. De sfeer zit er dan dermate goed in dat de band voor afsluiter Consign To Oblivion het publiek probeert te verleiden tot een wall of death. Gezien het resultaat is dit gebruik echter nog niet bij iedereen doorgedrongen in Hertme. Dat mag de pret echter niet drukken. Na dit nummer neemt Epica afscheid van een tevreden publiek dat kan terugkijken op een zeer geslaagde avond op een prachtige locatie.
Setlist MayaN:
The Rhythm of Freedom
Tornado of Thoughts
Saints Don’t Die
The Power Process
Rebirth from Despair
The Flaming Rage of God
Bite the Bullet
Setlist Epica:
Sensorium
A Phantasmic Parade
The Essence of Silence
Unleashed
Martyr of the Free Word
Dancing in a Hurricane
Blank Infinity
Solitary Ground
The Obsessive Devotion
Victims of Contingency
Beyond the Matrix
Cry for the Moon
Unchain Utopia
Seif al Din
Consign to Oblivion
Foto’s:
Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography)
Datum en locatie:
29 juni 2019, Openluchttheater Hertme, Hertme
Links: