Groot-Bijgaarden bij Brussel, daar aan de afrit naar de zee. Wie had ooit gedacht dat we er naar een underground metalfest zouden gaan? Gelukkig brengt de organisatie ons op de hoogte en kan ik het niet weerstaan om als doorwinterd Lugubrum-fan naar deze Jeugdclub Paddestoel te trekken. Voor mezelf eigenlijk een unicum, want nog nooit zag ik deze band, die vrij zeldzaam het podium betreedt naar mijn weten, aan het werk. Paragon Impure staat dan nog eens bij op de affiche, wat reden genoeg is om me er naartoe te reppen. Goed op tijd om ook te kijken wat de organiserende band te bieden heeft.
Dat is Dissolving Skin, een blackened deathmetalband die reeds zeven jaar bestaat, maar mij nog steeds onbekend is. Zelfs op vlak van albums vind ik niet al te veel terug, buiten de EP Out of The Trench, die er al enkele jaren is. De heren brengen death die bij momenten wel wat aanleunt bij een Obituary, maar doet me vaker richting het oude Darkthrone-straatje denken. Zonder franje gebracht, lekker donker, maar niet met overdreven veel impact. Dit is een prima opwarmer en op zich valt er niets aan te merken op het spel van deze heren, al is het niet overdreven technisch. Hier en daar zijn de melodieën iets te langgerekt of speels (of met nét iets teveel Black Sabbath-insteek gebracht), maar over het algemeen klinkt het lekker smerig. Enkel mag deze zanger zijn publiek wat meer opjutten, wil de band live potten gaan breken. Interessante kennismaking desalniettemin.
Paragon Impure, zo’n godenband en zo vroeg geboekt… Nu goed, eigenlijk kent niemand die dit leest de band nog doordat die fabuleuze laatste schijf To Gaius (For The Delivery of Agrippina) werd uitgebracht in 2005. Ironisch genoeg lokt de band een volle kelder, wat betekent dat de oude garde deze band uit Antwerpen nog lang niet vergeten is en wil weten wat er geworden is van die nieuwste plaat Sade. Het contrast mag er zijn met de openingsband, en de start van de set laat meteen horen dat hier meesters in het vak staan. Wat klinkt deze band haatdragend, vol vuur en agressie. Marduk kan er nog wat van leren, en zonder dat al die verf nodig is.
Vorig jaar vond bezieler Noctiz een nieuwe gitarist en drummer vanuit de bands A Thousand Sufferings en Lugubrum, die later op de avond nog volgen. Duidelijk de geknipte heren voor het werk, want de agressie en overdonderdende geluidsmuur die gepaard gaan met een luidkeels ‘Ave Caligula’, gaan net als vroeger door merg en been. En ook Juliette, Queen of Vice, dat op de nieuwe plaat staat, gaat verdomd goed naar binnen. Heerlijk om eens een frontman te vinden die als een bezeten beest op de planken staat en met volle overtuiging zijn teksten uitscreamt, of gewoon luidkeels roept. Het levert het nodige effect, elke zin komt aan. Het moge duidelijk zijn dat veertig minuten aan speelduur veel te weinig is voor een band van dit kaliber, en al doen mijn oren zeer van dit razende geweld, toch komt de laatste track veel te snel. Als een magneet naar die cd-stand en hopen dat er bij dezen meer actie schiet in deze Vlaamse kwaliteitsband. Tot op het volgende optreden!
Wie denkt dat hier enkel wat muziek uit het smerige black- en deathmetalstraatje op ons af komt vanavond, staat duidelijk te kijken bij de volgende band: Vermilion. Wat contrasten betreft, is deze line-up in elk geval niet de makkelijkste. Tijd voor dus een instrumentale, progressieve band die behoorlijk tapt uit het djentvat. Bij aanvang klinkt het vooral wat carnavalesk, maar na enkele tracks begint het experimentele karakter van deze Gentenaren naar meer te smaken. Verdraaid technische stukjes, lekker wat Meshuggah-Fähigkeit, sludgerige fases die zelfs wat Conan-trekjes hebben hier en daar, maar daarnaast ook wat jazzerige momenten die lekker in het gehoor liggen. Als punt van kritiek kan wel gezegd worden dat bepaalde fases verdraaid lang duren en het past ook gewoon erg slecht na het geweld van de vorige band. Meer dan de helft van de mensen in de zaal had op dit moment de cd-stand getraceerd, of de hamburgerstand. Nu goed, een mens moet eten en dat lukt beter bij dit soort experimentele snufjes.
Splendidula, het moest er ooit eens van komen. Voor het eerst kan ik deze Limburgers eens aan het werk zien, ook al had ik daar al vele malen de kans voor gehad. Op cd/YouTube was er een behoorlijke evolutie te horen tussen het nieuwe materiaal en wat op het debuut uit 2013 stond. Een mens wordt er nieuwsgierig van en wil het eens live meemaken. Het valt wel op dat onze Splendidulezen wat pech hebben op de planken met click track, samples, gitaarsnaren, … Noem maar op. Toch is het mogelijk om een goede indruk te scheppen van het kunnen van deze heren en frontdame. Op zich creëert dit potje doom met stonerhints wel een eigen zweverig sfeertje, vooral doordat zangeres Kristien hier met wat effect op inzingt. Persoonlijk ligt de samenzang met gitarist Pieter me wat minder, vooral omdat zijn screams wat droogjes klinken naast de impact van de leaddame. Nog wat werkpuntjes dus, zeker ook op vlak van live performance, maar ik kan aardig genieten van deze band. Post Mortem komt ergens deze maand uit, dus misschien moeten de doomfans dit maar eens een kans geven.
Ook A Thousand Sufferings bracht vorige maand een nieuwe plaat uit, met de titel Bleakness. Dat is de opvolger van het prima Burden uit 2015. Het moge duidelijk zijn dat dit black metal is die wat moeilijker te verteren is. Lang uitgesponnen, atmosferisch gelaagd, maar toch met wat heerlijke kwakkelriffs gebracht om het geheel lekker melancholisch en duister te maken. Daarop klinkt de aparte scream van zanger PJ, de man met de Sólstafir-baard die ook de laatste aanwinst is bij Paragon Impure, eerder op de dag. Ik moet zeggen dat het erg lang duurt vooraleer de muziek van deze band echt klikt in mijn hoofd. De overgangen zijn bruusk, de atmosferische of akoestische fases erg langgerekt en de stem bij momenten wat monotoon, met Urfaust-bezwerende uitschieters. Behoorlijk apart verpakt dus, maar het maakt dat A Thousand Sufferings mooi buiten het verwachte plaatje valt en dus een welkome ontdekking is.
En dan de bruine meesters, die zonder twijfel een unicum vormen met hun band in de Lage Landen: het machtige Lugubrum. Twaalf langspelers ver staat de band van frontman Midgaars, en Svein en Noctiz uit Paragon Impure, en er is reeds zicht op een opvolger volgend jaar. Vanavond draait het echter nog steeds om de laatste plaat Wakar Cartel, met wat uitschieters naar het materiaal van wat platen ervoor, zoals de opener van Face Lion Face Oignon. Op zich maakt het echter niet uit wat deze heren voor keuzes maken in deze setlist, elke cd heeft de bijzondere gave dat ze enorm met je noten kan spelen. Dit is wellicht een van de bands die nog steeds het smerigst is binnen de Vlaamse scene, maar daarnaast ook overgangen creëert die zo fout klinken dat ze goed zijn.
In eerste instantie zit het de band niet mee, want aan het begin van de set komt er plots een stroompanne (hoewel november toch voorbij is?) en valt alles even in duigen. Midgaars haalt de schouders op, drinkt van zijn zwaar bier, en trekt het zich niet aan. Het magische aan een set van Lugubrum is dat zelfs het compleet wegvallen van geluid niets wegneemt van de sfeer. Met Het Vuur Van De Meester krijg je het mooiste voorbeeld, want welke blackmetalband op heel deze planeet durft er nog met grimmige smerigheid zingen over wortels en vuur op een potje lofi black metal? Heerlijk toch? Vooral als Midgaars vol overgave de titel van het lied door de microfoon brult, krijg ik een beeld met me mee dat nog dagenlang in mijn hoofd blijft rondspoken. Even later weerklinken de gekste klanken uit zijn gitaar op het doldwaze De Zoete Geur van de Meester. Als afsluiter nemen de heren plaats in een rolstoel om het gekste einde ooit te brengen. Een anticlimax zou je zeggen, ware het niet dat het wederom zo fout is dat het steengoed klinkt. Geen enkele band binnen het genre, of zelfs daarbuiten, durft dit en dat maakt Lugubrum zo uniek. Een welgemeende middenvingers naar alles wat structuur en houvast biedt binnen metal en de samenleving, en met een thematiek die elke verbeelding tart.
Zo zit je uiteraard met een probleem als je als band nog een afterparty mag verzorgen na deze grootmacht. Kosmokrator probeert het en gaat ook voor een doordachte show met hoodies en zwarte doeken voor het aangezicht. De black/death van deze band klinkt echter niet voldoende overtuigend genoeg om me na twee nummers daar te houden en aangezien het al flink na middernacht is, houden we het voor bekeken. We geven hen voorlopig het voordeel van de twijfel en voorzien hen volgende keer van een degelijke review. De avond willen we immers afsluiten met het hoogtepunt, al waren er zeker nog wat interessante ontdekkingen. Toch maar eens meer naar dit hol in Groot-Bijgaarden komen, mij dunkt.
Datum en locatie:
1 december 2018, JK Paddestoel, Groot-Bijgaarden
Link: