Niet zo direct een metal-affiche deze keer in de 013, maar voor een goede portie rock ’n roll willen uw dienaren ook wel eens buitenkomen. We offerden dus onze zaterdagavond op om voor Zware Metalen verslag uit te brengen van een toch wel bijzondere avond.
Wanneer Douglas Firs aan zijn set begint, is de 013 niet eens tot de helft gevuld, dus zeggen dat er mensen zijn die speciaal voor deze groep komen, is veel gezegd. Na een nummer weet ik ook meteen waarom. Zelf vinden de heren dat ze op The War On Drugs lijken, maar ik denk dat ze iets teveel gezopen hadden toen ze deze uitspraak deden. Veel verder dan een lokale talentenjachtniveau komen ze niet echt. Gertjan van Hellemont, de stichter van zit zootje, waant zichzelf een groot gitarist en waarschijnlijk eveneens een groot genie, maar hij dwaalt. Dit was gewoon aarsverlammend slecht. Het resulteerde in een kwartier lang inpraten op onze fotograaf Jurgen en een vriend van hem, dat het leven wél nog zin heeft en dat een biertje daarbij heus geen kwaad kan, maar dat overdaad schaadt. Ze dreigden wel allebei even te hervallen toen de frontman van bovengenoemde groep zich even kwam tonen in de bar, alwaar hij overigens compleet genegeerd werd.
Na deze psychologische interventie zijn we helemaal klaar voor Triggerfinger, dat aan de promotietournee van zijn nieuwe cd Colossus bezig is, in afwachting van het ongetwijfeld vele festivalwerk dat hen later dit jaar wacht. Wie de heren al eerder bezig heeft gezien, weet wat men mag verwachten: loeiharde rock met een hoek af. Op niveau natuurlijk, je speelt niet voor niets het voorprogramma van The Rolling Stones. Voor de gelegenheid is er een extra bandlid mee, Geoffrey Burton (tevens de producer). Aftrappen doen de heren met Upstairs Box (nieuw nummer) dat in een moordtempo gevolgd wordt door And There She Was Lying In Wait en By Absence of the Sun. Pas dan wordt er enigszins gas teruggenomen, wat bij een band als Triggerfinger een relatief begrip is natuurlijk. Alleen de ritmesectie is al een feest op zich, met Mario Goosens op drums en Monsieur Paul (of Lange Polle, u kan kiezen) op bas. Wat zij hier aanrichten, is verpulverend goed en geeft Ruben Block de kans om zijn ding te doen op gitaar en zang, om daarbij de meest onwaarschijnlijke hoeken van het podium op te zoeken.
Een eerste hoogtepunt is Flesh Tight (…you let the motherfucker squeal…) dat vanavond sneller dan gewoonlijk wordt gespeeld, iets dat het nummer zeer ten goede komt. Dat vindt de ondertussen volgelopen 013 ook wel, want de sfeer zit er goed in vanavond. Het absolute hoogtepunt van de avond komt niet lang daarna: My Baby’s Got a Gun, wederom een nummer dat de heren live anders brengen dan op plaat. Er wordt héél traag begonnen door Block, zo traag zelfs dat het even duurt voor je doorhebt dat ze aan een nieuw nummer begonnen zijn. Minutenlang wordt de spanning zo al kreunend en vol ingehouden dreiging en woede opgebouwd, tot aan dat ene moment waarop de groep losbarst in een explosie van bas en gekrijs. Ruben Block treedt als het ware uit zichzelf en leeft zich met zijn gitaar uit op alles wat hij tegenkomt, inclusief de frames van het licht-rack naast hem. Naar het einde van het nummer toe moet een roadie om de vijf seconden de cymbalen van Goosens terug op hun plaats schuiven wegens téveel geweld op die dingen. Tussenin nemen ze nog één keer tien seconden gas terug en dan is de duivel voor de rest van de avond uit het doosje. Gaan is de boodschap en dat doen de heren dan ook met zichtbaar genoegen. All This Dancin’ Around was ook nog zo’n kraker. De set werd afgesloten met Colossus.
Tijdens de bisronde verwachtten velen I Follow Rivers, de cover die hen bekend heeft gemaakt en die de heren de voorbije jaren tot hun eigen verveling in allerlei uitvoeringen gebracht hebben. Die spelen ze niet vanavond, waarvoor hulde! Dat enkele hipsterjongetjes en -meisjes de hele herrie hebben staan te verdragen om dat ene nummertje te horen en dan toch hun zin niet krijgen, stemt een mens als ik zeer gelukkig. Nou ja, covers worden er nog wél gespeeld. De eerste was Man Down, van Rihanna, een nummer dat ze al jaren brengen en dat elke keer snediger en venijniger lijkt te klinken. Pompende bas en hakkende gitaar en daarbovenuit weeral Block die zijn duivels staat uit te drijven. En vooral ook de manier waarop Kashmir van Led Zeppelin daar subtiel doorheen geweven wordt! Afsluiten wordt er gedaan met Funtime, alweer een cover, jawel, deze keer van Iggy Pop. Iets dat live steeds weer uitgroeit tot een gitaarduel en een drummer die in overdrive gaat. Alsook een roadie die het allemaal niet meer kan bijhouden…
Dit Triggerfinger wordt elke keer weer iets beter en kan zich zelfs permitteren zijn grootste hit aan de kant te laten, zonder dat het ook maar enigszins afbreuk doet aan het optreden. Dat is ballen hebben en ze laten zien ook. Waarvoor hulde!
Fotografie:
- Jurgen van Hest (jvh013photo)
Datum en Locatie:
- 17 februari 2017, 013, Tilburg
Setlist:
- Upstairs Box
- And There She Was Lying in Wait
- By Absence of the Sun
- First Taste
- Flesh Tight
- Perfect Match
- Steady Me
- My Baby’s Got a Gun
- Black Panic
- Bring Me Back a Live Wild One
- All This Dancin’ Around
- Colossus
- Afterglow
- Man Down (Rihanna cover)
- Funtime (Iggy Pop cover)
Links: