Symphony X in de Effenaar
20 oktober 2003
Acht uur. Dat was de aanvangstijd twee dagen eerder nog volgens de
website van de Effenaar. Bij het aannemen van mijn kaartje blijkt dat
er toch besloten is om om half negen de zaal pas open te gooien. In
plaats van een uur lang in de kou te moeten staan besloten wij dan ook
eerst maar even een warm drankje te gaan nuttigen in een nabijgelegen
kroeg. Eenmaal teruggekomen bleek het hele plein voor de Effenaar
gevuld te zijn met het welbekende (letterlijk, bij het zien van een
aantal gezichten in de menigte) metalvolk. Of de volle bezetting van
650 personen aanwezig was durf ik niet te zeggen, maar het zat er in
ieder geval dicht tegenaan.
Door ons korte uitstapje was het dus even geduld hebben voor de rij
zo ver gevorderd was dat wij naar binnen mochten. Vlak voor de deur
aangekomen hief er van binnen uit de zaal al een ritmisch geluid aan
en enige minuten later bleek het voorprogramma met de band Mother of
Sin reeds van start te zijn gegaan. Na even een korte stop bij de
garderobe gemaakt te hebben kon er van deze Nederlandse band genoten
worden. Kwalitatief zeer hoogstaande muziek, misschien zelfs een
beetje te kwalitatief. Het overweldigende gitaarspel was vaak lastig
te bevatten en krijgt naar mijn mening soms een beetje te veel de
overhand. Maar er zullen zich onder de metalfans uberhaupt weinig
mensen bevinden die zich af laten schrikken door wat gitaarspel. 😉 De
kwaliteiten van de (voormalig Elegy-) zanger Eduard was ik niet
bijzonder van gecharmeerd, maar dat is meer een kwestie van smaak dan
van gebrek aan kwaliteiten. De heren zetten in ieder geval een
geweldige set neer die de stemming er al lekker in doet geraken.
De volgende band, genaamd Headline, wil ik eigenlijk niet te veel
woorden aan besteden. In principe zou ik kunnen volstaan met een
overtuigend uitgesproken ‘WAARDELOOS’, maar ik zal het even verder
toelichten door te melden dat deze, uit Frankrijk afkomstige, band
een zwaar ondermaats geluid produceert. Dit geheel wordt onder andere
voortgebracht door een afzichtelijke, oude zangeres met een
verschrikkelijke stem, een toetsenist die staat te harken alsof ie
bezig is op een My First Sony en een gitaarspel van niets. Het
enthousiasme van het publiek dat was aangewakkerd door Mother of
Sin verdween dan ook weer als sneeuw voor de zon.
Gelukkig was het daarna maar heel even wachten op de band waarvoor
we allemaal gekomen waren: Symphony X. Na afgelopen voorjaar genoegen
te hebben moeten nemen met een krap uurtje, waarbij de kwaliteit van
de muziek en met name de stem van Sir Russel Allen zeer onder de maat
was kregen de heren nu ruim de kans om alles goed te maken op hun
eigen tour, alsnog grotendeels gebaseerd op hun laatste album, The
Odyssey (Lees hier de recensie).
Wat eigenlijk direct duidelijk werd toen Symphony X het podium bevolkte
en begon aan hun muzikale hoogstandje was dat de hele band in topvorm
was. Russel was bijzonder goed bij stem, de drie Michaels en drummer
Jason waren uitstekend op elkaar ingespeeld en voelden elkaar lekker
aan. De gekozen setlist bestond voornamelijk uit nummers van The
Odyssey, maar in het midden was ruimte zat voor een aantal oudere
nummers (ik noem een Sea of Lies en Evolution (The Grand
Design)).
Op alle fronten straalde de band simpelweg; zelden was een optreden
zo heerlijk meeslepend. Het muzikale talent, de kwaliteit van het
geluid, het enthousiasme van de band en de sfeer in de zaal logen
er niet om en het kost moeite om woorden te vinden om dit geheel
te beschrijven. Zeker toen de band het laatste nummer aankondigde
in The Odyssey zelf was de avond compleet.. een grote
droomvlucht werd het en aan het einde kon ik niet anders dan hopen
dat de heren snel weer terug komen met nog meer van deze meesterlijke
muziek.
Zie ook: