Een avond om naar uit te kijken was het. Na de talrijke zomerfestivals deed Prophets of Rage nog enkele Europese indoorconcerten, waarbij de 013 veruit het kleinste was. Altijd leuk: grote bands in kleinere concertzalen.
Het voorprogramma bestond uit de Rotterdamse band Tranzlate. Veel valt er niet over te zeggen, behalve dan dat ze zwaar op het repertoire van Rage Against The Machine leunen, inclusief de politieke statements en de gebalde vuisten, maar dat ze daar geen moment mee wegkwamen. Nu ja, voor hen was hier staan waarschijnlijk belangrijker dan voor het publiek, maar helaas is daar dan ook alles mee gezegd.
Iets voor negen wordt het zaallicht gedoofd, al start de band niet meteen met hun set. Eerst krijgen we een warming up door DJ Lord (Public Enemy). Om te beginnen zijn er velen die wat verbaasd om zich heen kijken maar al snel is iedereen mee. In een kwartier jaagt de beste man zowat de hele muziekgeschiedenis van de afgelopen veertig jaar erdoorheen. Dat levert bizarre momenten (Flash Gordon!), compleet onverwachte momenten (Billie Jean) en enkele waanzinnig goede momenten op (Enter Sandman gemixt met hiphop). Dat de man weet wat hij doet moge duidelijk zijn als hij naar het einde van zijn mix de draaitafels gewoon als percussie begint te gebruiken.
Als hierna plots het luchtalarm klinkt, vroeger de vaste intro van Rage Against The Machine, is iedereen dan ook klaar voor wat het laatste concert van hun Europese tournee moet worden. Er wordt geopend met Prophets of Rage dat als een granaat de zaal in wordt geknald. B-Real loopt er weer bij als een heel erg boze sjeik en staat onwaarschijnlijk scherp. Dat was op sommige zomerconcerten wel eens anders, maar vanavond zal zijn furie geen moment verzwakken. Ook Tom Morello kan het niet laten en draait al na dertig seconden zijn gitaar om waar heel duidelijk ‘Fuck Trump’ staat te lezen. Dat dit geëngageerde jongens zijn moge duidelijk zijn. Niet toevallig waren Rage Against The Machine en Cypress Hill heel erg anti-overheid en dat is geen spat veranderd.
Als ze na de opener Testify en daarna Take The Power Back afvuren weet iedereen meteen waar men vanavond aan toe zal zijn. Een rotagressieve groep die alles uit de kast haalt en vooral een, die ook méént wat ze daar staat te doen. Bij deze jongens is het geen pose. De ‘Rage’ is wel degelijk écht.
Prophets of Rage heeft sinds kort ook een nieuw album uit. Nu zijn die nieuwe nummers op cd niet altijd even overtuigend, live werken ze wél! Living On The 110 (one one ten, yo!) is een onwaarschijnlijk strak nummer en Hail To The Chief wordt opgedragen aan ‘those two fuckheads who rule our country’. Het ‘Fuck Trump’-bordje draait overuren.
De eerste echte splinterbom van de avond is Guerilla Radio. Wat Tim Commerford hier als bassist uithaalt is wereldklasse en Morello haalt klanken uit zijn gitaar die je nooit eerder met dat instrument in verband hebt gebracht. Het publiek kan het duidelijk smaken want voor de eerste keer, maar zeker niet de laatste, gaat de volledige zaal helemaal mee in de uitbarsting van energie dat het nummer nog steeds teweeg brengt. Gelukkig kan iedereen toch een beetje bekomen tijdens Legalize Me, een nieuw en wat meer gematigd nummer. Eventjes, want met Fight The Power draait de moshpit toch weer overuren.
Hierna volgt een puur Cypress Hill intermezzo. Dr. Greenthumb en Can’t Truss It zijn nog opwarmertjes (nou ja…), maar met Insane in the Brain en een geweldig Bring the Noise breekt de hel weer helemaal los. Wat een energie en wat een overtuiging van die B-Real en Chuck D. Als ze daar dan nog I Ain’t Goin’ Out Like That, Welcome to the Terrordome achteraan pompen is iedereen uitzinnig genoeg om ‘Jump Around’ aan te vatten. Dat gebeurt met een sit-down, waarbij de hele zaal even lekker mag gaan zitten. Op festivals komt dat wel meer voor, maar het moet gezegd dat het in een zaal toch net iets meer teweeg brengt. Iedereen, ook tot achter in de zaal en boven op de balkons, doet mee en dat geeft verbazingwekkende taferelen bij het recht springen. Mijn buurman doet overtuigend mee met vier pintjes in zijn handen. Dat geeft, euhm…, lege pintjes na het springen. Niemand die het een bal kan schelen. Fantastische sfeer.
Met Sleep Now In The Fire trekt de groep zich terug op gang om daarna een mooi moment in te bouwen. Ze doen het niet bij elk concert maar het is best aangrijpend. Morello draagt het nummer op aan zijn voormalige Audioslave-makker Chris Cornell, die eerder dit jaar overleed. ‘You can sing along if you know the words or else you can just say a prayer for peace’. Waarna men een perfecte, instrumentale versie van Like A Stone brengt. Met alleen wat spots op de lege microfoon.
Hierna komt Cathedral langs, een Van Halen-cover. Wat apart, maar best te pruimen. Ook wel nodig om wat adem te halen, want de volgende twee bermbommen zetten de 013 voor de tweede keer compleet op zijn kop. Know Your Enemy vliegt ratelend de zaal in en Bullet In The Head komt er beukend achteraan. De moshpit is ondertussen al flink uitgebreid tot halverwege de zaal.
Nog heel even wordt er teruggeschakeld met Who Owns Who, een nieuw nummer dat voor de eerste keer live wordt gespeeld. Aardig, maar ook niet meer dan dat en slechts een inleiding tot een zinderende finale. Aan bisnummers doen deze jongens niet, ze gaan gewoon keihard door met Unfuck The World, dat voluit meegezongen wordt. Net zoals How I Could Just Kill A Man, nog een oudje van Cypress Hill.
Als de eerste noten klinken van Bulls On Parade verandert de 013 in een kolkende massa die van geen ophouden meer weet. Bassen denderen rollend de zaal in, de gitaar hakt er genadeloos op in en Brad Wilk mept zijn drums genadeloos de podiumvloer in. Ondertussen moedigen de twee frontmannen het publiek aan tot meer actie. Tot nog meer mee brullen en mee springen. Net als je denkt dat de limiet nu echt wel bereikt is, komt waar iedereen eigenlijk al de hele avond op wacht: Killing In The Name. Veel gecoverd, nooit geëvenaard. Alleen déze Morello, déze Commerford en déze Wilk kunnen de basis van dit stuk puur dynamiet naar behoren brengen. Wat zich gedurende dit nummer voor mijn ogen ontvouwt in de zaal is ronduit schitterend! Een groep die, zichzelf in trance spelend, het publiek tot uitputting drijft. En een publiek dat op zijn beurt de groep tot grootste dingen brengt. Het blijft natuurlijk een episch nummer, tijdloos ook.
Na deze werkelijk waanzinnige finale is het over. Druipnat en uitgeput verlaten de meeste de zaal. Met een glimlach om de lippen, merk ik. Er is een tijdje gediscussieerd of deze Prophets of Rage niet een flauw afkooksel zou zijn van het origineel. Wie de groep deze zomer of vanavond aan het werk heeft gezien weet wel beter. Deze kerels zijn nog even energiek en overtuigend als vroeger. Laat ze het gerust nog jarenlang blijven. They Rage!
Fotografie:
Jurgen van Hest
Setlist:
- Prophets of Rage
- Testify
- Take the Power Back
- Living on the 110
- Hail to the Chief
- Guerrilla Radio
- Legalize Me
- Fight the Power
- Dr. Greenthumb / Can’t Truss It / Insane in the Brain / Bring the Noise / I Ain’t Goin’ Out Like That / Welcome to the Terrordome / Jump Around
- Sleep Now in the Fire
- Like a Stone
- Cathedral
- Know Your Enemy
- Bullet in the Head
- Who Owns Who
- Unfuck The World
- How I Could Just Kill a Man
- Bulls on Parade
- Killing in the Name
Datum en locatie:
16 november 2017, 013, Tilburg
Links: