Primordial, While Heaven Wept en Alcest in Nijmegen
Dinsdag 31 mei 2011
Net op tijd wandelen we de zaal in op deze mooie dinsdagavond om van Alcest te kunnen genieten. Stipt half acht wordt er begonnen. Het geesteskind van Neige heeft er zin in vanavond en de geweldige muziek komt dan ook prima tot zijn recht. Uiteraard passeren van beide albums enkele nummers de revue. De dromerige muziek klinkt hier geweldig en het is zelfs al aardig druk. Blijkbaar is dit toch een act die veel mensen echt willen zien, waaronder wijzelf. Helaas is er maar dertig minuten spelen toegestaan maar gelukkig wordt dit met een tiental minuten verlengt. Neige bedankt tussendoor schuchter het publiek en aan het einde zwaait hij lichtjes. Zo is na veertig minuten een einde gekomen aan een perfect optreden. (Wouter Kooy)
Na het sterke begin van Alcest en een kleine pauze betreedt While Heaven Wept het podium. Al voor de Amerikanen beginnen te spelen blijkt dat de scheiding tussen liefhebbers en haters bij optredens net zo duidelijk aanwezig is als bij de platen. Ruim een kwart van de zaal is er tussenuit geknepen om een hapje eten te halen of om buiten een luchtje te scheppen.
Geruchten over het slechte geluid van deze band de dag ervoor in 013 stemmen me niet gerust. Mijn eerste gedachte als de heren hun openingsnummer inzetten is dat het allemaal wel meevalt. Toch is het geluid een flink stuk minder dan bij Alcest. De bas doet ons op onze grondvesten trillen en overstemt de gitaren. Gelukkig wordt het geluid na een aantal nummers ten positieve bijgesteld.
Muziek staat of valt met de zang. Omdat de zang vanavond nogal hard staat, geldt dit helemaal. De zang zal, los van of het goed uitgevoerd wordt, één van de redenen zijn waarom zoveel mensen deze niet geheel in de line-up passende band niet zo goed trekken. Gelukkig is Rain Irving goed bij stem en knalt hij zijn power vocalen vol overtuiging en met Amerikaans theater de zaal in. Zijn broek zit goed hoog opgehesen en nagenoeg alle noten worden zuiver geraakt. De set bestrijkt de verschillende fases van de band. Ook het oude, meer doomgerichte werk komt aan bod. Al met al een prima optreden voor de liefhebber en een enorme meevaller voor onze recensent. (Willem van Tuijl)
Erbarmelijk slecht, dat is het geluid wanneer Primordial opkomt en het eerste nummer No Grave is Deep Enough inzet. De melodie is amper terug te vinden in deze brij en Nemtheanga zit meermaals naast zijn zanglijn. Twijfelachtig gaat mijn hoofd op en neer op het ritme. “Is dit het dan echt?” Gelukkig is dit niet het geval. Een aantal nummers verder wordt het geluid na een microfoonwissel en heel wat knoppengeschuif wonderlijk genoeg bijna perfect. Er is nog ruimschoots genoeg tijd om volop te genieten van een topband in topvorm, beginnend bij het heerlijke nieuwe Lain with the Wolf.
Het lijkt wel alsof de eerste nummers vergeten zijn. Haren gaan los als ze dat nog niet waren. Nemtheanga, uitgedost in een bebloed shirt met bretels, hitst het publiek op met een overtuigende en energieke podiumpresentatie en hij mist geen enkele noot meer. De setlist is afwisselend en staat vol ‘klassiekers’ als The Coffin Ships en Gods to the Godless afgewisseld met werk van de nieuwe plaat en oudere krakers als Autumn’s Ablaze. Ondertekende krijgt ondertussen een stijve nek en rode ogen van rondvliegende haarpuntjes waaronder die van hemzelf. Naast mij is het gezicht van een meisje onzichtbaar door de rondvliegende haren, vanachter komt frisse lucht van een actieve ventilator. Het publiek lust er wel pap van, ik ook.
Een enorm energiek optreden met veel hoogtepunten en eindelijk eens een publiek dat flink losgaat ondanks het verrassende gebrek aan pit. Het komt niet vaak voor dat het publiek zo zichtbaar toont te genieten van de muziek, wellicht zijn dat de verdiensten van Nemtheanga die erg zijn best doet om het publiek erbij te betrekken middels gebaren. Voor mij hoogtepunt van het concertjaar tot nu toe. (Willem van Tuijl)
Links: