Never Say Die! Tour in Tilburg
013, 7 november 2010
Zeven november stond aangestreept in menig agenda van de gemiddelde scene-kid in Nederland. Op die datum landde de succesvolle Never Say Die! Tour van Imperial Clothing weer in ons landje in de mooiste zaal die Nederland te bieden heeft: 013. De verwachtingen waren hooggespannen en op de heilige rustdag werd er alles behalve gerust…
Na een voorspoedige heenreis was ik net op tijd om het begin van We Came As Romans te zien. De band kreeg twintig speelminuten en dat was wat mij betreft geen minuut te weinig. Het nieuwe album To Plant A Seed wist mij al geenszins te imponeren en ik keek vooral sceptisch tegenover de cleane vocalen van deze band. Na muntjes gescoord te hebben en mijn jas gedeponeerd te hebben in de garderobe liep ik de zaal binnen die verassend genoeg al tot de nok vol zat met modebewust volk met een gemiddeld vrouwelijk geslacht-percentage van minimaal 40%. Mijn zorgen over We Came As Romans bleken niet onjuist te zijn. De weinig technische muziek kon mij geen enkele minuut boeien en vooral de zang was verschrikkelijk slecht. Ook viel op dat de band niet echt zelfverzekerd op het podium stond. De ingestudeerde dansbewegingen tijdens de breakdowns waren nog enigzins vermakelijk en het nabootsen van de vermaande crabcore-move, uitgevonden door Attack! Attack!, vermaakte me zeer.
Volgens het programma was het Duitse War From A Harlots Mouth aan de beurt om als tweede hun kunstjes te laten zien, maar tot mijn grote verbazing was het Your Demise die als tweede op mocht treden. De band kreeg hierdoor vijf minuten speeltijd minder wat ik enigszins jammer vond. Your Demise heeft de laatste jaren hard gewerkt en verdient gewoon meer speeltijd dan twintig minuten. Veel nummers van het nieuwe album werden gespeeld wat niet echt een verbazing was aangezien de nieuwe zanger alleen aan dat album heeft meegewerkt. Your Demise speelde strak, zelfverzekerd en energiek. Het enige minpuntje van deze show was dat de zanger de op het nieuwste album geïntroduceerde cleane vocalen niet helemaal aan bleek te kunnen. Dit weerhield het publiek er niet van om goed los te komen en Your Demise zette een overtuigende, maar veel te korte, show neer.
Na een bliksembezoek aan McDonalds was ik net op tijd om War From A Harlots Mouth te zien. De band bracht laatst een nieuw album uit en hier werden veel nummers van gespeeld. De Duitsers zetten een leuke mix neer van alles en nog wat met metal/grindcore en jazz als hoofdmoot. Het publiek begreep dit allegaartje niet helemaal en stond er maar wat slaperig naar te kijken, vooral tijdens de meer jazzy stukken kakte het concert een beetje in. Jammer, want dit was toch de meest technische band van de avond. Er werd strak gespeeld en de drummer kon het allemaal goed bijbenen, ook klonken de nummers van het nieuwe album MMX beter dan het vorige album In Shoals en na vijfentwintig minuten hield de band het voor gezien.
Nu was het tijd voor het echte werk. Het gezelschap van Emmure mocht laten zien waar men het beste in is, en dat is zorgen voor simpele metalcore waar het publiek helemaal op los kan gaan. Dat is ook precies wat Emmure deed. In de dertig minuten propten ze al hun hits en het dak ging eraf. De mensen op de trappen stonden lekker mee te schreeuwen en in de moshpit gingen alle remmen los. Wat opviel was dat de zanger zich goed staande wist te houden. Iets wat ik niet had verwacht aangezien de zang op de albums vooral gelaagde vocalen bevat. Het publiek kon de puberale teksten over liefde en haat perfect meezingen en Emmure kreeg bijna nog meer respons dan Parkway Drive. Na het breakdownfeestje zocht ik wanhopig naar een zitplekje en wat water.
Bleeding Through was als volgende aan de beurt en ook zij zorgden voor degelijk materiaal om flink op te beuken. De ietwat technische metalcore werd goed uitgevoerd en de cleane vocalen van de zanger waren verassend goed. De aanwezigen gingen wat minder los en de zaal was ook minder vol dan bij Emmure. Waarschijnlijk was dit te danken aan de lege buikjes van de bezoekers die rond half zeven toch al aardig begonnen te knorren. Het contrast met de show van Emmure was ook redelijk groot. Bleeding Through maakte gebruik van een minder zware bas waardoor de breakdowns een stuk minder intens aanvoelden. Om de aandacht van het publiek te houden trok Bleeding Through hun beste nummers uit de kast om alsnog een goede indruk achter te laten en zelf hadden ze er veel zin in, wat de sfeer ten goede kwam. Overigens is het leuk om te vermelden dat de pianiste voor Jan Joker op het podium stond aangezien ze slechts dertig seconden merkbaar was tijdens het hele concert.
Comeback Kid was de enige band in deze tour die niet zo breakdown geladen was en ik was daarom ook benieuwd hoe de show van deze punkband zou zijn. Als intro werd er een gecoverde versie van I Get By van The Beatles kort ten gehore gebracht waarmee duidelijk werd gemaakt waar de band voor wilde zorgen: een gezellig feestje met vrienden. Ik besloot om wat meer naar achteren in de zaal te staan om zo even uit te rusten van het geweld tijdens Bleeding Through en Emmure, maar toen ik zag dat er een intense en drukke mosh pit ontstond besloot ik toch maar om helemaal naar voren te kruipen. Ook Comeback Kid was vandaag goedgemutst en men beweerdee dat het hun leukste show van de tour tot nu toe was. Er waren veel crowdsurfers en op een gegeven moment zelfs té veel. Het 013-personeel zette crowdsurfers zonder pardon uit de zaal wat de sfeer niet ten goede kwam. De band vond dit zelf ook jammer, maar na een paar minuten was iedereen het al weer vergeten en waren er weer net zo veel crowdsurfers als voorheen. De band speelde een leuke mix van nieuw en oud, vooral veel van het album Wake The Dead. Alle nummers werden goed ontvangen door het publiek dat vol passie elk woord meezong.
Doodmoe moest ik nog even doorbijten tijdens de show van Parkway Drive. Het was duidelijk dat iedereen naar Tilburg was gekomen voor deze Australiërs. Iedereen wilde zo dicht mogelijk bij het podium staan en dat zorgde voor veel geduw. Zelf zat ik tijdens de eerste paar nummers helemaal bedrukt en ik kon geen kant op. Gelukkig kwam er vanzelf wat meer ruimte zodat het feestje écht kon beginnen. De band speelde veel liedjes van het nieuwe album Deep Blue dat eerder dit jaar uitgebracht is, maar ook de oude nummers werden gespeeld. De sfeer was perfect en de band stond te spelen met een grijns van oor tot oor. Na een tijdje werd er gezorgd voor een surf-sfeer met palmbomen op het podium en een strandbal die werd losgelaten op het publiek. De band zorgde voor wat plezier door een rugbybal in het midden van een wall of death (rugbybal of death?) te gooien. Wie die rugdbybal heelhuids naar de merch-stand van Parkway Drive bracht, kon rekenen op een beloning van vijftig euro! Het was daarom niet vreemd dat iedereen zich op de bal wierp, en twee nummers lang was iedereen in de greep van de rugbybal. Niet lang daarna werd een opblaasbootje tevoorschijn getoverd waar een uitverkorene vervolgens op mocht varen. Het bootje kwam helemaal tot aan de bar achterin de zaal en de fan op de boot hing vervolgens met één arm aan het balkon. Voor de band kon de avond nu helemaal niet meer stuk en tijdens de encore werden natuurlijk Carrion en Boneyards gespeeld. Het is om deze redenen niet raar dat deze band zo vaak in Nederland speelt als ze elke keer weer kunnen rekenen op zo veel steun. Helemaal gesloopt viel ik op de terugweg bijna in slaap in de trein, maar gelukkig werd ik op tijd wakker om zo lekker mijn bedje in te kruipen.
Ondanks de ietwat tegenvallende line-up vergeleken met voorgaande jaren was het toch zeker een geslaagde middag/avond. Het geluid viel wat tegen, iets wat ik niet gewend ben van 013, maar als je bedenkt dat elke band maar een kwartier voorbereidingstijd kreeg, is het zo gek nog niet (vooral de zang stond bij elk optreden te zacht). Door de goede opkomst en puike sfeer was dit zeker iets om voor volgend jaar weer naar uit te kijken.
Links: