My Dying Bride in Utrecht
TivoliVredenburg, 10 april 2016
Waar de hype rondom het Amerikaanse Oceans of Slumber vandaan komt is uw anonieme verslaggever in ieder geval op basis van het optreden in Utrecht een raadsel. Veel blijft er namelijk niet hangen van nummers als Sunlight en …This Road. Het is bijna pop-achtige doom, die de band rond zangeres Cammie Gilbert ten gehore brengt. De muzikanten spelen volledig in haar dienst en Gilbert kan weliswaar een aardig deuntje zingen, heel spectaculair is het nou ook weer niet.
Dat blijkt bijvoorbeeld uit de afsluitende cover Night in White Satin van The Moody Blues. Als dat nummer alweer even onderweg is, en de gedachte ‘het origineel is beter’ omhoog begint te borrelen, wordt er opeens een heerlijke tempoversnelling ingegooid. Gilbert weet haar vocalen echter niet aan te passen aan de nieuwe omstandigheden en blijft in dezelfde toonhoogte doorzingen. Jammer. Het maakt Oceans of Slumber toch een beetje een band in de categorie ‘leuk dat ze er zijn, maar geen enkel probleem om tijdens het concert een biertje te halen, naar het toilet te gaan of de merchandise te checken’. Gilbert nodigt iedere bezoeker overigens uit om na de set kennis te komen maken met de band. Da’s dan wel weer vriendelijk.
Dat doen we natuurlijk niet, want we zijn alleen gekomen voor My Dying Bride; de band met de meest geloofwaardige zanger ter wereld. Aaron Stainthorpe beleeft zijn zwartgallige teksten op het podium. De totale neerslachtigheid straalt ervan af en dat ruim anderhalf uur lang. Een concert van My Dying Bride beschrijven is eigenlijk onbegonnen werk. Ogenschijnlijk gebeurt er niets. Publieksparticipatie is verboden: bassiste Lena Abé kijkt bijvoorbeeld de zaal niet eens in, maar concentreert zich op een punt ergens achteraan op het plafond. Stainthorpe komt niet verder dan af een toe een bedankje of een korte introductie (en zowaar een lach als iemand halverwege het concert om Slayer’s Angel of Death roept. ‘Not tonight’, is het gortdrooge antwoord).
Feitelijk is het concert net zo spannend als de plaat opzetten, maar My Dying Bride weet door zich volledig op de muziek te concentreren voor een extra dimensie te zorgen. Zaal Pandora van TivoliVredenburg wordt langzaam maar zeker een wereld op zich. Een wereld waarin tijd en ruimte vervagen en alles buiten de vier muren verdwijnt. De Engelsen nemen zichzelf en het publiek mee in een trance, een seance zo u wilt, waarbij de korte pauzes tussen de nummers slechts hinderlijke haltes zijn op weg naar een bestemming die nooit zal worden bereikt.
Daarbij heeft My Dying Bride de middelen om zo’n reis mogelijk te maken. Hoewel het bepaald geen straf zou zijn om alleen werk van Feel the Misery te horen, zijn nummers als The Prize of Beauty, Erotic Literature, The Cry of Mankind en natuurlijk het stokoude Symphonaire Infernus et Spera Empyriu, pareltjes voor de oren. Het keyboard van Shaun MacGowan valt aanvankelijk te veel weg in de geluidsmuur die de gitaristen en bassiste neerzetten. Dat probleem is opgelost als To Shiver in Empty Halls van de laatste plaat voorbijkomt en de band een werkelijk adembenemende prestatie neerzet. Dat niet in de laatste plaats doordat zanger Stainthorpe uitmuntend bij stem is.
Pas als de laatste klanken van Symphonaire… wegsterven, is de nooit eindigende reis tot een voorlopig einde gekomen en roept de alledaagse werkelijkheid weer. De Pandora-gangers zoeken de weg via trappen en roltrappen naar beneden, de duistere nacht in. My Dying Bride blijft achter, als heersers bovenop de berg Doom, waar ze zetelen in een groot, glanzend kasteel dat al heel lang in uitmuntende staat verkeert en dat hopelijk nog heel lang blijft doen.
Foto’s: Vitus-Frank
Links: