Het voorprogramma Dinos Chapman was al even bezig toen ik de zaal betrad en had als uitwerking dat een biertje bestellen redelijk prioritair bevonden werd. Zo slecht heb ik het nog maar zelden meegemaakt. Maar goed, hiervoor kwamen we niet.
De Heaven Upside Down Tour wordt ondernomen ter promotie van het tiende studio-album van Marilyn Manson. Een album waarvan de release enkele keren verlaat werd, maar dat sinds begin oktober dan toch uit is. De tour begon in juli en sindsdien is er nogal wat gebeurd. Eerst kwam de band bijna om in Rusland, toen een truck de tourbus ramde, daarna brak de zanger zijn enkel om de dag erna nog beter te doen en een podiumattribuut van 750 kg over zich heen te krijgen. Het is dan ook een Marilyn in de kreukels die we vandaag te zien kregen. De beste man is gezeten in een soort van gotische rolstoel, geflankeerd door twee pistolen, van waaruit hij zijn troepen aanvuurt. Of toch iets dat daarop moet lijken.
Er wordt geopend met Revelation#12, een nieuw nummer. Van enige herkenning is niet echt sprake bij het publiek en dus van enige interactie ook nog niet. Als daarna This Is The New Shit gespeeld wordt, toch nog steeds één van ’s mans beste nummers, valt toch op hoe vlak dat tegenwoordig allemaal klinkt. Toen The Golden Age Of Grotesque uitkwam was dat toch een van dé klappers, vandaag is het iets wat je bekijkt, maar waaruit de ziel en de agressie verdwenen is. Dan kan je wel heel pedant shock-rockerig zitten te wezen, het publiek keek ernaar als een koe die ’s ochtends de eerste trein ziet langskomen. Wat later kwam mOBSCENE wel iets steviger voor de dag, maar het was omsingeld door nummers uit de nieuwe cd die niemand kent. Zo kan je de boel ook platslaan natuurlijk. Onze fotograaf Jurgen was op dat moment al aan het bierinfuus van pure wanhoop.
The Dope Show en Sweet Dreams Are Made Of This waren behoorlijk, maar het publiek scheen het al opgegeven te hebben. De zanger deed nochtans de nodige pogingen om wat interactie te krijgen. ‘Ok, I’m semi-crippled, but that doens’t mean we can’t make something special out of this’. Naast de troon stonden ook nog twee figuren opgesteld die eruitzagen als chirurgen. Zij zorgden ervoor dat Manson af en toe een kledingwissel kon uitvoeren. Hij werd dan afgevoerd in zijn stoel of op een brancard. Hij stond ook al eens recht. Klinkt saai? Was het ook. Eén keer laat het publiek zich wat horen, wanneer er gevraagd wordt of hij ze ‘Netherlands’, ‘Eindhoven’ of ‘fuckin’ Marilyn Manson-fans’ moet noemen.
Zo kabbelt alles naar het einde toe, met nog eerder zwakke uitvoeringen van Tourniquet, We Know Where You Fucking Live en Say10. Hierna hebben we het gehad met de reguliere set. Het valt op dat die maar uit elf nummers bestaat, terwijl men in de Verenigde Staten toch al gauw aan zestien nummers zit vooraleer de toegiften eraan komen. Misschien omdat heel dat shockrock-gedoe in Europa toch altijd net iets minder aanslaat?
Als extra wordt er ingezet met Cruci-Fiction in Space, een nummer dat slechts sporadisch op deze tour gebracht wordt. Aardig, maar dan ook niet meer dan dat. Uiteraard spelen ze ook The Beautiful People. Nog steeds een dijk van een nummer, al is het dan ook vanavond in een ietwat ingehouden versie. Bewust of onbewust kan je in het midden laten, maar voluit gaat men geen moment. En dan is het afgelopen. Na amper een uur en tien minuten. De tape met God’s Gonna Cut You Down van Johnny Cash weerklinkt en iedereen verlaat gedwee de zaal. Nuja, velen hadden dat inmiddels al gedaan. Achteraf blijkt dat er ook nog Coma White op de setlist stond als extra toegift, maar dat werd niet gespeeld. Men voelde de bui dus duidelijk hangen.
Misschien moet deze Marilyn Manson zich maar eens dringend gaan bezinnen. De afgelopen jaren zag ik hem meermaals aan het werk en de optredens varieerden tussen zwakzinnig slecht en aanvaardbaar. Echt goed was het nooit. Van de man die destijds als een vernieuwing in het genre kon worden gezien, blijft weinig tot niets over. Arrogant je microfoon weggooien en verwachten dat de roadies die telkens opnieuw terugbrengen is leuk als je een set speelt die iedereen omverblaast. Op avonden als deze is het eerder belachelijk en krijg je als toeschouwer last van plaatsvervangende schaamte. Samenvattend kan je dus stellen dat hier vandaag een man stond te spelen die het publiek geen moment kon betrekken in zijn aparte universum en daar ook veel te weinig moeite voor deed. Het leek hem ook allemaal niet zo veel uit te maken, alsof het hem niet interesseerde. Al moet gezegd dat zijn groep er ook alles aan deed opdat dit optreden niet zou lukken. De voorbije maanden is zowat iedereen opgestapt of aan de deur gezet, zodat hier alleen maar huurlingen stonden. Poses hadden ze genoeg, kwaliteit net iets minder. Wat een geluidsbrij. Misschien waren sommigen nog niet ingespeeld, het kan. Een excuus is het niet, maar als verzachtende omstandigheid kan het misschien in rekening worden gebracht. Maar de excuses én de herkansingen raken stilaan uitgeput.
Setlist:
- Revelation #12
- This Is the New Shit
- Disposable Teens
- mOBSCENE
- Kill4Me
- Deep Six
- The Dope Show
- Sweet Dreams (Are Made of This)
- Tourniquet
- We Know Where You Fucking Live
- Say10
- Cruci-Fiction in Space
- The Beautiful People
Fotografie:
Locatie:
28 november 2017, Klokgebouw, Eindhoven
Link: