Marduk, Immolation & Supports in Leffinge
The Devil’s Corner, 3 oktober 2012
Woensdagavond, het regent en ik ben op weg naar The Devil’s Corner in Leffinge. Ik heb er bijna tien jaar geleden het laatste optredentje met mijn eigen bandje gedaan (in het kleine zaaltje weliswaar). Vijftig meter verderop was ons repetitiehok, dus er kleeft nogal wat nostalgie aan deze plek. Ik heb er alvast zin in vanavond.
Omwille van het vroege uur pik ik van De Profundis nog maar net het staartje van de set mee. De extreem technische en gelaagde muziek van deze Britten laat de vroegkomers zowaar een beetje koud. Nergens zie ik hoofden meebewegen. Toch staat er een band die zich met schijnbaar gemak door het complexe materiaal werkt. Aan het publiek is het helaas niet besteed. Misschien had deze band wat hoger op de bill moeten staan, want als “ontbijt” ligt dit toch wat zwaar op de maag.
Forsaken World werd aangekondigd als black metal-band. Nou, niet dus. Wat we zien is weinig boeiende groove metal (inclusief zevensnarige gitaren) met een zanger die zo te zien heel graag in een black metal-band zou zingen. Niet de beste combinatie me dunkt. In de studio kan dit misschien nog ergens op lijken, maar live maakt het nog geen deuk in een pakje boter. Dat ondanks de afwisseling tussen groovy riffs en tremelo picking nauwelijks enige dynamiek uit de muziek spreekt, zegt wat dat betreft genoeg. Verkeerde zanger bij de verkeerde band. Zeker vanavond.
Ook Dead Beyond Buried speelt volgens mij niet de stijl die ze pretenderen te spelen: technische death metal. Neen, dit is eerder deathcore. Wat zeg ik? Generische deathcore. Niet dat het de band aan inzet ontbreekt, verre van. Maar de enige van het stel die echt indruk maakt is drummer John Biscomb. Niet de meest originele drummers, maar zijn snelheid en vooral strakheid die deze man tentoonspreidt dwingt respect af. De rest van de band bestaat uit degelijke muzikanten die echter geen van allen het eerder matige songmateriaal kunnen doen vlammen. Zanger Oli doet zijn best om het publiek op te zwepen en krijgt zowaar zelfs enkele headbangers op de hand. Dat heeft de band gezien hun inzet en enthousiasme wel verdiend. Nu nog werken aan degelijke songs.
De eerste band van de avond die indruk maakt is Immolation. En hoe? Vanaf de eerste tonen van Close to a World Below slaat de sfeer in de zaal om. Vooraan wordt er gebangd dat het een lieve lust is en er staat binnen de eerste minuten van de set meteen dubbel zoveel volk in de zaal. Wat volgt is een ware zegetocht. Ondanks het complexe karakter van de muziek, het constant wisselende tempo en de vele stop-start breaks, speelt Immolation retestrak. Het charisma spat van het podium af. Zanger/bassist Ross Dolan dankt het publiek meerdere malen uitgebreid omdat men op een regenachtige woensdag in het hol van pluto (voor de Nederlandse medemens: een godvergeten uithoek) toch massaal is komen opdagen. Verder is het een nek aan nek race wie nu het meeste indruk maakt: hij met zijn meterlange haar en herkenbare grunt of Robert Vigna met zijn maniakale gitaarspel. De setlist bedient zowel oude als nieuwe fans, zodat achteraf iedereen tevreden is.
Marduk zal een topprestatie nodig hebben om dit te overtreffen. Dat lukt de headliner dan ook niet helemaal. Niet dat het aan de inzet ligt, maar Immolation heeft de lat nu eenmaal torenhoog gelegd. Het geluid, met veel ruimte voor bass en weinig voor de eenzame gitaar van Morgan, helpt natuurlijk ook niet echt. De setlist maakt gelukkig wel een en ander goed. Het is bijvoorbeeld alweer een hele tijd geleden dat ik Deme Quaden Thyrane en The Black Tormentor of Satan live voorbij heb zien komen. En met een frontman als Mortuus heb je als band sowieso al een voorsprong. Hij straalt een kwaadaardigheid uit die zijn gelijke niet kent. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat Immolation de echte winnaar van vanavond is. Misschien een tip voor toekomstige toerpartners van deze band. Zorg dat je voor hen op het podium bent geweest.
Alles bij elkaar genomen, heb ik me prima vermaakt in The Devil’s Corner. Het is de eerste keer dat men hier een metalconcert van deze omvang laat doorgaan en dat blijkt dus prima mee te vallen. Op naar de volgende.
Met dank aan Sébastien Dusard voor de foto’s.